กรรมของคนเป่านกหวีด : เกรแฮม โพลล์ กับการแจก 3 ใบเหลืองที่เปลี่ยนชีวิตของเขา | MAIN STAND
"ถ้าในวันปีใหม่ปี 2006 มีคนมาบอกกับผมว่าผมจะได้เป็นผู้ตัดสินอีกแค่ปีเดียว ผมคงบอกว่าผมคงต้องขำตายชักแน่นอน ผมอยากทำอาชีพนี้ไปอีกนาน ๆ ผมอายุแค่ 43 ปี อายุงานผมยังเหลืออีกเยอะเลย"
นี่คือสิ่งที่ เกรแฮม โพลล์ บอกเล่าถึงช่วงชีวิตในฟุตบอลโลก 2006 ฟุตบอลโลกที่ทำให้เขาดังกระฉ่อนไปทั่ว ด้วยตำนานแจก 3 ใบเหลืองให้นักเตะคนเดียว แถมยังให้นักเตะคนนั้นอยู่ในสนามต่อไป
เมื่อเกมนั้นจบลง อาชีพของ เกรแฮม โพลล์ อดีตผู้ตัดสินหมายเลข 1 ของประเทศอังกฤษ ก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยคำนินทาถึงความผิดพลาดในอดีตซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เขาต้องเจออะไรบ้างและผ่านมันมาได้อย่างไร อะไรทำให้ความผิดพลาดระดับโลกกลายเป็นเรื่องที่เขาอยู่กับมันมาได้จนถึงทุกวันนี้
ติดตามเรื่องราวของตำนานกรรมการที่เฟอะฟะที่สุดในโลกไปกับ Main Stand
ตั้งเป้าแต่เยาว์วัย
"มันเป็นเรื่องน่าตลกมาก หากคุณถามเด็กผู้ชายในอังกฤษว่าอยากจะเป็นนักฟุตบอลอาชีพหรือไม่ เพราะ 100% พวกเขาต้องตอบว่า 'ใช่แน่นอนอยู่แล้ว' ยกเว้นผมคนเดียวที่ตอบว่า ไม่ ผมไม่ได้อยากเป็นนักฟุตบอล ผมอยากเป็นกรรมการมาตั้งแต่อายุ 16 ปี นี่คือเรื่องจริง" เกรแฮม โพลล์ อดีตผู้ตัดสินเบอร์ 1 ของอังกฤษกล่าวถึงอดีตของเขาที่จะพาพวกเราย้อนอดีตกลับไปในวันที่เขายังเด็ก
เรื่องราวมันเริ่มต้นขึ้นง่าย ๆ จากครอบครัวของเขาเอง เกรแฮม โพลล์ เล่าย้อนไปในวันที่เขาเป็นเด็กว่า ทุก ๆ วันเสาร์พ่อของเขามักจะพาเขาไปทำงานด้วยเป็นประจำ งานของพ่อคือการเป็นผู้ตัดสินในเกมฟุตบอลระดับท้องถิ่น ณ ตอนแรกเขาไม่ได้คิดว่ามันเป็นอาชีพอะไรที่เท่มากมายนัก เพียงแต่เป็นอาชีพที่สามารถทำเงินได้ และไม่ใช่สิ่งที่ทำยากจนเกินไป โพลล์ จึงมีความคิดว่าสักวันเขาน่าจะลองสมัครเป็นผู้ตัดสินดูเองบ้าง
"เมื่อ 30 ปีที่แล้ว ไม่มีใครปรารถนาที่จะเป็นผู้ตัดสิน แต่มันเป็นสิ่งที่ผมตกหลุมรัก ผมชอบฟุตบอล และเมื่อทีมของผมถูกคำตัดสินที่ไม่เป็นธรรมให้ทีมแพ้ ผมก็อยากมีส่วนร่วม ผมจึงอยากเป็นผู้ตัดสินเอง"
"พ่อของผมเป็นผู้ตัดสิน และผมก็ตามไปดูท่านทำงานบ่อย ๆ หลังจากสามเกมผมก็ตกหลุมรักมัน มันเป็นความท้าทายที่ยอดเยี่ยมทั้งทางร่างกายและจิตใจ เมื่อคุณทำถูกต้องมันจะให้ความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมตอนคุณขับรถกลับบ้านหลังเกม" โพลล์ เล่าถึงการไปทำงานกับพ่อ
