คิดยังใงกับคนที่ย้ายที่ทำงานบ่อยๆ?
ใช่ค่ะ คนๆนั้นคือเราเอง ก่อนอื่นเลยเราขอเล่าก่อน ตอนอายุ17-18 เราเคยทำงานที่ร้านอาหารในห้างร้านหนึ่ง การทำงานร้านอาหารสอนอะไรเราหลายอย่าง สอนให้เป็นคนคิดบวก สอนทัศนคติ สอนให้อดทน สอนให้ยอมคน(ในบางครั้งที่เราไม่ได้ผิด แต่เราต้องยอมยิ้มรับและขอโทษลูกค้า) แน่นอนว่าตอนนั้นเราโอเคกับการที่เป็นแบบนั้นจริงๆ เราออกจะมีความสุขกับการทำงานตรงนั้นด้วย แต่เนื่องจากมีโควิคมา ทำให้เราตัดสินใจลาออกจากตรงนั้น เพราะเงินเดือนมันไม่พอใช้จริงๆ เพราะทั้งโดนลดชั่วโมงการทำงาน โดนสลับกันไปทำงานอาทิตย์ล่ะสามสี่วัน
เราเลยตัดสินใจมาทำงานโรงงาน ก่อนที่เลือกจะไปทำงานโรงงาน เราค่อยข้างที่จะกลัวอะไรหลายอย่าง กลัวการเปลี่ยนแปลง กลัวอยู่ไม่ได้ และแน่นอนว่า เราอยู่ไม่ได้จริงๆ เราเข้าไปอยู่ได้แค่สองเดือน จากที่เราคิดว่าเราเป็นคนที่มีความอดทนระดับหนึ่งแล้ว แต่มันไม่เพียงพอสำหรับโรงงานนี้จริงๆ ทั้งกดดัน ทำงานอย่างกับวิ่งควา_ หัวหน้างานที่พูดจาไม่เอาลูกน้อง ลูกน้องที่เอาแต่นินทากันเอง คนเก่าที่เอาแต่กดดันเด็กใหม่ บวกกับอะไรหลายๆอย่าง เราเลยตัดสินใจลาออกจากที่นี่ และฝั่งใจว่าจะไม่มาที่นี่อีก
โรงงานที่สองที่เราเลือกทำ คือโรงงานแถวบ้าน เป็นโรงงานที่ค่อยข้างเล็ก คนในโรงงานก็เป็นคนที่ค่อยข้างโต เข้าไปแรกๆก็ไม่ได้มีอะไรแย่ อาจจะแค่ทนอยู่กับมนุษย์ป้าเยอะหน่อย ฟังเขาบ่นๆ แต่เขาก็สอนงานค่อยข้างดีกว่าวัยรุ่น การทำงานเป็นระบบมากกว่า สบายใจกว่า เงินดีด้วย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ไปต่อ ทำงานได้11เดือนกว่า ไม่ได้ต่อสัญญา ไม่ผ่านโปร สุดท้ายก็ต้องหางานใหม่ทำอีก
และแล้วสุดท้ายก็กลับมาที่ที่บอกจะไม่มาอีก เนื่องจากแฟนทำที่นี่ แฟนบอกลองมาเปิดใจอีกสักครั้ง อาจไม่ได้อยู่ที่เดิม โรงงานออกจะใหญ่โต อาจได้เจอคนใหม่ๆ ที่ใหม่ๆ ลองมาดู ค่ะสุดท้ายก็มา
ตอนที่กลับมาสมัคร ทั้งภาวนา สวดมนต์ในใจ ขอให้อย่าได้เจอคนใจร้าย สังคมที่ใจร้ายเหมือนเดิมอีกเลย และแล้วโชคชะตาก็ใจดีกับเรา พาเราไปเจอสังคมที่ดีกว่าเดิม หัวหน้าคนใหม่ ไลน์ใหม่ เพื่อนใหม่ รอบนี้ถือว่าเวิร์คเลยแหละ อยู่ได้สบายๆ ทำจนได้บรรจุเป็นพนักงานประจำ ทุกอย่างดูลงตัวไปหมด แต่แล้วโชคชะตาก็เล่นตลกอีกครั้ง ไลน์เพิ่มการผลิต เพิ่มคน ลดโอที รายได้ต่อเดือนเหลือไม่ถึงหมื่น หมื่นนิดๆ เอาเราไปช่วยงานที่นู้นนี่นั้นสารพัด เหนื่อยแบบ เหนื่อยกว่าการทำโอทีอีก สุดท้าย เราก็อยู่ไม่ได้อีกตามเคย
ล่าสุดตอนนี้ ว่างงาน เพราะเหนื่อยมาก รู้สึกหมดไฟกับงานโรงงาน มันไม่ตอบโจทย์เรา มันเป็นความรู้สึกแบบ เขาไม่ได้ต้องการเราตลอดเวลา เขาอยากเอาเราออกเมื่อไหร่ก็ได้ เขาอยากให้เราทำอะไรก็ต้องทำ
ความรู้สึก ณ ตอนนี้คือ อยากพัฒนาความคิดของตัวเอง พยายามอ่าน พยายามค้นหาตัวเอง อยากหางานอะไรใหม่ๆ แต่ยังไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน ทั้งขายของออนไลน์ก็ลองแล้ว ตอนนี้พยายามอยากหาของมาขายกับแม่ เพราะแม่มีร้านอาหารเล็กๆในหมู่บ้าน ของที่หามาขายเพิ่มเป็นของที่เราชอบกิน เมนูที่เราชอบ แต่มันก็ไม่ได้ขายดี เพราะของค่อยข้างทุนสูง ขายแพงก็ไม่ได้ และอีกอย่างร้านแม่เราขายของค่อยข้างถูก เพราะแม่บอกขายให้คนแถวบ้าน เด็กๆแถวบ้าน ขายแพงจะไม่มีคนซื้อ กำไรเลยได้ไม่เยอะหรือบางวันจมทุนก็มี
คำถามเดียวตอนนี้คือ เราควรเริ่มจากตรงไหนดี?
"งานที่ชอบ หรือเงินที่มากพอ"
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
