"ลูกเองก็คบคนแบบนั้นสิ คนที่อยู่ด้วยแล้วอยากพัฒนาไปด้วยกัน นั่นแหละชีวิตที่ประสบความสำเร็จอย่างแท้จริง"
- แม่แพคอีจินกล่าว
Twenty Five Twenty One (ยี่สิบห้า ยี่สิบเอ็ด) ตอนที่ 6
"คุณแพคโฮ แม้กระทั่งการขอโทษก็ต้องฝึกฝน ถึงจะพัฒนานะคะ คุณคงไม่ได้ฝันอยากเป็นแค่เด็กน้อยที่แค่ขอโทษดีๆก็ยังทำไม่ได้ ถูกไหมคะ"
– จีซึงวานตอบแชทของแพคอีฮยอนในรายการวิทยุออนไลน์
หลังจากที่แพคอีฮยอนส่งข้อความไปเล่าว่าเขาทำไม่ดีกับพี่ชายตัวเอง แล้วรู้สึกผิด
แน่นอนว่าความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องแทบจะไม่มีคู่ไหนที่ไม่เคยทะเลาะกัน แต่ไม่ว่าจะทะเลาะกันรุนแรงแค่ไหน ก็จะต้องมีสักวันที่ทั้งคู่หันกลับมาหากันอยู่ดี
อาจจะเป็นเพราะความสนิทในแบบพี่น้อง
เลยทำให้คำว่าขอโทษมันพูดออกมาได้ยากกว่าเดิม บางครั้งเราก็กลัวเสียศักดิ์ศรีให้กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่ถ้ามันทำให้อีกฝ่ายสบายใจได้
เราก็ควรหมั่นฝึกฝนกันนะคะ
แพคอีฮยอนพิมพ์แชทในรายการวิทยุออนไลน์
เมื่อแพคอีจินได้ยินเรื่องราวความรักดีๆที่คอยเคียงข้างกันของพ่อกับแม่แล้ว เขาจึงหันไปพูดกับแม่ว่า
"ผมขอหนีแค่นี้พอครับ ผมจะเริ่มใหม่ตั้งแต่ต้น"
คืนวันก่อนที่แพคอีจินจะกลับไปโซล เขาได้ไปฝากข้อความเสียงที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะอีกครั้ง
ยินดีกับเหรียญทองแดงด้วยนะ คราวก่อนฉันบอกแล้วใช่ไหม เมื่อไรที่เธอทำสำเร็จ ฉันเองก็อยากทำสำเร็จด้วย
ตอนนี้คงถึงเวลาที่ฉันต้องทำให้สำเร็จบ้างแล้ว ฟูลเฮาส์เล่ม 14 ออกหรือยังนะ ฉันจะไปหาเธอก่อนเล่ม 15 ออก รอก่อนนะ นาฮีโด
– แพคอีจินฝากข้อความสุดท้ายไว้ให้นาฮีโด
เมื่อเวลาผ่านไป
แพคอีจินได้เป็นนักข่าวฝึกหัดวุฒิม.ปลายคนแรกของสถานี UBS
หลังจากรายงานข่าวจบ แพคอีจินเดินผ่านร้านหนังสือ แล้วเห็นป้ายเขียนว่า
"ฟูลเฮ้าส์เล่มที่ 15 วางขายแล้ว"
ส่วนนาฮีโดก็ขึ้นม.6แล้ว เธอได้เป็นนักกีฬาฟันดาบเหรียญเงินแล้ว
"เหลือแค่เหรียญทองที่ยังไม่ได้ ค่อยคว้ามาหลังจากนี้ก็ได้"
- นาฮีโดยืนพูดอยู่หน้าชั้นวางเหรียญในห้องของเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
นาฮีโดและโกยูริมยังคงฝึกซ้อมอย่างหนักเพื่อเตรียมแข่งเอเชียนเกมส์ในเดือนหน้า
"นี่ โกยูริม ทำไมเธอแพ้ทุกทีที่แข่งกับนาฮีโดฮะ"
- โค้ชต่อว่าโกยูริมหลังฝึกซ้อมกับนาฮีโดเสร็จ
หลังจากนั้น นาฮีโดก็แยกย้ายไปเปลี่ยนชุด ระหว่างเดินออกจากห้อง นาฮีโดแอบได้ยินโค้ชเรียกโกยูริมไปต่อว่าอีกครั้ง