วันเวลาเริ่มขยับจากวัยเด็กสู่วัยรุ่น เกรแฮม โพลล์ เรียนหนังสือไม่จบในระดับมัธยม เขาออกจากโรงเรียนกลางคัน และสำหรับครอบครัวในอังกฤษนั่นหมายถึงว่าเมื่อคุณเลือกที่จะไม่ทำหน้าที่เป็นนักเรียนที่เป็นหน้าที่หลัก หลังจากนี้คุณต้องรับผิดชอบชีวิตของตัวเอง ว่าง่าย ๆ คือในเมื่อไม่เรียนหนังสือก็ต้องไปหาเงินเลี้ยงตัวเองให้ได้
ซึ่งนั่นเป็นช่วงเวลาที่ โพลล์ แวบขึ้นมาว่าเขาเคยคิดจะเป็นกรรมการเมื่อนานมาแล้ว และไม่มีเวลาไหนเหมาะสมเท่าตอนนี้อีกแล้ว
"ผมออกจากโรงเรียน เริ่มทำงานเป็นพนักงานขายและพนักงานในร้านถ่ายเอกสาร ผมบอกตรง ๆ ว่างานมันหนักมากเลย เงินเดือนแทบไม่มีมีแต่ค่าคอมมิชชั่น ซึ่งถ้าคุณขายเครื่องถ่ายเอกสารไม่ได้ภายใน 2 เดือนคุณจะไม่ได้เงินเลย และแน่นอนว่าคุณจะไม่โดนไล่ออกด้วย เพราะมีแต่คนที่หมดความอดทนแล้วลาออกไปเอง" โพลล์ กล่าว
"ตอนนั้นผมจำเป็นต้องหางานอดิเรกเป็นรายได้ทางที่ 2 ผมเริ่มเป็นกรรมการครั้งแรกตอนอายุ 16 ปี ในเกมการแข่งขันตามสนามสาธารณะ ก่อนจะเริ่มกลายเป็นกรรมการในเกมระดับท้องถิ่นเมื่อเวลาค่อย ๆ ผ่านไป"
ขณะที่งานในร้านถ่ายเอกสารก็แสนหนักหนาและไม่ใช่ทางของเขา โพลล์ จึงเริ่มจริงจังกับงานอดิเรกอย่างการเป็นกรรมการมากขึ้น จากกิจกรรมหาเงินในเวลาว่างกลายเป็นงานระดับอาชีพ มันเป็นช่วงที่เขาพยายามเป็นทั้งพนักงานขายที่ดีและเป็นกรรมการที่ยอดเยี่ยม จนถึงวันที่เขาต้องเลือกสักทางในวันที่เขาอายุ 26 ปี
ในส่วนของหน้าที่พนักงานขายเครื่องถ่ายเอกสาร เขาพิสูจน์ตัวเองได้ด้วยการขยับขึ้นมาเป็นผู้จัดการระดับภูมิภาค ขณะที่ในวงการกรรมการเขาก็เริ่มสอบเลื่อนชั้นไปเรื่อย ๆ และศึกษาต่อระดับมัธยมปลายจนจบแล้วไปลงทะเบียนฝึกอบรมเป็นกรรมการฟุตบอลโดยเฉพาะ จนได้รับใบประกาศเป็นผู้ตัดสินในเกมระดับกึ่งอาชีพ
โพลล์ เองก็ต้องชั่งน้ำหนักให้ดี เพราะอาชีพหัวหน้าเซลล์นั้นมีรายได้ดีในระดับหนึ่ง ขณะที่กรรมการกึ่งอาชีพนั้นแม้ไม่มีการเปิดเผยชัดเจนแต่มีการระบุจากสื่ออังกฤษอย่าง Birmingham Mail ว่าอยู่ที่ 20-50 ปอนด์ (ราว 1-2 พันบาท) ต่อ 1 แมตช์เท่านั้น ซึ่งถือว่าน้อยมาก ๆ หากเทียบกับเงินเดือนระดับหัวหน้าเซลล์ที่โพลล์ได้รับ
แม้จะเป็นการตัดสินใจที่ควรจะเป็นเรื่องง่าย ๆ นั่นคือการตัดสิ่งที่ทำเงินได้น้อยแต่ใช้เวลามากกว่าออกไป ทว่า โพลล์ คิดไปไกลกว่านั้นอีกระดับ เขาไม่อยากทิ้งงานกรรมการแม้มันจะเบียดแทรกเวลางานหลัก ดังนั้นเขาจึงเอามันรวมเขาด้วยกันด้วยวิธีบริหารเวลาแบบขั้นเทพ
