นิยาย : จันทิราพร บทที่ 7
แล้ววันที่เธอคิดกังวลไว้ก็มาถึง บ่ายวันนั้นในขณะที่ลูกจันทร์กำลังนั่งทำงานอยู่
"คุณจันทิราพร ศรรัก เชิญพบผู้จัดการที่ห้องประชุมด้วยค่ะ"
ผู้จัดการแผนกนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ขยับมือขึ้นไปปรับแว่นสายตาเพื่อมองลูกจันทร์ผ่านแว่นสายตายาวทรงสี่เหลี่ยมของเธอ
"สวัสดีค่ะผู้จัดการ"
"เชิญนั่งก่อนค่ะคุณจันทิราพร"
เธอพูดพลางยื่นมือไปทำท่าเชื้อเชิญ
"ขอบคุณค่ะ"
เมื่อลูกจันทร์นั่งลงเรียบร้อยแล้ว ผู้จัดการก็เริ่มแสดงละครทันที
"มีคนทำจดหมายมาร้องเรียนถึงพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมของคุณจันทิราพร มาถึงทางเราสองครั้งแล้วนะคะ"
ผู้จัดการยื่นเอกสาร ไปตรงหน้าลูกจันทร์ เพื่อให้เธอได้ตรวจดู
"ค่ะ"
ลูกจันทร์อ่านเอกสารไปด้วยใจปวดร้าว เธอรอวันนี้มาสักพักแล้ว และมันก็มาถึงจนได้
"คุณมีข้อแก้ตัวอะไรไหม"
"ไม่มีค่ะ ลูกจันทร์ยอมรับความผิด"
"ว่ายังไงนะ คุณจะไม่แก้ตัวหน่อยเหรอคะ ฟังนะคุณ เอ่อ ขออนุญาตเรียกชื่อลูกจันทร์นะคะ ที่ดิฉันเชิญคุณลูกจันทร์มาพบในวันนี้ ก็เพื่อให้คุณได้อธิบายถึงเรื่องราวที่คุณถูกกล่าวหา เราต้องการให้ความยุติธรรมกับคุณ ไม่ใช่ฟังความข้างเดียว แต่คุณยอมรับข้อกล่าวหาอย่างง่ายดาย "
ผู้จัดการพยายามพูดให้ตัวเองดูดี เหมือนว่าให้กำลังใจเธอ แต่สายตาที่มองมานั้น มีแต่ความเย้ยหยัน
"ค่ะ ผู้จัดการฟังไม่ผิดหรอกค่ะ ลูกจันทร์เหนื่อยที่จะพิสูจน์ตัวเอง และเพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย ลูกจันทร์ขอยื่นใบลาออกค่ะผู้จัดการ"
ลูกจันทร์ผลักเอกสารตรงหน้าของเธอไปให้ผู้จัดการ
"เธอคิดดีแล้วเหรอ"
"ค่ะ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ลูกจันทร์ขอรับผิดชอบการกระทำของตัวเองค่ะ เพื่อไม่ให้เพื่อนร่วมงานลำบากใจ"
"ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่เธอนะ"
ผู้จัดการแอบยิ้มดีใจ ที่เรื่องนี้ง่ายกว่าที่เธอคิด
"ขอบคุณค่ะ"
ลูกจันทร์เข้าใจดีถึงเบื้องหลังของการเรียกเข้ามาพบในครั้งนี้ รวมถึงจดหมายร้องเรียนฉบับนั้นด้วย เธอจึงไม่มีเหตุผลที่จะโต้แย้ง
"ผู้จัดการ เรื่องที่ให้ไปจัดการยัยเด็กนั่น เรียบร้อยไหม"
"เรียบร้อยค่ะท่าน ร้องไห้ขี้มูกโป่ง ลาออกไปแล้วค่ะ"
"ขึ้นแบล็คลิสต์ไว้เลยนะ ห้ามรับเข้ามาทำงานอีกเด็ดขาด ไม่ว่าสาขาไหนก็ห้ามรับ เข้าใจไหม"
"ค่ะท่าน"
"ครั้งหน้าตาซันกลับมา จะได้ไม่ต้องเจอกันอีก ผู้หญิงไม่ดี"
