“สิ่งที่ติดมาในใจเราคือบุญกับบาป”
เรามาในโลกนี้เรามาตัวเปล่าๆ เราไม่ได้มีอะไรติดตัวมา ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มต้นตั้งแต่ร่างกายเป็นของโลกนี้ไม่ได้เป็นของเรา เป็นของพ่อแม่ให้เรามา และเราต้องคืนเจ้าของเดิมไป เจ้าของเดิมคือธาตุทั้ง ๔ ธาตุดิน ธาตุน้ำ ธาตุลม ธาตุไฟ เราได้มาผ่านทางพ่อทางแม่
พ่อแม่มีธาตุ ๔ ดินน้ำลมไฟมาผสมกัน ทำให้เกิดร่างกายขึ้นมาอยู่ในท้องแม่ ตอนต้นก็อาศัยธาตุ ๔ ของแม่ อาหารที่แม่รับประทานเข้าไปนี้ก็ทำมาจากธาตุ ๔ อาหารต้องมีดินมีน้ำมีลมมีไฟ จึงเป็นอาหารให้เรารับประทานกันให้แม่รับประทาน แม่หายใจเข้าไปก็เป็นลม แม่ดื่มน้ำเข้าไปก็เป็นธาตุน้ำ กินข้าวก็เป็นธาตุดิน แม่ได้รับความร้อนจากแสงแดดแสงอาทิตย์ก็เป็นธาตุไฟ
พอมีธาตุทั้ง ๔ เข้าไปในร่างกายก็ไปก่อไปสร้างร่างกายอันใหม่ที่อยู่ในท้องให้เจริญเติบโต พอโตเต็มที่ก็ต้องคลอดออกมาเป็นร่างกาย เราเป็นผู้รู้ผู้คิดเราไม่ได้เป็นร่างกาย เราเป็นดวงวิญญาณที่ตายจากร่างกายอันเก่า ร่างกายอันเก่าที่เรามีอยู่ชาติก่อนมันตายไป ร่างกายเหมือนกับร่างกายอันนี้แต่มันตายเพราะว่าทุกร่างกายมันเกิดแล้วมันต้องแก่ต้องเจ็บแล้วต้องตาย
พอเราไม่มีร่างกายเราก็เลยไปหาร่างกายอันใหม่ พอเราพบร่างกายที่พ่อคนใหม่สร้างขึ้นเราก็ไปเกาะติดกับร่างกายอันนั้นด้วยกระแสของความรู้ความคิดนี่แหละที่ไปผูกติดไว้กับร่างกายอันใหม่ กระแสที่ไปเกาะติดกับร่างกายอันนี้ก็คือวิญญาณ เรียกว่าวิญญาณ วิญญาณทางตา วิญญาณทางหู วิญญาณทางจมูก ทางลิ้น ทางกายไปเกาะติดไว้ พอเรามีวิญญาณเราก็รับรู้สิ่งต่างๆที่มาสัมผัสกับตาหูจมูกลิ้นกายได้
นี่คือเรา เราเป็นผู้รู้ผู้คิด ผู้ไปรับรูปเสียงกลิ่นรสโผฏฐัพพะจากตาหูจมูกลิ้นกายมาเสพ นี่คือผู้รู้ผู้คิด ผู้ที่มาเกิด มาตัวเปล่าๆ มามีอยู่สองอย่าง มีความรู้กับความคิดเท่านั้นนี่แหละติดตัวมา แล้วมาได้ร่างกาย พอออกจากท้องแม่มาก็เติมดินน้ำลมไฟให้ร่างกายเติบโตขึ้นมา ออกมาจากร่างกายก็ออกมาจากท้องแม่ก็ต้องหายใจเอง
อยู่ในท้องแม่ไม่ต้องหายใจไม่ต้องกินไม่ต้องดื่ม มีสายของธาตุ ๔ หล่อเลี้ยง เหมือนสมัยนี้เวลาคนแก่คนเจ็บไข้ได้ป่วยไม่ต้องกินเองไม่ต้องหายใจเอง มีสายยาง เห็นไหม สายยางต่อไปที่ร่างกาย เหมือนให้กลับเข้าไปในท้อง กลับไปอยู่ในท้องแม่ อาหารทางสายยาง อากาศทางสายยาง เห็นไหม มีออกซิเจนเข้าหน้ากากเหมือนกลับเข้าไปในท้องแม่เลย
คนเราเวลาแกแล้วนี่เมื่อร่างกายไม่สามารถที่จะกิน หายใจเองได้ หาอาหารเองได้ ก็เลยต้องอาศัยสายยางต่างๆ นี่คือร่างกายที่พ่อแม่สร้างขึ้นมา แล้วเราเป็นดวงวิญญาณที่ไม่มีร่างกาย เราก็ไปหาร่างกายอันใหม่ หาร่างกายอันใหม่นี้ก็เหมือนกับเวลาเราขับรถไปหาที่จอดรถ เราไม่รู้จะไปจอดตรงไหนใช่ไหม เราก็ขับไป ไปถึงที่จอดรถเราก็ขับไปเรื่อยๆ ตรงไหนมีช่องว่างเราก็เลี้ยวเข้าไป