"คิวปกติของผมจะได้ลงตัดสินในตอนเย็นวันอังคาร ดังนั้นถ้าผมจะทำงานเป็นกรรมการได้ผมต้องแน่ใจก่อนว่าสนามที่ผมเป่าจะอยู่ไม่ห่างจากเมืองที่ผมต้องไปทำงาน และนั่นคือวิธีกำหนดการทำงานของผม
ยกตัวอย่างเช่น ถ้าผมต้องตัดสินเกมที่เมือง ลิเวอร์พูลผมจะต้องจัดตารางนัดเซลล์ที่อยู่บริเวณนั้นเพื่อเข้าไปตรวจงาน และเพื่อให้ทุกอย่างเรียบง่ายผมอาจจะเสนอตั๋วเข้าชมเกมของลิเวอร์พูลให้เขาสัก 2 ใบหลังธุระเสร็จ" โพลล์ เล่าเคล็ดลับการทำงาน 2 จ๊อบในวันเดียว
การทำแบบนี้ทำให้ โพลล์ สามารถลงเรียน "หลักสูตรผู้ตัดสินเอฟเอ" จนได้รับใบประกาศเป็นผู้ตัดสินอาชีพ ซึ่งเมื่อมาถึงจุดนั้นเส้นทางอาชีพกรรมการของเขาก็พุ่งทะยานจนขึ้นมาเป่าเกมระดับพรีเมียร์ลีกได้สำเร็จ
ศิลปะแห่งการเป่านกหวีด
โพลล์ ถือว่าเป็นผู้ตัดสินดาวเด่นของรุ่น นอกจากจะเป็นคนที่ได้คะแนนในหลักสูตรต่าง ๆ สูงเป็นระดับต้น ๆ แล้วสิ่งที่เขาทำได้ดีอีกอย่างคือการประเมินสถานการณ์และแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า ซึ่งสิ่งเรานี้เรามักจะเข้าใจในคำว่า "ดุลยพินิจของผู้ตัดสิน"
"ผมไม่ได้เป็นกรรมการที่เกาะกับกฎชัดเป๊ะทุกตัวหนังสือ สิ่งที่ผมเรียนรู้จากเกมจริง ๆ ก็คือถ้าคุณกางกฎและเป่าตามนั้นทั้งหมดคุณจะไม่มีทางได้เกมฟุตบอลที่มีคุณภาพหรือเกมที่ดีแน่นอน บางครั้งผมพยายามเพิกเฉยต่อเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อให้เกิดโมเมนตัมที่ทำให้เกมสนุก
เรื่องแบบนี้ก็เหมือนกับการทำงานเป็นเซลล์นั่นแหละ คุณต้องรู้จักจังหวะเข้าออกให้ดี ถ้าคุณเข้าถูกจังหวะก็จะสามารถต่อรองและเพิ่มโอกาสขายของได้ก็มากขึ้น" โพลล์ กล่าวถึงแนวทางของเขา
การเป็นกรรมการที่เป่าตามจังหวะเกมได้ดีทำให้ โพลล์ ได้รับการผลักดันจากเอฟเอให้กลายเป็นผู้ตัดสินมือ 1 ของประเทศอังกฤษ เขาได้รับใบประกาศเป็นผู้ตัดสินมืออาชีพและได้เป่าเกมระดับนานาชาติเป็นครั้งแรก
"เมื่อถึงจุดที่ต้องบินสูงขึ้นคุณจะกลายเป็นผู้ตัดสินในเกมใหญ่มากขึ้น สิ่งที่ผมพยายามคำนึงเสมอคือเรื่องของความรอบคอบ เพราะตอนนี้ทุกคนจะจ้องหาเรื่องให้คุณผิดให้ได้ (หมายถึงแฟนบอลทั้ง 2 ฝั่งที่มักจะโทษกรรมการเวลาทีมแพ้)
การทำงานให้รอบคอบและทำให้ทุกคนยอมรับคำตัดสินของคุณนั้นคือความท้าทายแบบสุดมหัศจรรย์เลยล่ะ ถ้าคุณเป็นกรรมการคุณไม่ต้องรอให้ใครมาบอกหรอกว่าคุณเป่าดีหรือไม่ แค่คุณเดินออกจากสนามตอนจบเกมคุณก็สามารถรู้สึกถึงมันได้แล้วว่าวันนั้นคุณทำหน้าที่ได้ดีแค่ไหน"
