เรื่องเล่า ขอบคุณที่อ่าน
ข้อคิดมุมมองหนึ่งที่คิดได้ ตัวฉันมีข้อจำกัด คือความพิการทางการได้ยิน ยิ่งลำบากไปใหญ่ เพราะต้องใช้การสื่อสารกับสังคมทั่วไปตลอดเวลา ไม่ว่าจะประชุม อบรม สัมมนาการรับโทรศัพท์ ไม่มีล่ามภาษามือช่วยตลอดเวลา เพราะฉะนั้นจึงทำงานอะไรไม่ได้มาก ได้แต่นั่งเฉยๆ ฟังใครก็ไม่ได้ เครียดเลย ก็ไม่รู้ทำยังไง
เวลาใครมาพูดอะไร ก็ขอให้เปิดแมสก์ด้วย จะได้เห็นปาก จะได้สื่อสารเข้าใจ แรกๆ ก็เคยไปพบหมอจิตแพทย์ กินยาลดเครียด แต่ตอนนี้หยุดแล้ว เพราะรู้ว่ายามันอันตราย ทำลายตับไตไส้พุง เลยใช้วิธีนั่งสมาธิ นับลมหายใจ 100 ครั้ง เลยเลิกยาสำเร็จ
ตอนนี้ดีขึ้นไม่เหมือนเมื่อก่อน แต่ก็ยังเครียด แต่ไม่มากนัก เคยหาผู้ใหญ่ ก็ได้แต่บอกว่าอดทนเท่านั้น ตอนนี้ก็เลยพยายามหาอะไรที่ตัวเองทำได้ ทำได้ดี แต่รู้สึกโดดเดี่ยวเวลาทำงาน ก็มีเครียดบ้าง มีทางเดียวคือ ทำใจ
ใครที่ได้อ่านก็ขอเอาไปเก็บเป็นแรงใจต่อสู้ในการทำงานต่อไปนะครับ อย่าได้ยอมแพ้ ทำงานให้สนุก หางานที่เรารัก จะได้เป็นแรงบันดาลใจในการตื่นเช้า ลุกขึ้นมาต่อสู้ในวันใหม่ ไม่มีใครช่วยเราได้ นอกจากตัวเราเอง
ผมเห็นคนตาบอดเดินไม้เท้าเองหลังจากลงจากรถเมล์ แต่ผมช่วยอะไรไม่ได้ เพราะผมก็ไม่ได้ยิน จึงปล่อยเขาไป ไม่สามารถช่วยได้ ทางกลับกันคนอื่นก็ช่วยผมไม่ได้เช่นกัน เพราะไม่รู้ภาษามือ.
วิ่ง 6 กม. เลยชู 6 นิ้ว
10รับชม
แสดงความคิดเห็นของคุณ...