ลูกจันทร์ทำงานครบกำหนดสัญญาจ้าง แล้วก็กลับมานอนเลียแผลใจอยู่ในห้องพักเพียงลำพัง
คิดทบทวนถึงชีวิตที่ผ่านมา แม้เพียงช่วงเวลาสั้น ๆ ที่มีเขาเข้ามาในชีวิต ความรัก ความสุข ความผูกพัน แล้วเปลี่ยนเป็นความเหงา ความเศร้า ความทุกข์
จากที่ทุกข์แค่ใจ ตอนนี้ทุกข์ที่กายด้วย
เมื่อเธอต้องกลายเป็นคนตกงาน เพียงเพราะรักกับลูกชายของท่านเจ้าของบริษัท
เขาจับลูกชายส่งไปอยู่ต่างประเทศ แยกเธอให้ห่างกันไป โดยไม่มีแม้คำร่ำลา เธอยังพอรับได้ แต่นี่เขารังแกเธอในเรื่องงาน
คิดแล้วก็ให้รู้สึกน้อยใจในวาสนาของตน
มีความรักกับเขาทั้งที กลับถูกพ่อแม่ของฝ่ายชายจับแยกจาก
ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังพยายามที่จะเข้าใจในเหตุผล
"แค่รักกันคงยังไม่พอ"
"หรือไม่ เขาอาจจะไม่เคยรักเราเลย"
"คนรักกันคงไม่ทิ้งกันไปแบบนี้"
ลูกจันทร์ยิ่งคิด ก็ยิ่งเจ็บในหัวใจ
ไม่ว่าอย่างไร เธอกับเขาก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย
คนรักกัน เคยรักกัน เลิกรักกัน ก็เป็นคนอื่น
แต่ความสัมพันธ์พ่อลูก คือสายเลือด ที่ตัดกันไม่ได้ และเขาคือผู้บริหารคนต่อไปในเครือบริษัทของตระกูลประไพพรรณ
เธออาจทำให้เขาเสื่อมเสียเกียรติ ก็สมแล้วที่ท่านเจ้าสัวจะกังวล เขาควรได้คนที่จะยืนเคียงข้างอย่างเหมาะสม และคงไม่ใช่เธอ
"เหมือนพรหมท่านเขียนขึ้นมาผิด ก็เลยลบทิ้ง ผ่านแล้วก็ผ่านไปนะลูกจันทร์"
เธอทำได้แค่ปลอบใจตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า และหาหนทางที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป
"ต่อไปนี้ฉันจะขีดเส้นทางชีวิตด้วยตัวฉันเอง"
ลูกจันทร์ตัดสินใจแล้วว่า เธอจะต้องพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้นกว่าเดิม ไม่ใช่จมปลักอยู่กับอดีตที่จับต้องไม่ได้แบบที่ผ่านมา
"ฉันจะให้ของขวัญตัวเองด้วยการทำอะไรที่ฉันไม่เคยทำมาก่อน และสิ่งนั้นต้องยิ่งใหญ่มากพอที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของฉันได้"
ลูกจันทร์ค้นหาข้อมูลของคอร์สสอนออนไลน์ต่าง ๆ เพื่อดูว่าคอร์สเรียนไหนบ้างที่เหมาะกับเธอในตอนนี้ ซึ่งก็มีมากมาย จนเธอตาลายเลือกไม่ถูก
"เปลี่ยนความคิดด้วยพลังจิต"
"ความคิดมีพลัง สร้างอนาคตได้"
"เปลี่ยนความคิด ชีวิตเปลี่ยน"
"แค่คิดเป็นก็รวยได้"
"คิดยังไง ให้มีความสุข"
"คิดอย่างผู้ชนะ"
"คิดอย่างเศรษฐี"
