ระนอง เมืองฝนแปด แดดสี่
2525-2565/1982-2022
🎉4️⃣0️⃣ปี#เส้นทางช่างศิลป์
🎼ระนองน้องจ๋า
เหมือนน้ำตาของพี่ตกนอง
เพราะต้องจากน้อง
จากระนองมาทั้งน้ำตา..🎼
วันนี้ขอขึ้นต้นด้วยท่อนหนึ่งจากเพลงอมตะ"ล่องใต้" ต้นฉบับดั้งเดิมร้องโดย ชัยชนะ บุญนะโชติ แต่งโดย ครูพยงค์ มุกดา
คอคอดกระ ภูเขาหญ้า
กาหยูหวาน ธารน้ำแร่
มุกแท้เมืองระนอง
คำขวัญประจำจังหวัดระนอง
ระนอง หรือ 拉农/拉農 Lā nóng ลา ล้ง ในสำเนียงแต้จิ๋ว
จังหวัดระนอง ในอดีตเป็นเมืองที่มีดีบุกหรือสินแร่มากมาย จึงมีชื่อเดิมว่า “แร่นอง” ได้ชื่อว่าเป็นเมือง "ฝนแปด แดดสี่" คือมีฝนตก 8 เดือน และฝนแล้ง 4 เดือน นับว่าเป็นจังหวัดที่ฝนตกชุกมากที่สุดในประเทศไทย เนื่องจากอยู่ติดกับทะเลอันดามัน จึงได้รับอิทธิพลจากลมมรสุมตะวันตกเฉียงใต้
ผู้เขียนเคยมาที่นี่ครั้งแรกในสมัยช่างศิลป์แอร์โรว์ ระหว่างปี 2527-2529 มาลงเคาน์เตอร์แอร์โรว์ แต่จำชื่อร้านไม่ได้ นำทีมโดยพี่เล็ก อัครเดช มือเขียนแบบและวาง Lay-out ระดับปรมาจารย์อีกคนหนึ่งของเราชาวศิลป์แอร์โรว์ กับผู้เขียนเดินทางมาด้วยรถโชคอนันต์ทัวร์
สมัยในช่วงปีนั้นการมาระนองยังถือว่ายากลำบากมาก รถล่องลงมาตามเส้นทางหลักลงใต้คือ ถนนเพชรเกษม ก่อนเลี้ยวขวาที่แยกปฐมพร จ.ชุมพร เข้าสู่เส้นทางมุ่งหน้าระนอง ด้วยระยะทาง 112 กม.
แยกปฐมพร ปัจจุบันกลายเป็นทางต่างระดับใหญ่โต ซ้ายเข้าตัวเมืองชุมพร ตรงลงใต้ฝั่งอ่าวไทย ขวาเข้าระนอง เลียบชายฝั่งอันดามัน ที่มาภาพ Google Map
ซึ่งคดเคี้ยวไปมาตามไหล่เขา เกือบตลอดเส้นทาง ถนนยังอยู่ในระหว่างขยายและก่อสร้างเพิ่มเติม พอมีฝนตกจึงกลายเป็นปลักโคลนแดงเป็นช่วงๆ รถถึงกับติดหล่มอยู่หลายครั้ง ผู้โดยสารต้องนั่งลุ้นกันตัวโก่ง กว่าจะผ่านมาได้ ก่อนถึงตัวเมืองระนองจะผ่านน้ำตกธรรมชาติที่อยู่ติดริมถนนหลัก ใกล้ชิดธรรมชาติมาก สูงพอสมควรและน้ำไหลแรง คือ น้ำตกปุญญบาล มีบรรดารถสิบล้อจอดล้างรถกันเลยทีเดียว
น้ำตกปุญญบาล น้ำตกธรรมชาติที่อยู่ติดริมถนนหลัก ใกล้ชิดธรรมชาติมาก ขอบคุณภาพประกอบจาก thailandtourismdirectory.go.th
น้ำตกปุญญบาล น้ำตกธรรมชาติที่สามารถมองเห็นจากริมทางหลัก ขอบคุณภาพประกอบจาก thesunsight.com
