ตอน 3 ขวบ น้ำท่วมหนัก เราจมน้ำเพราะป้าเราอุ้มเราไปวางที่ชานบ้านแล้วไม่มีคนดู เราไม่เห็นใคร เราเลยจะลงจากชานบ้าน พอลงไปปุ๊บน้ำมิดหัว (แม่เล่าให้ฟัง)
ตอนช่วง 4 ขวบ ป้า(อีกคน) เอาเราไปเล่นที่บ้าน เราไปเห็นถุงยา เป็นยาแก้เคลียด น่าจะมีฤทธิ์กดประสาทช่วยเรื่องการนอนหลับ เม็ดยาเป็นเม็ดเคลือบน้ำตาลสีสวยๆ เราเอามาแกะถุงนั่งอมเล่น พอยาเริ่มขมเราก็คายทิ้ง น่าจะราวๆ 20 กว่าเม็ด แม่เล่าว่าเราหลับน้ำลายยืดคาถุงยาเลย
...คราวนี้ พากันอุ้มไปหาหมออนามัย หมอบอกให้ทำใจเรา ไม่ต้องพาไปรพ.ที่อำเภอหรอก(ห่างจากบ้าน 12 กิโล) หมอบอกเราคงไม่รอด เขาทิ้งเราไว้ดูอาการที่อนามัย ผ่านไป 4-5 ชั่วโมง ตัวเราเย็นมาก หมอมาดูบอกเราตายแล้ว
...เอาร่างไปวัดเลยทีนี้ ปูเสื่อ วางร่าง เอามุ้งครอบมากางคลุม แล้วพวกผู้ใหญ่ก็กวาดศาลา เตรียมงาน แต่สุดท้าย มีครูท่านหนึ่งมาดูเรา แกบอกเรายังไม่ตาย ดูยังไงก็ไม่ใช่คนตาย ให้รอก่อน สรุปเราฟื้นตอนเช้าของอีกวัน แต่เบลอๆ เอ๋อๆ ตอบสนองช้า
เรื่องที่เกิดขึ้นตอนนั้นมันมีผลกับสุขภาพเราระยะยาว จนทุกวันนี้
ช่วงม.ต้น เรา(ผู้หญิงนะ😅) แข่งมอเตอร์ไซค์กับเพื่อน แข่งที่ว่านี่คือไม่ใช่บังเอิญขับมาเจอกันแข่งกันนะ คือนัดกันไปแข่งเป็นเรื่องเป็นราวมาก เหมือนเด็กแว๊นซ์สมัยนี้ที่จับกลุ่มแข่งกันบนถนน สร้างความเดือดร้อน
...ทีนี้ โซ่รถขาด ส่งผลให้โซ่มันไม่ขัดล็อคกับล้อหลัง ด้วยความเร็วแต่ล้อหยุดทำงานกะทันหัน ส่งผลให้รถตีลังกาแล้วเราก็หัวฟาด สลบอยู่ที่รพ.3 วันกว่าจะฟื้น
...นั่นคือเจ็บที่สุดในชีวิต แขนหัก ขาหัก และหยุดเรียนยาวเกือบ 2 เดือน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