เมื่อลองคำนวณรายได้ รายจ่ายของแต่ละเดือน และเงินเก็บที่มี เพื่อดูว่าเธอจะสามารถทำอะไรกับชีวิตในตอนนี้ได้บ้าง
"เป็นไงก็เป็นกัน ได้ผลหรือไม่ คงต้องลองเสี่ยง"
อาจารย์คนแรกที่ลูกจันทร์ไปลงคอร์สเรียนด้วยนั้น ไม่สามารถทำให้เธอปรับเปลี่ยนทัศนคติ หรือมุมมองในชีวิตได้เลย มีแต่พากันพูดว่าต้องแก้กรรมนั้น ต้องแก้กรรมนี้
ขุดปมชีวิตในวัยเด็ก วัยรุ่น วัยปัจุบัน ขุดแล้วก็ขุดอีก ขุดกันถึงชาตินั้น ชาตินี้ ปมแล้ว ปมเล่า ยิ่งขุดก็ยิ่งเจอ ยิ่งทุกข์ ยิ่งจม
แล้วก็สวดมนต์ภาวนา รับบริจาคเงินเพื่อทำบุญ
กลับกลายเป็นการไปตอกย้ำซ้ำเติมรอยแผลเก่า ให้ยิ่งช้ำเข้าไปใหญ่
ด้วยความที่ลูกจันทร์เป็นคนที่มีหัวคิดทันสมัย และเปิดรับในทุกองค์ความรู้ ถึงแม้เธอจะไม่รู้ ไม่เข้าใจในสิ่งที่อาจารย์ท่านนั้นสอนมากนัก แต่เธอก็ทำตามคอร์สการสอนจนจบ และกลับออกมาอย่างงง ๆ ที่เธอไม่สามารถปลดล็อกความรู้สึกใด ๆ ออกไปจากความคิดเดิมได้เลย
"เฮ้อ อย่างน้อยเราก็ได้เรียนรู้ว่าจะไม่เรียนอะไรแบบนี้อีกแล้ว"
ในขณะที่นั่งจดบันทึกก่อนนอน ลูกจันทร์นั่งทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ว่าได้เรียนรู้อะไรบ้างจากการสัมมนาในวันนี้
"อาจเป็นเราเองที่ไม่เข้าใจในข้อมูลที่เขาสอน
เอายังไงดีนะ จะต่อคอร์สต่อไปดีไหม หรือจะหาอย่างอื่นทำดีกว่า
ไม่ ๆ ๆ ฉันตั้งใจแล้วว่า จะเปลี่ยนความคิด
ฉันจะเรียนรู้เรื่องราวเหล่านั้น
ฉันจะต้องรู้และเข้าใจเรื่องพวกนี้ให้ได้
ถ้าคนอื่นเข้าใจ ทำไมฉันจะเข้าใจ
ไม่ได้
ฉันต้องให้โอกาสตัวเอง
ฉันจะทำต่อ ลองให้โอกาสคอร์สอื่น ๆ บ้างดีกว่า"
ว่าแล้วลูกจันทร์ก็เริ่มค้นหาข้อมูลของคอร์สเรียนออนไลน์ต่อไป
"คอร์สนี้ขอเรียนอยู่บ้านดีกว่า ขี้เกียจเดินทาง เบื่อรถติด แถมเรียนอยู่บ้านประหยัดตังค์ดีด้วย"
ท่ามกลางคอร์สสอนออนไลน์มากมายบนโลกโซเชียลอย่างเช่นทุกวันนี้ เธอเองก็ไม่รู้จะเลือกคอร์สไหน ครูไหนดีเหมือนกัน
ยุคสมัยที่เงินซื้อได้ทุกอย่าง ซื้อได้แม้แต่คนที่มาคอมเมนต์ รีวิว และช่วยแชร์
"เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ถ้าใครที่ดวงสมพงษ์ มีบุญวาสนาต่อกัน
ขอให้เราได้พบกัน ได้ช่วยเหลือ ชี้นำทางที่ถูกต้อง สนับสนุน และกล้าบอกกล้าสอนในสิ่งที่เราสนใจอยากรู้
ขอครูที่เต็มใจสอน ขอคนที่เห็นว่าเราฝึกได้ ขอคนที่พูดให้เราดีขึ้น คนที่เขาพูดแล้วเราฟังรู้เรื่อง คนที่เข้าใจความต้องการของเรา คนที่รู้ว่าเรามีปัญหา และยินดีช่วยแก้ไข ให้ความกระจ่างกับเราได้ ขอเป็นครูที่มีแนวคิดแบบโลกตะวันตก ทันสมัย และเข้าใจชีวิต สอนจากจิตสู่จิต
