เรื่องราวของคำว่า จิตนั่น ที่มาอาศัยสังขาร ที่ประกอบขึ้นมา รวบรวมไว้ด้วยกรรม รวบรวมไว้ด้วยบุญกุศลบารมี คำว่าเก่ง เรียนเก่ง ทำอะไรเก่ง นั้นมันเก่งอยู่ในเรื่องราวของโลก เก่งสร้างกรรมก็มี มันมีหลายแบบ ที่จิตแต่ละดวง ที่เกิดมามีความมุ่งมั่นไม่เหมือนกัน อยากจะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ อยากได้อยากมี มีปัจจัยที่อยู่ที่อาศัย ทรัพย์สินเงินทอง บางคนก็ไม่ได้เรียนอะไรมากมาย ทำมาหากินไป ถึงเวลาที่บุญกุศลเค้าส่งให้ เค้ามีทรัพย์สินเงินทองขึ้นมา เหมือนมีใครเค้าส่งให้ นั้นก็ด้วยบุญกุศล เรื่องทานเรื่องบุญที่เคยสะสมมา
เรื่องบุญกุศล พระที่นับถือ ท่านก็เล่าให้ฟัง เรื่องของการไปธุดงค์ เดินกันไป เป็นหมู่คณะสี่ห้าองค์ ก็มีพระอยู่องค์หนึ่ง ท่านไม่ได้สะสมเรื่องทานบุญกุศลมา เวลาเดินไปบิณฑบาตร พระองค์นี้ก็ไม่มีใครใส่บาตร ก็มีการเปลี่ยนตำแหน่ง ให้พระองค์นั้น ไปเดินข้างหน้าบ้าง ข้างหลังบ้าง ตรงกลางบ้าง ก็ยังไม่มีคนใส่บาตรให้ พระองค์อื่นต้องแบ่งอาหารที่ญาติโยมใส่บาตรให้กับพระองค์นั้น นั้นเป็นเรื่องที่พระธุดงค์ ท่านก็อธิฐาน ในเรื่องของทานบุญกุศล ที่เคยสะสมกันมา ว่ามันจริงมั้ย
แล้วท่านก็เล่าต่อไปอีกว่า เมื่อฉันภัตตาหารเสร็จแล้ว ฉันมื้อเดียว อาหารที่ญาติโยม ทำบุญใส่บาตรมา ก็เก็บเอาไว้ไม่ได้ …ต้องอธิฐานให้เป็นทาน ให้ญาติโยมไป ที่เหลือก็ให้เป็นทานพวกมดแมลงไป หรือ พวกสัตว์ไป หากมีใครเผลอเก็บอาหารไว้..กลัวว่าวันรุ่งขึ้น จะไม่มีใครใส่บาตร แล้วมันก็เป็นจริงคือ ไม่มีใครใส่บาตรในวันรุ่งขึ้นเลย ก็เลยต้องอดฉันอาหารไป
เรื่องราวของคำว่าบุญกุศล พระที่ท่านปฏิบัติเดินธุดงค์ ไม่เข้าชายคาบ้าน จะปักกลดก็ต้องไกลๆ บ้านญาติโยม ท่านก็ปฏิบัติธรรมไป ท่านก็ได้ศึกษาเรื่องราวของคำว่าบุญกุศลบารมีที่สะสมมาเป็นอย่างไร ชีวิตของคนเราก็เหมือนกัน มันมีคำว่าทาน ทานที่เราช่วยเหลือเกื้อกูลกัน มีความเห็นอกเห็นใจกัน สละวัตถุปัจจัยให้กับผู้ที่ คล้องเวรกรรมกันมาด้วยความเต็มใจ ให้บุตรธิดา สามีภรรยา พ่อแม่ ด้วยความเต็มใจ มันก็เป็นเรื่องราวของคำว่าทาน ที่เป็นตัวช่วยอุปการะอุปถัมภ์ชีวิต ให้ผ่านพ้นอุปสรรค ความทุกข์ยากลำบากไปได้