"ศิลปะของการเป็นผู้ตัดสินคือคุณต้องเชื่อในความสามารถของคุณ คุณไม่ได้มาอยู่จุดนี้เพื่อเป็นคนดังที่ใคร ๆ ก็รู้จัก แต่คุณมาอยู่จุดนี้เพื่อทำในสิ่งที่ถูกต้องกับเกมฟุตบอล หากคุณตัดสินใจได้ดีได้ถูกเป๊ะ เชื่อเถอะว่าคืนนั้นคุณจะกลับไปบ้านแล้วนอนหลับปุ๋ยสบายใจแน่นอน" โพลล์ กล่าวถึงวันที่เขาเป็นเบอร์ 1 ของเกาะอังกฤษ
นับตั้งแต่เป็นผู้ตัดสินอาชีพ โพลล์ เป่าเกมในพรีเมียร์ลีกไปมากกว่า 329 นัด และ 100 เกมในระดับทีมชาติ นอกจากนี้ยังเคยลงเป่าในฟุตบอลโลก 2002 และฟุตบอลยูโร 2000 อีกด้วย
จากผู้ตัดสินที่มีรายได้เกมละ 1,000 กว่าบาทที่ลงเป่า ในเวลาไม่กี่ปี โพลล์ ได้รับค่าจ้างตัดสินเกมอยู่ที่เกมละ 1,500 ปอนด์ (64,000 บาท) และเมื่อรวมรายได้ต่อปี เขาสามารถทำเงินได้ถึงปีละ 200,000 ปอนด์ หรือราว ๆ 8.5 ล้านบาทเลยทีเดียว
นี่คือรายได้ของ โพลล์ ตอนที่เขาอายุ 40 ต้น ๆ เท่านั้น มันเป็นเงินค่าตอบแทนที่มากพอสมควร และโพลล์ เองก็คิดว่าเขาคงจะต้องพอใจกับรายได้นี้จนสามารถทำอาชีพผู้ตัดสินได้อีกยาว ๆ จนกว่าจะเกษียณ
อย่างไรก็ตามในปี 2006 เหตุการณ์ที่ทำให้เขาดังไปทั่วโลกก็เกิดขึ้น ... น่าเสียดายที่มันไม่ใช่ชื่อเสียงในด้านดี และมันมีผลต่ออาชีพของเขาเป็นอย่างยิ่ง
3 เหลืองในตำนาน
"ถ้าในวันปีใหม่ปี 2006 มีคนมาบอกกับผมว่าผมจะได้เป็นผู้ตัดสินอีกแค่ปีเดียว ผมคงบอกว่าผมคงต้องขำตายชักแน่นอน ผมอยากทำอาชีพนี้ไปอีกนาน ๆ ผมอายุแค่ 43 ปี อายุงานผมยังเหลืออีกเยอะเลย" โพลล์ เกริ่นก่อนเข้าเรื่องหลัก
โพลล์ ถูกวางตัวเป็นผู้ตัดสินในฟุตบอลโลกปี 2006 ที่ประเทศเยอรมนี เมื่อทัวร์นาเมนต์เริ่มเขาตัดสินไปแล้ว 2 เกมในรอบแรกแบบไม่มีปัญหาอะไร จนกระทั่งเกมที่ 3 ส่งท้ายรอบแรกของเขา ในเกมระหว่าง โครเอเชีย กับ ออสเตรเลีย เขาก็ได้สร้างตำนาน 3 ใบเหลืองขึ้น
จังหวะดังกล่าวเป็นการแจกใบเหลืองของ โพลล์ ให้กับ โจซิป ซิมูนิช กองหลังของโครเอเชียถึง 3 หนในเกมเดียว ซึ่งความผิดพลาดเกมนั้นถูกจดจำไปทั่วโลกในฐานะความผิดพลาดที่ร้ายแรงที่สุดของผู้ตัดสินคนหนึ่ง
สื่อทุกเจ้าลงข่าวอย่างพร้อมเพรียง บางคนหัวเราะ บางคนเหยียดหยาม แฟนบอลบางคนที่มีภาพจำไม่ดี ๆ กับเขาจากการตัดสินในเกมของทีมรักเมื่อครั้งอดีตก็ได้ทีถ่มถุยใส่เขา นั่นคือช่วงชีวิตที่ โพลล์ บอกว่าเป็นนาทีแห่งความหวานอมขมกลืนอย่างที่สุด
"พูดตรง ๆ ก่อนหน้านั้นผมไม่ได้มองเลยว่าอาชีพของผมจะมีปัญหา ผมไปถึงจุดสูงสุดของอาชีพนี้ แต่หลังจากที่ผมคิดแบบนั้นได้ไม่นานผมก็ได้พบกับจุดต่ำที่สุดของอาชีพนี้เช่นกัน" โพลล์ ย้อนความ
