เมื่อถึงวันหนึ่งวันนั้นของจังหวะหนึ่งของชีวิต วันหนึ่งวันนั้นเมื่อเราต้องเลือกเปลี่ยนเส้นทางเดิน เส้นทางสายใหม่ที่เราเองก็อาจจะไม่รู้มาก่อนเลยว่ามันจะเป็นยังไงบ้าง
.
รู้แค่เพียงว่าเคยได้ยินได้ฟังมาว่ามีใครหลายคนยอมเลือกที่จะเดินเส้นทางนี้เพียงเพื่อจุดประสงค์หนึ่งของชีวิต และเพื่อให้ทุกชีวิตได้ดำเนินไปต่อได้
.
บ้างก็บอกว่ามันคุ้มค่าที่จะเสี่ยง และก็มีบ้างที่ใครบางคนเหล่านั้นส่งเสียงร้องกู่ตะโกนบอกเตือนกันว่า...
.
"อย่าเลย มันไม่คุ้มเสียหรอก"
.
แต่ก็ย่อมมีบ้างที่บางเสียงนั้นตอบกลับอีกเสียงนั้นกลับไปว่า...
.
เขาพร้อมที่จะลองเสี่ยง ดีกว่าไม่กล้าที่จะเสี่ยงอะไรเลย เราเดินอยู่บนเส้นทางสายเดิมสายนี้ไม่ได้นานหรอก มันอาจจะมีบ้างที่บางครั้งบางทีเราต้องยอมที่จะเลือกเส้นทางสายใหม่ และอาจจะเป็นเส้นทางลัดที่พร้อมจะเสี่ยงและมันอาจจะคุ้มค่ากับสิ่งที่จะได้มาซึ่งมันก็ได้
.
ลองเสี่ยงดูสักครั้ง ถ้าไม่ใช่ก็แค่กลับมาเดินบนเส้นทางสายเก่าสายนี้ อย่างน้อย ๆ มันก็ทำให้ได้รู้ว่า แท้จริงแล้วชีวิตนี้มันมีหลากหลายเส้นทางให้เราได้เลือกเดิน บางครั้งก็ต้องยอมเสี่ยงเพื่อผลลัพธ์ที่อาจจะได้มากขึ้นกว่าเดิม แต่มันก็ย่อมขึ้นอยู่กับตัวบุคคลเองที่ว่า...
.
"ใครกล้าที่จะยอมซึ่งรับความเสี่ยงนั้น ๆ ได้มากกว่ากันก็เท่านั้นเอง"
.
เราไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วชีวิตจะเป็นยังไง จะเป็นเหมือนอย่างที่วาดฝันไว้ไหม กระดาษที่เคยจดเขียนมันไว้ว่าแต่ละปีจะทำอะไร จะเป็นยังไง
.
เมื่อถึงวันหนึ่งได้ย้อนกลับมาดู มาอ่านมัน และได้กลับไปตอบเราในเมื่อวันวาน และก็ได้คำตอบบางอย่าง บทเรียนบางบทกลับมาว่า...
.
ชีวิตนี้มันสนุกมาก ๆ เลยนะ มีขมขื่น ทุกข์ตรม ชื่นชม ชื่นใจ มืดมน มีเสียงหัวเราะ เสียงร่ำไห้ของความผิดหวังและเสียงกู่ตะโกนร้องของความดีใจ
.
คงไม่มีใครไม่เคยเจอมัน เราเชื่อว่าเราทุกคนย่อมเคยเจอบทเรียนบทนี้กันมาแล้วทั้งนั้น บางคนก็อาจจะยังมาไม่ถึง ส่วนบางคนก็อาจจะกำลังจะหาหนทางเพื่อที่จะได้ผ่านพ้นมันไปให้ได้อยู่ก็ได้
.
ดูสิชีวิตของเราแต่ละคนนะมีบทเรียนที่โคตรโหดโคตรหินกันทั้งนั้นเลยล่ะ
.