โอมเพี้ยง ครูจงมา"
เธอเล่นง่าย ๆ แบบนี้แหละ ในวันที่ไม่อยากให้ใครต้องมาทุกข์ใจไปด้วย สิ่งศักดิ์สิทธิ์ก็ถือเป็นทางเลือกที่น่าสนใจ
ลูกจันทร์เขียนชื่อคอร์สต่าง ๆ ที่เธอสนใจลงไปในกระดาษแผ่นเล็ก แล้วม้วน ๆ เสร็จแล้วก็เอามาใส่รวมกันในถ้วย ใช้สองมือเขย่าเบา ๆ เหมือนจะทอยลูกเต๋า ใจหนึ่งก็คิดไปถึงตอนที่คุณยายชอบเสี่ยงทายเลขเด็ดก่อนวันหวยออก
"ดวงใจ เจ้ากระทงอยู่ไหน มาให้มันจับเลขให้แม่หน่อย"
"มันนอนอยู่ใต้ต้นลำไยหน้าบ้านจ้ะแม่"
"กระทง เอาแม่น ๆ สามตัวตรงนะ แล้วยายจะซื้อปลอกคอสวย ๆ มาฝาก "
ตอนแรกที่เห็นคุณยายทำแบบนี้ลูกจันทร์ก็แปลกใจ แต่พอหวยออกมางวดนั้น เธอยิ่งแปลกใจเข้าไปอีก เมื่อคุณยายถูกหวยจริง ๆ ตามที่เจ้ากระทงจับให้
ตอนนี้ถึงตาเธอเล่นเกมบ้างละ
"เอาละนะ"
เมื่อวางถ้วยลงกับโต๊ะ เธอหลับตาทั้งสองข้างแล้วหยิบม้วนกระดาษเสี่ยงทายขึ้นมาสามอัน
"เอาละ ! ไม่ว่าจะอย่างไร คุณคือผู้ถูกเลือก และเราคงต้องเรียนรู้กันสักหน่อย"
เธอพูดกับม้วนกระดาษในมือก่อนจะเริ่มแกะออกมาดู
"ใบที่หนึ่ง
ใบที่สอง
ใบที่สาม"
เธอแกะม้วนกระดาษมาปักไว้บนบอร์ดแพลนเนอร์ ปักเรียงกันไว้ แล้วพยักหน้าให้กับการเลือกของตัวเอง
"เยี่ยมมากลูกจันทร์ เธอเลือกได้เก่งมาก"
เธอพูดพลางชี้นิ้วไปที่บอร์ด
" ก๊อก ๆ ๆ "
"ตรืดดดด ตรืดดดด ตรืดดดดด"
"เอ้า ใครโทรมา"
ทั้งเสียงเคาะประตู และเสียงมือถือที่ดังขึ้นพร้อมกัน
ทำหัวใจเธอหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม เพราะมีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่ชอบทำแบบนั้น เวลาที่เขาแวะมาหาเธอทั้งเคาะประตู และโทรเข้าเครื่องในเวลาเดียวกัน
แต่เมื่อเธอหยิบมือถือขึ้นมาดูด้วยใจสั่นไหว กลับต้องใจแป้ว แผ่วลงไปเหมือนลูกโป่งถูกปล่อยลมออก
"หืม ริสา จ้า ว่าไง มีอะไรป่าว"
เธอกดรับและส่งเสียงไปตามสาย ก่อนจะเดินไปเปิดประตู
"แป๊บหนึ่งนะมีคนมาเคาะประตู"
แห้วไปแล้วหนึ่ง เธอก็ยังหวังให้เป็นเขา แม้จะเลือนรางเต็มที แต่เมื่อประตูเปิดออก
"เซอร์ไพรส์" เสียงของสองสาวเพื่อนซี้ ริสา กับนิดหน่อยที่ร้องขึ้นมาพร้อมกัน พร้อมกับโชว์ถุงขนม อาหาร ของกินเต็มสองมือ
ลูกจันทร์มองหน้าเพื่อนเหวอ ๆ แห้วไปรอบสอง
"มาได้ยังไงเนี้ย แล้วมาพร้อมกันด้วย มา ๆ เข้ามาข้างในก่อน"
ลูกจันทร์โชว์หน้าจอมือถือใส่หน้าริสา