เดิมที โพลล์ ถูกวางตัวให้เป็นผู้ตัดสินในเกมนัดชิงชนะเลิศของฟุตบอลโลก 2006 ด้วย แต่ความผิดพลาดนั้นคือความผิดพลาดที่เขาจัดให้อยู่ในระดับ "นอนไม่หลับ" เขาจึงขอถอนตัวจากเกมนั้นด้วยตัวเอง เนื่องจากสภาพจิตใจที่ไม่ค่อยสู้ดี โดย โฮราซิโอ เอลิซอนโด้ ผู้ตัดสินชาวอาร์เจนตินา ได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่แทน
และเหตุการณ์แจก 3 ใบเหลืองในครั้งนั้นได้กลายเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้ โพลล์ ลงโทษตัวเองด้วยการประกาศวางมือจากการตัดสินเกมระดับนานาชาติในรอบสุดท้ายตั้งแต่ฟุตบอลโลก 2006 ยังไม่จบลงอีกด้วย ซึ่งนั่นเป็นช่วงเวลาของการรับมือในแบบที่ โพลล์ ยอมรับว่าหนักหนาอย่างที่สุดในชีวิตของเขา
สิ่งที่ โพลล์ ได้รับคือกำลังใจจากเพื่อนร่วมงานและคนในครอบครัว แต่นั่นยังไม่พอ เขารู้ดีว่าความผิดพลาดที่ตัวเองก่อเป็นเรื่องใหญ่ เขาต้องการใครสักคนที่เขามาปลดล็อกเรื่องนี้จากใจของเขาให้ได้ เขาจึงติดต่อนักจิตวิทยาเพื่อให้มาช่วยจัดการมันไม่ให้ความทรงจำนี้ตามหลอกหลอนเขาไปทั้งชีวิต
"ผมไปหานักจิตวิทยาคนหนึ่ง เขาบอกว่าไม่ผิดหรอก คุณควรจะกังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะมันส่งผลกระทบกับชีวิตของผมโดยตรง เขาสอนให้ผมเข้าใจความจริงว่าเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วมันหลีกเลี่ยงไม่ได้ มันเกิดต่อหน้าผู้คนทั่วโลก
สิ่งที่ผมควรทำไม่ใช่การพยายามลบมันแต่ผมควรจะอยู่กับมันและจดจำมันในฐานะบทเรียนครั้งใหญ่ของชีวิต" โพลล์ ย้อนกลับไปและมองความผิดพลาดของตัวเองด้วยความเข้าใจ เขาพบเหตุผลว่าเรื่องนี้เขาเป็นคนทำมันขึ้นมาเองทั้งสิ้น
"ผมย้อนไปมองตัวเองและเห็นความผิดพลาด ผมติดสินเกมมามากกว่า 1,500 เกมตลอดอาชีพ ผมแจกใบแดงไปทั้งหมด 154 คน และมี 110 คนที่โดนไล่ออกโดยได้ใบเหลือง 2 ใบ ... ผมจำทุกใบได้โดยไม่ต้องจดชื่อพวกเขาด้วยซ้ำ ผมไม่ต้องมองดูสมุดจดชื่อเพื่อเตือนว่าคนนี้โดนใบเหลืองไปหรือยัง" โพลล์ เล่าถึงเบื้องหลังการตัดสินผิดพลาดของเขา
"ผมมักจะเตือนผู้เล่นอยู่เสมอว่าผมจับตามองพวกเขาอยู่นะ ผมพูดชื่อและหมายเลขของพวกเขาให้กับตัวเอง ผมจดมันไว้ในใจ ผมคิดว่ามันถูกมาตลอด แต่พอมาถึงวันที่มันผิด ผมก็ต้องเข้าใจจริง ๆ ว่าสิ่งที่ผมทำมันไม่ถูกนัก และความผิดพลาดก็เกิดจากผมคนนี้นี่แหละ"
แม้ โพลล์ จะบอกว่าเขารับมือกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ดีขึ้น แต่ความจริงคือหลังจากฟุตบอลโลกครั้งนั้นเขาตัดสินเกมอีกแค่ 1 ปีเท่านั้น โดยเกมนัดสุดท้ายที่เขาเป่าเป็นเกมลีกแชมเปี้ยนชิพ รอบเพลย์ออฟ นัดชิงชนะเลิศ ระหว่าง ดาร์บี้ เคาน์ตี้ และ เวสต์บรอมวิช อัลเบี้ยน