เราเองก็เช่นกัน ตอนนี้เรากำลังสนใจกับเส้นทางสายใหม่สายนี้ เส้นทางที่เราเองก็เคยคิดว่าอยากจะลองก้าวเข้าไปเสี่ยงกับมันดู และในทุกครั้งที่อยากจะลองก้าวเท้าออกไป มันกลับมีเสียงของความพอใจในเส้นทางเดิมเส้นทางนี้ร้องบอกกับตัวเองว่า...
.
"แค่นี้ก็ดีพอแล้วสำหรับเรา ไม่ต้องเสี่ยงถึงขนาดนั้นก็ได้"
.
แต่ใครจะไปรู้ได้บ้างเล่าว่า เมื่อถึงจังหวะหนึ่งของช่วงวัยหนึ่งของชีวิตมาถึง เสียงนั้นจะหายไป แล้ววันหนึ่งวันนั้นเราจะหันกลับมามองเส้นทางสายนี้อีกครั้ง เส้นทางสายนี้ที่ใคร ๆ ต่างก็กำลังจะหันกลับมาสนใจและบอกต่อ ๆ กันไปว่า...
.
"ลองเสี่ยงมันดูสักครั้ง ไม่ผิดหรอกหากว่ามันจะผิดหวังอีกครั้ง ขอแค่ได้ลองและลงมือกระทำมันก่อนก็เท่านั้นเอง"
.
ใครจะไปรู้ได้กันเล่าว่า ใครใดนั้นเป็นผู้เขียนบทละครชีวิตนี้ ใครกันเล่ากำลังควบคุมมัน กำลังแพลนกล้องมาทางเรา บทดุเดือดกำลังจะเกิดขึ้น บทเศร้าโศกกำลังจะจบลง พระเอกนางเอกจะได้ครองคู่กันแบบไหน หรือบางทีบท ๆ นี้อาจจะถูกตัดตอนให้จบไปก่อนที่จะได้แฮปปี้แอนดิ้งกันก่อนก็ได้
.
เราเกิดมาเพียงแค่ได้ใช้ชีวิต มีความสุขกับมัน ใช้มันให้ถูกที่ถูกทาง มองเห็นมันและยอมรับกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นบนพื้นฐานของความเป็นจริง แล้วพร้อมที่จะยอมรับกับทุกสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นว่า...
.
"เราไม่สามารถควบคุมมันได้ทุกอย่าง และทุกอย่างล้วนแล้วแต่อยู่เหนือซึ่งการควบคุมของเราเอง"
.
แต่ถึงยังไง หากบทละครชีวิตนี้ยังไม่ถูกตัดตอนให้จบลงได้อย่างง่ายดายเหมือนกับคนอื่น ๆ เขา เราก็มีแค่หน้าที่ที่ต้องเดินหน้าต่อไป หยุดที่จะแก้ไขในข้อที่ผิดพลาด แล้วกระทำมันขึ้นมาใหม่ให้ดีขึ้นกว่าเดิม
.
มันอาจจะมองดูว่ายาก แต่มันก็ยากจริง ๆ นั่นแหละ นอกจากใจดวงน้อย ๆ ของเราแล้ว มันก็มีความคิดนี่แหละที่มันยากจะควบคุมและเป็นสิ่งที่ฉุดรั้งให้เราไม่กล้าที่จะก้าวเท้าเดินต่อไป เรายอมยืนให้มันโอบกอดเรา แต่สุดท้ายมันคืออสรพิษดี ๆ นี่เองที่จะคอยทำร้ายเราให้เราเองให้หมดสิ้นทุกอย่างหรือแม้กระทั่ง "หัวใจ" ดวงน้อย ๆ นี้เองก็เช่นกัน
.
