อยากรู้ว่า "การหลงทางในวัย 25 ปี" ของทุกคนเป็นยังไงและเป็นเรื่องอะไรบ้างหรอ
ของเรา เราแค่รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ไม่มีอะไรเลย เหลวแหลก และไร้ซึ่งความฝัน ปีนี้อายุ 25 แล้ว และอีก 5 ปี มันกำลังจะเข้าสู่เลข 3 มันควรเป็นวัยที่ต้องเริ่มก้าวไปสู่ความมั่นคง หรืออย่างน้อยต้องพอเห็นอะไรเป็นชิ้นเป็นอันบ้าง กลับกัน เราเป็นคนวัย 25 ปี ที่ไม่ได้มีทักษะอะไรพิเศษเลย แถมพึ่งจะโดนบีบให้ออกจากงาน เคว้งคว้างอย่างไม่อาจหาอะไรเปรียบ
คิดย้อนกลับไปตอนเรียนจบ เราไม่มีเวลาพักหายใจด้วยซ้ำ เพราะต้องหางานทำทันทีเพื่อให้ได้เงินมาใช้จ่ายในครอบครัว ทำไปก็ขมขื่นไป และมักจะตั้งคำถามกับตัวเองในใจเสมอว่า "มาทำอะไรที่นี่วะ" "ตอนนี้ทำอะไรอยู่" "ทำไมมาอยู่ที่นี่"
หลายคนอาจจะคิดว่าเราเป็นพวกไม่เอาไหน เป็นลูเซอร์ ถ้าไม่มีทักษะอะไรก็ฝึกฝนสิ พยายามสิ ไขว่คว้าสิ ไม่ใช่อยู่เฉย ๆ ล่องลอยแล้วก็บ่นว่าไม่มีอะไรเลยในชีวิต
อย่ารังแกคนที่ไม่มีหวังอะไร ด้วยคำว่าขี้เกียจเลย
เราอยากจะบอกว่า เชื่อเถอะ หากคุณพบใครสักคนที่กำลังหมดหวังกับชีวิต หรือท้อแท้ในอะไรบางอย่าง เขาได้ลองและพยายามแล้ว มันสุดความสามารถที่คนผู้นั้นจะเอื้อมถึง เราเองก็ควานหาโอกาส ควานหาประสบการณ์ให้ตัวเองเสมอ แต่มันก็ดูจะไม่มากพอ และยังมีปัจจัยรอบตัวมากมายที่ฉุดรั้งไม่ให้เราทำอะไรได้มากไปกว่าที่ทำอยู่นี้ เราจึงถูกกลืน กลายเป็นคนที่ไม่มีอะไรเลยจริง ๆ ในวัย 25 ปี
บางทีก็แอบร้องไห้เงียบ ๆ คนเดียวเวลานึกถึงความเคว้งสุดจับใจ มันร้องออกมาเพราะเจ็บใจที่ตัวเองเป็นคนที่น่าผิดหวังขนาดไหน นั่งร้องไห้หน้าคอมขณะนั่งทำงาน และพยายามกลั้นมันให้เงียบเชียบที่สุด ร้องแล้วก็รีบปาดให้ความเสียใจมันเหือดแห้ง
ณ ตอนนี้ก็แค่พยายามจะหายใจให้ทั่วท้องที่สุด และมองหาความเป็นไปได้ต่อไป แม้มันจะริบหรี่จนแทบสิ้นหวัง เห็นเพื่อนรุ่นเดียวกันประสบความสำเร็จแบบก้าวกระโดดเราก็ยินดีกับเขาด้วยมาก ๆ แต่มันก็มักจะมีเสียงสะท้อนกลับมาทิ่มแทงตัวเอง
เพื่อน ๆ มีอะไรอยากแชร์ไหม ว่าการหลงทางในวัย 25 ขวบของคุณเป็นอย่างไรบ้าง
ใครกำลังสับสนโซซัดโซเซก็แวะมาคุยกันได้นะ :)
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