ขณะที่เกมระดับนานาชาตินั้นเขารับงานแค่เกมฟุตบอลยุโรปในระดับสโมสรกับทีมชาติเท่านั้น แถมเกมที่ควรจะเป็นการตัดสินนัดสุดท้ายจริง ๆ คือเกม ยูโร 2008 รอบคัดเลือก ระหว่าง ฟินแลนด์ กับ เบลเยียม ช่วงกลางปี 2007 โพลล์ ก็ตัดสินใจให้คนอื่นมาทำหน้าที่แทน
โดย โพลล์ ให้เหตุผลว่า ความผิดพลาดนี้เป็นส่วนหนึ่งของอาชีพอันยาวนาน เขาได้ทำทุกสิ่งที่เคยฝันไว้ในอาชีพนี้แล้ว ดังนั้นไม่มีอะไรต้องเสียใจ เขาแค่ต้องอยู่กับมันให้ได้ และมันจะดีกว่ามากหากเขาอยู่กับความผิดพลาดนี้ในฐานะอื่นไม่ใช่ผู้ตัดสิน เขาหันหน้าไปทำงานประจำแทน โดยเป็นผู้อำนวยการฝ่ายขายของ Catch ซึ่งเป็นบริษัทจัดหางานของอังกฤษ
"จากการเป็นผู้ตัดสินในอังกฤษ เกมระดับยุโรป และเอฟเอ คัพ อาจจะทำให้ผมคิดว่าผมเจ๋งแล้ว แต่เชื่อเถอะ จนกว่าคุณจะทำงานระดับฟุตบอลโลกคุณถึงจะรู้ว่านี่เป็นอีกระดับหนึ่ง"
"นี่คือฟุตบอลโลก สายตาของคนทั้งโลกจับจ้องมาที่คุณ และการได้ที่หนึ่งนั้นวิเศษมาก แต่การได้ไปตัดสินที่นั่นมันช่างน่าเหลือเชื่อ สำหรับผมมันคือไฮไลท์ในอาชีพการเป็นผู้ตัดสินอย่างแท้จริง"
"ผมรู้สึกขอบคุณที่ได้ไปฟุตบอลโลกสองครั้ง ผมรักอาชีพของผม 27 ปีและอีกมากกว่า 1,500 แมตช์ ทั้งหมดนี้เมื่อเวลาผ่านไป ผมคิดว่าไม่อะไรที่ต้องมาเสียใจ"
ทุกวันนี้เวลาเขาไปดูบอลในผับหรือไปเที่ยวที่ไหน เขามักจะชินกับการที่มีคนมองเขาและซุบซิบถึงสิ่งที่เขาทำในฟุตบอลโลก 2006 แต่เขารู้สึกว่ามันทำอะไรเขาไม่ได้อีกแล้ว มันกลายเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับ โพลล์ ที่อยู่และยอมรับความจริงได้ 100% เขาไม่มีทางข่มขื่นกับเรื่องพวกนี้อีกแล้ว เพราะชีวิตบทต่อไปของเขาได้ก้าวผ่านจุดนั้นมานานแล้ว
และเมื่อเวลาผ่านไปทุกอย่างก็ช่วยลดความผิดหวังในตัวเองได้มากขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากนั้นไม่นานโพลล์มักจะไปปรากฏตัวในรายการโทรทัศน์เพื่อให้มุมมองในฐานะอดีตผู้ตัดสิน เขาได้เขียนพ็อกเก็ตบุคเล่าประวัติการทำงานและความผิดพลาดของเขา และที่สำคัญเขากลับมาทำงานด้านฟุตบอลอีกครั้งในฐานะผู้จัดการทีมฟุตบอลท้องถิ่นรุ่นยู-13 ที่มีลูกชายของเขาเป็นสมาชิกทีม
"งานผมตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมาก หนึ่งในนั้นคือย้ำเตือนพ่อแม่ของเด็ก ๆ ในทีมให้เคารพการตัดสินของกรรมการก็พอแล้ว" โพลล์ กล่าวติดตลกปิดท้าย
บทความโดย ชยันธร ใจมูล
แหล่งอ้างอิง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