เมื่อเราค่อย ๆ โตขึ้น เราเองจะค่อย ๆ เข้าใจในสิ่งเหล่านี้ สิ่งที่ใครใดที่ได้เคยผ่านมันมาได้นำมาบอกเล่าซึ่งต่อกันฟังว่า...
.
"วันหนึ่งเมื่อหนูโตขึ้น หนูจะเข้าใจในสิ่งเหล่านี้ได้ด้วยตัวของหนูเอง
.
และนั่นแหละ มันคือสิ่งที่เราเคยได้ยินได้ฟังมาตั้งแต่ยังเด็ก และเราก็หวังว่าวันหนึ่งวันนั้นเมื่อหลานสาวของเราเติบโตขึ้น เขาอาจจะต้องได้พบเจอกับมันเข้าสักครั้งในชีวิต
.
ชีวิตที่เขาเองกลับไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่านอกจากพ่อแม่และคนในครอบครัวเราแล้ว เขาเองอาจต้องพบเจอกับผู้คนมากมายที่อยู่อาศัยอยู่บนโลกใบนี้ใบเดียวกันกับเรา
.
เขาอาจจะตื่นตระหนกกับสิ่งที่ได้พบเจอ เขาอาจจะสุขสนุกกับมันเพียงชั่วคราว และวันหนึ่งเขาจะได้พบเจอกับเรื่องราวที่ใครใดก็เคยได้พูดถึงมัน
.
ในคำนี้ที่ว่า "อนาคต" ที่ใครอื่นได้พูดถึงมันนั้น มันจะนำพามาซึ่งสิ่งใด มันอาจจะหนักหนาสาหัสจนเขาเองอาจจะได้รับบาดเจ็บทางด้านจิตใจ ความรู้สึกต่าง ๆ เขาอาจเกิดความสับสนกับสิ่งที่เคยได้รู้ได้เคยพบเจอมา และเขาอาจจะเสียใจ เมื่อสิ่งที่เขาได้เคยเข้าใจมันเสมอมานั้น สุดท้ายแล้วมันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เขาเองได้เคยรู้และเคยได้เข้าใจมันมาก่อนเลยก็ว่าได้
.
และเมื่อถึงวันหนึ่งวันนั้นเขาจะได้เข้าใจในสิ่งนั้นได้ด้วย...
.
"ตัวของเขาเอง"
.
สุดท้าย...ไม่ว่าเรากำลังจะเลือกเส้นทางสายใดสายหนึ่งกันอยู่ก็ตาม ในทุกเส้นทางที่เรากำลังเดินกันอยู่นี้ ย่อมพบและเผชิญกับความเสี่ยงกันอยู่เสมอ
.
เสี่ยงที่ไม่เคยรู้เลยว่าตลอดทุกวันเวลาที่เรากำลังเดิน ๆ กันอยู่นี้ อาจจะมีเพื่อนร่วมทางบางคนค่อย ๆ ล้มหายไปทีละคนในระหว่างทางก่อนจะถึงจุดหมายปลายทางที่ใครเขาเคยว่ากันนั้นเลยก็ว่าได้
.
และจนกว่าเราจะได้เข้าใจในทุกอย่างของเป้าหมายในชีวิตนี้นั้น เมื่อถึงวันหนึ่งวันนั้นปลายทางที่เราเองกำลังเดิน ๆ กันอยู่นี้ อาจจะเป็นเพียงแค่รอยเท้าแค่รอยเดียวที่ยังไม่ได้จะได้ก้าวเหยียบพื้นนั้นได้เลยก็ว่าได้
.
รอยเท้ารอยต่อไปที่ไม่ได้แม้กระทั่งได้เหยียบมันลงแม้แต่เพียงดิน...
.
.
.
.
#กูนี่แหละเขียน #Bantuek28 #เล่าไปเรื่อย #บทความชีวิต #บทความดีๆ #บทความ #ชีวิต #เรื่องเล่าเรื่องหนึ่งของชีวิต #เส้นทางชีวิต
ริมฝั่งน้ำ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
