“เราไม่ได้ภาวนาเพื่อให้อาการปวดขาหายไป”
ถาม: กระผมนั่งสมาธิแล้วปวดขามากเลยออกจากสมาธิ อยากถามว่าถ้าผมทนนั่งต่อไป จะใช้เวลานานไหมครับถึงจะหายปวดขา
พระอาจารย์: คือ อยู่ที่กำลังของสติของเรา แล้วที่หายไปไม่ใช่ปวดขาหาย แต่ปวดใจ ที่มันเป็นที่ทรมาน ไม่ใช่ขาทรมาน แต่ใจทรมาน ถ้าใจหายทรมานแล้ว อาการปวดขาจะไม่เป็นปัญหา จะอยู่กับมันได้
ฉะนั้นเราไม่ได้ภาวนาเพื่อให้อาการปวดขาหายไป บางทีมันก็หายเพราะมันเป็นอนิจจังเหมือนกัน พอถึงเวลามันจะหายมันก็หายไป แต่ตัวสำคัญที่เราต้องการให้มันหายก็คือตัวทรมานใจ
ตัวทรมานใจมันเกิดจากความอยากให้อาการปวดขาหาย ยิ่งอยากมันยิ่งทรมานใหญ่ เราต้องใช้การบริกรรมพุทโธๆ หรือสวดมนต์ไป หรือมีอะไรให้ใจเราทำ เพื่อไม่ให้มันไปอยากให้อาการปวดขาหายไป พอความอยากที่ให้อาการปวดขาหายไป ความทรมานใจก็จะหายไป
นี่ละอริยสัจ เห็นไหม ความทุกข์ใจ ความทรมานใจ เกิดจากตัณหาความอยาก อยากให้อาการเจ็บปวดของร่างกายหายไป ก็เลยทำให้ทรมานใจ ถ้าเรามีสติหยุดความอยากนี้ได้ พุทโธๆไป ความทรมานใจมันก็จะหยุดไป แล้วอาการความเจ็บของร่างกายจะมากน้อย เราก็จะอยู่กับมันได้
ดังนั้นมันขึ้นอยู่ที่กำลังของสติของเราว่ามีสติมากน้อย ถ้ามีสติมากเพียงไม่กี่นาที บริกรรมไปไม่กี่นาทีใจก็หายทรมาน ใจก็นิ่งสงบ แล้วก็จะอยู่กับความเจ็บของร่างกายได้ ไม่สะทกสะท้าน ไม่หวั่นไหว แต่อาการเจ็บของทางร่างกายนี้เราไปสั่งมันไม่ได้ มันจะหายเมื่อไหร่หรือไม่หายก็เรื่องของมัน
แต่มันจะไม่ทำให้เราทรมานใจ เพราะมันไม่ได้เป็นเหตุที่ทำให้เราทรมานใจ เหตุที่ทำให้เราทรมานใจคือความอยากของเรา แล้วถ้าเรามีสติคุมความอยากได้ หยุดความอยากได้ ความทรมานใจก็จะหายไป แล้วเราก็จะนั่งต่อไปได้อีกนาน
สนทนาธรรมบนเขา
วันที่ ๒๘ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๖๐
พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
วัดญาณสังวรารามฯ จังหวัดชลบุรี
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