เมืองระนองในวันนั้นช่างเลือนลางในความทรงจำ แต่เท่าที่จำได้คือมีคนพม่าเยอะมาก สังเกตจากผู้หญิงมีการทาแป้งทานาคา သနပ်ခါး ที่แก้ม และผู้ชายนุ่งโสร่ง ผู้เขียนทำตัวเป็นพระยาน้อยชมตลาดสดเทศบาล มีจำหน่ายอาหารป่า มีลิงที่ชำแหละแล้ววางขายด้วย ผู้เขียนรู้สึกแปลกตาเป็นอย่างยิ่ง
ตลาดสดเทศบาลเมืองระนอง ที่มาภาพ Google Map
ย่านการค้ากลางเมืองระนอง เหมือนหยุดเวลาไว้ ที่มาภาพ Google Map
หลายๆจังหวัดมักมี สถานีขนส่ง 2 เนื่องจากการขยายตัวของเมือง แต่ที่นี่มีสถานีขนส่งระนอง ที่เดียว เหมือนเวลาหยุดนิ่ง แทบไม่เปลี่ยนไปจากยุคที่ผู้เขียนเดินทางมา ที่มาภาพ Google Map
ตอนนั้น โรงแรมจันทร์สมธารา หรือ จันทร์สมฮอทสปาในปัจจุบัน เป็นโรงแรมหรูหราชื่อดังอันดับ 1 ของจังหวัด เปิดแล้วและมีจุดขายที่ไม่เหมือนใคร คือมีบ่อน้ำพุร้อนภายในโรงแรม ซึ่งระนองได้อีกชื่อหนึ่งว่า เมืองแห่งน้ำพุร้อนธรรมชาติ น้ำพุร้อนหรือน้ำแร่เมืองระนองนี้ได้ชื่อว่าเป็นน้ำพุร้อนธรรมชาติที่สะอาดดีต่อสุขภาพ และมีคุณภาพ
ยุคแรกๆไม่แน่ใจว่าใช่โรงแรมจันทร์สมฯหรือไม่ ที่นำน้ำแร่จากน้ำพุร้อนธรรมชาติ มาบรรจุขวดขายใช้ชื่อว่า น้ำแร่ธรรมชาติ "แร่นอง"
โรงแรมจันทร์สมธารา หรือ จันทร์สมฮอทสปา ปัจจุบันปิดกิจการ ที่มาภาพ Google Map
ช่วงปี 2530-2535 ผู้เขียนขยับมาทำงานเป็นช่างศิลป์ไนกี้ มีโอกาสแวะมาตกแต่งร้านที่นี่ด้วย แต่จำชื่อร้านไม่ได้ รวมทั้งมีงานที่ผู้เขียนออกแบบแผ่นพับงานวิ่ง "คอคอดกระ มินิ-ฮาล์ฟมาราธอน" ซึ่งเป็นงานที่ทางไนกี้จับมือกับสโมสรไลอ้อนส์ระนอง จัดขึ้นในวันที่ 28 ก.พ. 2531
สำเนาของต้นแบบแผ่นพับงานวิ่งที่ผู้เขียนออกแบบ "คอคอดกระ มินิ-ฮาล์ฟมาราธอน" ในวันที่ 28 ก.พ. 2531
สถานที่จริง บริเวณที่มีแผ่นป้ายคอนกรีตขนาดใหญ่จำลอง ที่มาภาพ Google Map
ครั้งหนึ่งผู้เขียนเดินทางกลับกรุงเทพ แต่ไม่แน่ใจว่าจากหาดใหญ่ กระบี่ หรือภูเก็ต สมัยนั้นยังไม่มีถนนเซาท์เทิร์นซีบอร์ด ทางหลวงหมายเลข 44 สายอ่าวลึก–หินโงก รถที่จะมาทางจังหวัดฝั่งอันดามันต้องใช้เส้นทางเลี้ยวขวาที่แยกปฐมพร ผ่านเข้าเมืองระนองทุกคัน ไม่ได้วิ่งลงไปทางหลวงหมายเลข 41 ถนนสายเอเชีย แล้วไปตัดเข้าถนนเซาท์เทิร์นซีบอร์ด ที่ จ.สุราษฎร์ธานี เหมือนในปัจจุบัน