"คราวนี้แข่งเอเชียนเกมส์นะ คนทั้งประเทศจับตาดูเธออยู่นะ ถ้าเธอคว้าเหรียญทองมาไม่ได้ ชื่อเสียงเธอป่นปี้ไม่มีชิ้นดีแน่ เธอทำแบบนี้ทั้งที่มีคนมากมายคอยผลักดันเธออยู่ได้ยังไง เธอจะแพ้เด็กนั่นไม่ได้นะ ขอล่ะ อย่าทรยศคนที่เชื่อในตัวเธอเลย"
- โค้ชพูดกับโกยูริม
"ค่ะ" - โกยูริมตอบกลับและยืนก้มหน้ารับความกดดัน
หลังจากนั้นโกยูริมก็กลับมาที่ห้องพัก นาฮีโดกำลังนั่งเขียนไดอารี่อยู่ที่โต๊ะ แต่โกยูริมดูเหมือนจะอารมณ์เสีย เธอปิดประตูเสียงดัง และพลานไปทะเลาะกับนาฮีโด
"จะให้ฉันยอมแพ้เธอหรือไง ในเมื่อจังหวะของเธอฉันมองออกทุกอย่าง แต่เธอมองฉันไม่ออกเลยด้วยซ้ำ"
“เธอเคยรู้อะไรบ้าง เธอเคยศึกษาฉันบ้างไหม ไม่เคยเลยใช่ไหม เพราะเธอยอมรับไม่ได้ไงว่าฉันพัฒนาขึ้น”
- นาฮีโดเสียงดังใส่โกยูริม จากนั้นทั้งสองคนก็ทะเลาะกันในห้องจนมีรุ่นพี่เข้ามาห้าม
ส่วนแพคอีจิน ก็ได้ขยับมาเป็นนักข่าวแผนกกีฬา เพราะแผนกนี้กำลังต้องการคนเพื่อเตรียมการแข่งขันเอเชียนเกมส์ในเดือนหน้าพอดี
ระหว่างที่เขากำลังติดตามรุ่นพี่ทำข่าวการชุมนุมอยู่นั้น แพคอีจินก็หันไปเห็นนาฮีโดกำลังเดินอยู่บนถนน เขารีบขอตัวแล้ววิ่งไปตามหานาฮีโดทันที
หลังจากวิ่งหาอยู่สักพัก
"แพคอีจิน" - เสียงผู้หญิงตะโกนเรียกเขาท่ามกลางฝูงชน
แพคอีจินหันหลังกลับไป นั่นคือนาฮีโด ในขบวนชุมนุมกลางถนนที่มีคนอยู่มากมาย แต่แพคอีจิน
กลับยังได้ยินเสียงที่นาฮีโดตะโกนเรียก
ทั้งสองคนยืนมองหน้ากันอยู่สักพัก เมื่อขบวนฝูงชนผ่านไป แพคอีจินจึงเดินไปหานาฮีโด
"เบอร์เพจเจอร์เธอมันหายไป"
- แพคอีจินพูดกับนาฮีโด
"แม่ฉันทิ้งไปโดยไม่บอกไม่กล่าว ตอนนี้ฉันก็เลยใช้มือถือแทนน่ะ นายติดต่อมาสินะ"
- นาฮีโดรีบตอบกลับ
“กะว่าจะให้อันนั้นน่ะ”
- แพคอีจินตอบพร้อมชี้ไปที่ ฟูลเฮ้าส์เล่มที่ 15
ที่นาฮีโดถือมาด้วย
“ขอโทษที่มาช้านะ ได้อ่านเล่ม 15 หรือยัง”
“ยังเลย ทีนี้จะได้อ่านแล้วล่ะ”
- นาฮีโดตอบแพคอีจินด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
หลังจากนั้นนาฮีโดก็ชวนแพคอีจินไปกินข้าวด้วยกัน แล้วนาฮีโดก็แนะนำแฟนที่คบกันมา 3 วัน
ให้แพคอีจินรู้จัก
แพคอีจินกำลังกลุ้มใจกับคำเรียก เตงจ๋า เธอจ๋า ของทั้งสองคน
เมื่อการแข่งขันเอเชียนเกมส์มาถึง นาฮีโดแข่งชนะจนได้เข้ารอบชิงชนะเลิศ
แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อกระเป๋าใส่ดาบของนาฮีโดสลับกับนักกีฬาญี่ปุ่น
ทำให้นาฮีโดต้องไปตามกลับคืนมาด้วยตัวเอง