นอกจากเราเป็นคนใหญ่คนโตก็อาจจะมีที่เฉพาะให้เราจอดได้ อันนี้การมาเกิดนี้ก็อาจจะเกิดแบบแล้วแต่บุญแต่กรรม หรือถ้าคนไหนมีบุญมีบารมีมีมากอาจจะมีช่องรอไว้ก็ได้ เช่นคนทำบุญมากๆ อาจจะมีช่องของเศรษฐีช่องของพระราชามหากษัตริย์ให้ไปเกิดเป็นลูกของพระเจ้าแผ่นดินลูกของมหาเศรษฐีก็ได้
อย่างพระเวสสันดรนี้ ตอนที่ท่านมีชีวิตอยู่ท่านก็ทำบุญอย่างมากมายกายกอง พอท่านตายไปบุญบารมีของท่านเลยทำให้ท่านไปเกิดในท้องของพระมเหสีของพระเจ้าแผ่นดิน ได้เป็นพระราชโอรส
แต่พวกที่ไม่มีบุญพวกที่ไม่มีบารมีก็เหมือนพวกหาที่จอดรถไม่มีที่จอดรถเฉพาะตน ก็แล้วแต่จังหวะว่าช่องไหนว่าง ขับวนไปวนมาจนกว่าจะมีช่องว่างก็เลี้ยวเข้าไปจอด นี่ก็คือการไปได้ร่างกายอันใหม่ของดวงวิญญาณของพวกเรา พวกเราจึงได้ร่างกายมาไม่เหมือนกัน เพราะบุญบารมีของเราที่สร้างมาไม่เท่ากัน
บางคนก็ไปเกิดที่ครอบครัวฐานะดี บางคนก็ครอบครัวฐานะปานกลาง บางคนก็ครอบครัวฐานะยากจน แต่ก็สำหรับคนบางคนก็ไม่เป็นปัญหาอะไร เพราะว่าในตัวเขาเขามีความรู้ความสามารถถึงแม้ว่าเขาจะไปเกิดในครอบครัวของคนยากจน แต่เขามีความรู้ความสามารถที่จะหาเงินหาทองได้อย่างมากมาย เขาก็พอเขาโตขึ้นมาเขาก็ร่ำรวยได้ เห็นไหมเศรษฐีที่รวยๆกันนี้ถ้าเราศึกษาประวัติบางคนนี้เขาก็มาจากครอบครัวยากจน แต่เขามีไฟในตัวเขา
เขามีความรู้ความฉลาดความขยันหมั่นเพียรเขาก็สามารถสร้างความร่ำรวยของเขาขึ้นมาเองได้ ไม่ต้องอาศัยความร่ำรวยจากพ่อแม่ อันนี้ก็แล้วแต่ผู้รู้ผู้คิดแต่ละดวงนี้มีบารมีอะไรต่างกัน บางดวงก็มีทานบารมี บางดวงไม่มีทานบารมีแต่มีปัญญาบารมี ถึงแม้จะไปเกิดในครอบครัวยากจนแต่มีปัญญาสามารถหาเงินทองได้เอง
พวกที่มีทานบารมีก็ทำบุญมามากก็ไปเกิดในครอบครัวของเศรษฐีของผู้ร่ำรวย แต่ถ้าไม่มีปัญญาอาจจะยากจนได้ ถ้าไม่รู้จักหารู้จักแต่ใช้อย่างเดียวก็อาจจะยากจน แต่ก็ยากจนเพื่อให้ร่ำรวยในชาติต่อไปก็ได้ พวกที่ทำบุญอาจจะมาเกิดใหม่ก็ชอบทำบุญ ทำแต่บุญเงินที่มีก็หมดไปกับการทำบุญ เหมือนกับพระเวสสันดร แต่พอตายไปไปเกิดใหม่ก็ไปเกิดในครอบครัวของคนร่ำรวยใหม่ ก็ไม่เสียหายอะไรถ้ายากจนด้วยการทำบุญ
เพราะเป็นการลงทุนสำหรับภพหน้าชาติหน้า แต่ถ้ายากจนเพราะกิเลสตัณหาใช้เงินตามความอยากนี้อันนี้จะลำบาก เพราะว่าไม่ได้เป็นการทำบุญไม่ได้เป็นการลงทุน เป็นการขาดทุน เอาเงินใช้ตามความอยากต่างๆ อันนี้เป็นการสะสมกิเลสเป็นการสร้างกิเลสตัณหาให้มีมากขึ้น สร้างความหิวสร้างความอยากให้มีมากขึ้น
แล้วถ้าไม่ระวังเวลาที่เงินหมดอาจจะต้องไปหาเงินโดยวิธีทำบาป เพราะใช้เงินทองไปกับกิเลสตัณหานี้มันหมดได้ บางทีก็หาเองไม่ได้ก็ต้องหาโดยวิธีทำบาป แล้วจะกลายเป็นเปรตไปต่อไป ตายไปแทนที่จะกลับมาเกิดในครอบครัวที่ร่ำรวยก็จะกลับมาเกิดในครอบครัวที่ยากจนเพราะไม่ได้ทำบุญ เอาเงินไปเที่ยวไปกินไปดื่มไปเล่น
นี่คือเรื่องของการมาเกิดของพวกเรา พวกเรามาตัวเปล่าๆด้วยกัน มีสิ่งที่ติดมาในใจเราก็คือบุญหรือบาป บุญก็คือนิสัยที่ดี บาปก็คือนิสัยที่ไม่ดี.
สนทนาธรรมบนเขา
วันที่ ๒๒ พฤษภาคม ๒๕๖๑
พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