ช่วงที่รถวิ่งอยู่บนถนนเพชรเกษมขาขึ้นกรุงเทพ ในช่วงดึกที่มืดมิดมีแต่แสงดาวบนฟากฟ้าที่ส่องประกายระยิบระยับ ช่วง อ.กะเปอร์ ไปยังระนอง เป็นทางขึ้นเขาสูงชันและคดเคี้ยว เลียบชายฝั่งอันดามันอันเวิ้งว้าง รถทัวร์จำได้ว่าของ บ.ไทยเดินรถ ไม่มีกำลังพอที่จะไต่ไปตามถนนที่ลาดชันได้ ต้องปล่อยรถไหลถอยหลังมาเป็นกิโล ไม่ได้ถอยตรงๆ เพราะคนขับต้องบังคับให้รถที่ถอย ไหลไปตามความโค้งของถนน เรียกได้ว่าเลื้อยเป็นงูเลยทีเดียว
ถนนเพชรเกษมช่วงจาก อ.กะเปอร์ ไประนอง ด้านซ้ายมือเลียบชายฝั่งอันดามัน ฝั่งขวาเป็นเขาสูงและผืนป่า ที่มาภาพ Google Map
โชคดีมากที่เป็นช่วงเวลากลางดึก จึงไม่มีทั้งรถสวนทางและตามหลัง ผู้โดยสารรวมทั้งผู้เขียนที่กำลังหลับไหลในรถต่างตื่นขึ้นมาร่วมลุ้นระทึกไปด้วย แรกๆเด็กรถพยายามเอาขอนไม้ที่ใช้วางกันรถไหลเวลาจอดวางขวางใต้ท้องรถเพื่อขัดล้อรถให้หยุด
แต่ไม่สามารถทานน้ำหนักและกำลังของรถที่ไหลได้ ทำให้รถกระเด้งขึ้นลงอยู่หลายครั้ง จนรถสามารถบังคับหยุดได้ด้วยลงมาถึงเนินที่ไม่ชันมาก คนขับบังคับรถได้ดีมาก สามารถเบรคและหยุดรถได้ ก่อนเริ่มต้นส่งกำลังเครื่องใหม่อีกครั้ง จนผ่านเส้นทางเลียบริมทะเลที่เป็นหน้าผาสูงชันและคดเคี้ยวนั้นมาได้
ผู้เขียนผ่านช่วงเวลาความเป็นความตายนั้นมาได้ก็รู้สึกโล่งอก แต่ไม่รู้สึกกลัวหรือกังวลมากนัก คงเนื่องจากยังอยู่ในวัยหนุ่มวัยทำงานสร้างตัว และในหน้าที่การงานที่หนีไม่พ้นกับการเดินทางไปเหนือล่องใต้ ตะวันออกสุดตะวันตก แบบนี้
กว่า 4 ทศวรรษ ของการทำงานบน#เส้นทางช่างศิลป์ กับการเดินทางผ่านหนทางอันยาวไกล นับพันนับหมื่นกิโล ผ่านรอยต่อแห่งกาลเวลา และยุคสมัยที่แปรเปลี่ยน จากยุคทำมือสู่ยุค คอมพิวเตอร์ Computer หัวใจหลักของการทำงานในสมัยปัจจุบัน
หมายเหตุ : เรื่องราวต่างๆมาจากชีวิตจริง หากพาดพิงถึงใครหรือข้อมูลผิดพลาดคลาดเคลื่อน ขออภัย🙏ไว้ ณ ที่นี้ ผู้เขียนมิได้มีเจตนาอื่นใด นอกจากเล่าย้อนอดีตความทรงจำที่เคยตระเวนทำงานไปทั่วทุกสารทิศ
เรากลับไปแก้ไขอดีต..ไม่ได้
แต่
เราทำวันนี้ให้ดีที่สุด..ได้
Linxikun
#เส้นทางช่างศิลป์
#ช่างศิลป์แอร์โรว์
#ช่างศิลป์ไนกี้
#ช่างศิลป์ยุคทำมือ
#ช่างศิลป์ในตำนาน
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