นาฮีโดขึ้นรถไฟจากสถานีคยองจูไปเพื่อเอาดาบคืนมาได้สำเร็จ และรีบนั่งรถไฟกลับ แต่รถไฟเกิดขัดข้องทำให้ล่าช้า และแบตโทรศัพท์นาฮีโดก็หมดระหว่างทาง
ด้านแพคอีจินได้รับโทรศัพท์จากรุ่นพี่แล้วได้ข่าวว่า รถไฟที่จะมาถึงคยองจูเกิดขัดข้องทำให้ล่าช้า ซึ่งเป็นขบวนเดียวกันกับที่นาฮีโดกำลังขึ้นกลับมา
แพคอีจินรีบโทรหานาฮีโดทันที แต่ไม่สามารถติดต่อได้ แพคอีจินจึงรีบกลับรถแล้วไปสถานีรถไฟทันที
เมื่อรถไฟที่นาฮีโดขึ้นมาถึง แพคอีจินรีบวิ่งไปหานาฮีโดแล้วจับแขนของเธอพากันวิ่งไปที่รถ
แล้วขับรถกลับไปที่สนามแข่งอย่างรวดเร็ว
ระหว่างทางแพคอีจินกำมือเป็นไมค์แล้วยื่นไปหานาฮีโด
“ไม่คิดเลยนะครับว่า คุณจะได้พบโกยูริมในการแข่งขันชิงชนะเลิศ ไม่ทราบว่าคุณจะใช้กลยุทธ์อะไรในการแข่งขันครั้งนี้ครับ”
– แพคอีจินทำท่าสัมภาษณ์นาฮีโด
“การไม่มีกลยุทธ์คือกลยุทธ์ของฉัน ไม่มีอะไรเปลี่ยนเพราะคู่แข่งคือโกยูริม ฉันแค่อยากให้ทุกคนเห็นการฟันดาบในแบบที่ฉันต้องการ เหมือนมันเป็นแบบนั้นมาตลอด”
- นาฮีโดตอบแพคอีจินด้วยความภูมิใจ
“นี่แหละ การฟันดาบของนาฮีโด ประมาณนี้เลย"
- นาฮีโดตอบพร้อมทำท่ายื่นดาบออกไป
แพคอีจินพานาฮีโดไปทางลัด และขอให้ตำรวจช่วยเปิดทางให้ จนมาถึงสนามแข่งได้ทันเวลาพอดี
นาฮีโดขอบคุณทุกคน และเดินเข้าสนามแข่งด้วยท่าทางและสายตาที่มุ่งมั่นตั้งใจ พร้อมกับคิดในใจว่า "วันนี้ฉันจะต้องชนะ"
การแข่งขันรอบชิงชนะเลิศระหว่างนาฮีโดและ
โกยูริมกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว
มันไม่ง่ายเลยนะคะที่เราจะแบกความหวังของใครหลายคนเอาไว้ ความฝันของโกยูริมอาจจะไม่ได้อยากเป็นนักกีฬาเหรียญทองจริงๆก็ได้
แต่เธอแค่มีเหตุผลต้องเป็นที่ 1 เพื่อให้คนเหล่านั้นยอมรับ เชื่อมั่น และสนับสนุนเธอต่อไป
หากวันไหนที่เธอล้ม คงมีคนไม่น้อยที่ต้องเสียความรู้สึก แต่ใครจะรู้ว่าคนที่แบกความหวังไว้นั่นแหละ คือคนที่เสียใจที่สุด
กลับกัน ไม่มีใครคาดหวังในตัวนาฮีโดเลย เธอแค่อยากทำความฝันของตัวเองให้เป็นจริง เธอฝึกฝน พยายาม และมุ่งมั่นเดินเส้นทางนี้อย่างตั้งใจด้วยพลังใจจากตัวเอง ล้มก็ไม่มีใครว่า เธอจึงทำทุกอย่างด้วยความบ้าคลั่งเพื่อให้ฝันนี้เป็นจริง
ความรู้สึกของทั้งสองคนมันต่างกันมากเลยนะคะ คนที่อยากชนะเพราะความฝัน ถึงล้มก็คงไม่เจ็บมาก ก็แค่ฝึกต่อไป แต่คนที่อยากชนะเพราะแบกความหวังไว้ ถ้าล้มที คงจะเจ็บน่าดูเลยเนอะ
มาเอาใจช่วยทั้งสองคนกันต่อในตอนหน้านะคะ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
