มันมีเรื่องหนึ่งที่คอยปกปิดจิตของเรา เราทำผิดพลาดอะไรขึ้นมา มันก็มีอารมณ์ที่ไม่ชอบใจ ไม่ได้ดังใจหวังเกิดขึ้น อารมณ์เสียอกเสียใจก็ตามย่ำยีจิตใจ อารมณ์กรรมก็โทษตัวเอง เหมือนกระทืบซ้ำเข้าไปอีก มันเป็นอารมณ์ที่มากันเป็นพยุหะ เหมือนพายุฝนปกคลุมจิต นั่นเป็นเพราะเราไม่รู้จัก ไม่คลี่คลายอารมณ์ ไม่ให้อภัยตัวเราเอง มันไม่ใครที่ไม่เคยผิดพลาดมาก่อน ไม่มีใครเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์แบบ
มีอยู่เรื่องหนึ่ง ที่เราไปวัดเราก็เข้าไปที่กุฏิ พระที่เรานับถือ มีน้องๆไปกันหลายคน ..ก็มีคนในวัดไปถาม พระที่เรานับถืออีกองค์หนึ่ง ว่าคนเค้าไปกุฏิหลวงตา เค้าไปทำไมกัน เพราะท่านเป็นพระลูกวัด อยู่เงียบๆ พระท่านก็บอกว่า ใครรู้ตัวว่าโง่ก็เข้าไป ..ก็เลยไม่ค่อยมีคนเข้าหาท่าน ส่วนตัวเราก็ไม่รู้ตัวว่าโง่ ก็เข้าไปหาท่าน ไปๆมาๆ วันหนึ่งหลวงตา..ท่านบอกว่า ให้เอาไอ้ตัวทิฐิ โยนทิ้งไป ไม่งั้นสอนไม่ได้ เราก็ต้องมาใคร่ครวญตัวเองเป็นเดือนๆ ว่าไอ้ตัวทิฐิของเรานั้นมีอะไรบ้าง เพื่อจะได้จับมันโยนทิ้งไป
เพราะมีแต่คนฉลาดกันทั้งนั่น คนฮลาดที่กลัวใครเค้าว่าตัวเองโง่ กลัวเสียหน้า มันเป็นอารมณ์ทั้งนั้นทั่งที่ตัวเองไม่รู้จักอารมณ์ที่เกิดขึ้นในตนเลย เมื่อไม่รู้จัก แล้วจะแก้ไขอย่างไร ก็อยู่กันไปตามปกติ หลงคิดว่าตัวเองดีเสมอ ทำดีเสมอ แล้วก็ไม่รู้จักอารมณ์ที่ปกปิดจิตของตน คือ ทำไปตามอารมณ์นึกคิดที่เกิดในตน ไม่รู้จักอารมณ์นั่นทำให้เกิดอะไรกับจิตใจของตน กายของตนเลย ก็เลยอยู่กันไปวันหนึ่งๆเท่านั้นเอง ไม่ได้แก้ไขด้านอารมณ์ นิสัยที่ยึดอยู่กับอารมณ์กรรม ทำอะไรไปตามอารมณ์ที่เกิดขึ้น
แต่ก็ไม่เคยเฉลียวใจ ย้อนกลับมาดูสิ่งที่ที่ตนอาศัย กายที่อาศัยนั่นมีอะไรบ้าง ที่สั่งให่เราต้องทำสิ่งนั้นสิ่งนี้ ไม่เคยศึกษาให้เข้าในอารมณ์ที่เกิดขึ้น จิตมันหยุดยั้งอารมณ์ไม่ได้ เมื่อกายนี้วิญญาณทั้งหก เคลื่อนที่ไป ไปทำสิ่งนั้นสิ่งนี้ ไปเจอะเจออุปสรรคเกิดขึ้น
มันก็เหมือนจิตของเราที่นั่งอยู่ในเรือ คือ กายพ่อแม่ พายเรือไปกระแทกโขดหิน แล้วเรียกมันเป็นยังไง มันก็ความเสียหาย มันก็ติด ติดโขดหิน ที่เป็นอารมณ์โทษตัวเอง ยึดอยู่อย่างนั้น พายเรือขยับเขยื้อนจากโขดหินไม่ได้ นั่นแหละ คือ อารมณ์ตัวทิฐิ ไม่ยอมที่ยากจะเอาชนะ คิดว่าตัวเองดีแล้ว รู้แล้ว แต่ไม่รู้จักอารมณ์ของตน
เมื่อเราทำอะไร ผิดพลาดไป เราก็มองไปเด็ก เราก็เคยเป็นเด็กที่มีความพยายาม เด็กที่หัดนั่ง หัดลุก หัดคลาน หัดเดิน มันก็มีการหกล้ม ต้องเจ็บบ้างเป็นธรรมดา ถ้าเด็กน้อยที่กำลังหัดทำอะไร กลัวเจ็บ กลัวล้ม ไม่ยอม ฝึกหัดให้ชำนิชำนาญ เค้าก็คงนอนอยู่อย่างนั่น แต่เพราะเด็กน้อย เค้ามีความพยายาม เค้าจึง ลุกขึ้นมานั่งมาเดินได้ หัดพูดได้จนโต
เราก็ไปพิจารณาดูน่ะ ว่าเราควรจะทำอย่างไรดี กับจิตใจของเราเอง ทำให้จิตเรามันเข้มแข็ง อย่าให้อารมณ์เค้าข่มเหงจิตใจตัวเอง เราก็มีสติปัญญา แก้ไขตัวเองได้ ขอให้มีความสุข มีกำลังใจ เข้มแข็ง ฝ่าฟันอุปสรรคไปได้น่ะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