บางคนสะสมทานมามาก จิตใจเค้ากว้างขวาง เวลาทำอะไร..ก็มีผู้เข้ามาช่วยเหลือเกื้อกูล ส่วนบางคนไม่มีเรื่องของทานมาเลย ไม่ได้สะสมมา จะทำงานทำการก็ต้องผจญอุปสรรค ขัดขวาง ทำอะไรให้สำเร็จได้ยาก จะเสาะแสวงหาอะไรมาได้ก็ต้องเหน็ดเหนื่อยมาก คนที่สะสมบุญมาดี ถึงเวลาบุญนั้นก็ส่งให้ ถึงแม้ว่าจะเกิดมายากจน แต่ชีวิตก็จะค่อยเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น บางคนเรียนเก่ง..แต่ก็มีกรรมติดตามมามาก ถึงเวลาชีวิตก็ต้องหันเห ไปอยู่ในสถานที่ที่ทุกข์ยากลำบาก ก็มีให้เห็น
เพราะเวลากรรมเค้ามา ทักท้วง ความวิปริตมันก็เกิดขึ้น เหมือนเห็นกงจักรเป็นดอกบัว มันก็เลยไปทำในเรื่องราวที่ไม่สมควรกระทำ มันจึงมีความเดือดร้อนทั้งกายทั้งจิต ให้ต้องมีชีวิตที่ต้องทุกข์ทรมานไป มียศ ก็เสื่อมยศ เสื่อมลาภ ถอดศักดิ์ศรี หมดสง่าราศีไป..ที่เค้าเรียกว่า ทำมาหากินไม่ขึ้น ก็อยู่ไปวันๆ เท่านั้น รอความตาย คนเก่งก็ตาย คนไม่เก่งก็ตาย ต่างก็ตาย ชีวิตทีมีอยู่มันมีดีตรงไหนบ้าง เมื่อถึงเวลาก็ต้องจากไป แล้วจิตของเราได้อะไรไป ความเก่งก็เอาไปไม่ได้ บางคนยังไม่ทันตาย ก็ความจำเลอะเลือนไปเสียแล้ว
แล้วมันก็มีเรื่องหนึ่ง จิตที่เกิดมาในยุคกึ่งพุทธกาล จิตที่เกิดมาเพื่อสร้างบุญกุศลบารมี เค้าหาพ่อแม่ที่มีคุณธรรม เพื่อจะช่วยหล่อเลี้ยงจิตของเค้าให้เติบโตขึ้นมา มีคุณธรรมมีศีลธรรมหล่อเลี้ยงจิต เรื่องการเรียน เรียนไปเพื่อที่จะทำมาหากิน กระทำเพื่อประทังสังขารชั่วขณะหนึ่ง มิได่มุ่งมั่นในเรื่องเรียนจะต้องเก่ง แต่เสาะแสวงหาเหตุผลดี มารองรับจิตให้จิตนั้นสร้างบุญบารมี หนีกรรม หนีเรื่องราวของโลกที่นำพาจิตจมอยู่กับความทุกข์
เรื่องเก่งไม่เก่งได้ดี มีก็เรื่องของกรรม จมอยู่กับความทุกข์ ทุกข์ที่ตนเองก็ไม่รู้จัก ก็ต้องแบกสังขารที่สะสมแต่กรรม ไปจนแก่เฒ่าชรา แล้วมันจิตนั้นมีดีอะไรขึ้นมา เหมือนปราศจากเหตุผล ปราศจากสติ ที่ไม่รู้จักอารมณ์กรรมที่ปรุงแต่งขึ้นมา มันก็เลยเป็นจิตของผู้ที่ที่มีแต่กรรม แก้ไขจิตของตัวเองไม่ได้ เมื่อได้กายเป็นมนุษย์ ทีมีความพร้อมให้รู้จักดีและชั่ว
แล้วที่ว่าได้ดีมันสำคัญอยู่ที่ตรงไหน ก็เป็นเรื่องที่จิตแต่ละดวง ต้องเรียนรู้จักจิตของตนเอง ที่เกิดมาได้กายเป็นมนุษย์ ใช้กายวาจาใจไปทำอะไร ยึดอะไรกับอยู่ ..ยึดกรรมอยู่ จิตก็ต้องมีกรรม นำไปหาทุกข์ หาดีไม่ได้เลย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