"คือไร" ทั้งสองสาวหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งลูกจันทร์
"จันทร์เป็นยังไงบ้าง"
นิดหน่อยถามขึ้นมาเดินมานั่งลงที่โต๊ะกินข้าวในครัว
"สบายดีจ้า" ลูกจันทร์ตอบกลับเพื่อนในขณะที่เปิดตู้เย็นหยิบน้ำดื่มมาให้เพื่อน ๆ
"พวกเธอละ เป็นไงบ้าง ทำงานสนุกไหม"
"พอ ๆ ๆ วันนี้ขอร้อง ไม่พูดเรื่องงาน ไม่พูดถึงที่ทำงานหนึ่งวัน ok ป่าว"
ริสาเอ่ยขึ้นมาขัดจังหวะ
"ก็ได้ ๆ ไม่พูดถึงก็ได้ ว่าแต่มาพร้อมกันสองคน มีไรป่าว"
"คิดถึงเธอนะสิ" นิดหน่อยตอบ
"อื้อ วันนี้ก็เลยนัดมาพร้อมกันจะได้คุยกันสนุก ๆ หน่อย"
ริสาพูดไป มือก็แกะถุงขนมที่ซื้อมาฝากลูกจันทร์
"ฉันก็คิดถึงเธอสองคน คิดถึงทุกคนนั่นแหละ"
"เดี๋ยวค่อยคุย ตอนนี้ขอกินข้าวก่อน มาฉันช่วย"
นิดหน่อยว่าแล้วก็คว้าขนมเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ
"ค่า ช่วยกินดีมากค่ะคุณนิด"
ริสาหยิบขนมอีกชิ้นใส่ปากนิดหน่อย แล้วก็อีกชิ้นป้อนให้ลูกจันทร์
"ไหน เมื่อกี้ใครบอกจะกินข้าวก่อน"
ทั้งสามสาวหัวเราะขึ้นพร้อมกัน
"คืนนี้ใครจะเป็นเจ้ามือ"
นิดหน่อยถามขึ้นมา ทำเอาลูกจันทร์สะดุ้งตัวโหย่งรีบโบกไม้โบกมือเป็นพัลวัน
"ไม่ใช่ฉันแน่นอน ฉันเข็ดแล้ว กลัวแล้ว อายแล้ว ไม่เอาแล้ว"
ลูกจันทร์ส่ายหน้าไปมา ทั้งพูดเสียงรัวเร็ว ทำเอาเพื่อนสาวทั้งสองต้องพากันปลอบใจ
"ไม่เอาสิลูกจันทร์ เธอรู้สึกผิดได้ แต่เธอต้องให้อภัยตัวเองด้วยนะ"
"ใช่จ้ะ เหตุการณ์มันก็ผ่านไปนานแล้ว เธออย่าไปจำมันอีกเลยนะ ทิ้ง ๆ มันไปกับขวดเหล้าพวกนั้นแหละ"
ลูกจันทร์มองเพื่อนทั้งสองอย่างรู้สึกผิด
"ก็ฉันอายนี่"
"อย่าคิดมากนะ ไหน ๆ เธอก็ไม่ต้องไปทำงานประจำแล้ว ไปเที่ยวกันให้สนุกดีกว่า ป่ะ เดี๋ยวฉันแนะนำให้เธอรู้จักกับพี่หนุ่ย ok นะ"
นิดหน่อยพยายามชวนเพื่อนออกไปดูโลกข้างนอกบ้าง ที่สำคัญเธอมีแผนจับคู่พี่ชายของตัวเองให้เพื่อน ๆ ด้วย
"ไปก็ได้ แต่ขอเรื่องหนึ่ง ฉันยังไม่พร้อมจีบใคร ไม่อยากคุย ไม่อยากมีภาระทางใจอีกแล้ว"
นิดหน่อยมองหน้าลูกจันทร์อย่างไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไร
"ก็ ฉันเข้าลัทธิริสาแล้วไง ไม่มีแฟน ไม่หาภาระเพิ่ม" ลูกจันทร์รีบแถไปข้าง ๆ คู ๆ
"ฮืมมม ริสา เธอร่ายมนตราอะไรใส่ลูกจันทร์เนี้ย ไม่มีแฟนเหรอ เฮ้อ เอาละ เข้าใจแล้ว ไม่มีก็ไม่มี"
ริสายิ้มแป้นใส่นิดหน่อย พร้อมกับจัดท่าโพสสวย ๆ ยักคิ้วหลิ่วตา ล้อเลียนเพื่อนไปหนึ่งที
"ถ้างั้น ยกพี่หนุ่ยให้ริสา"
นิดหน่อยเห็นแล้วหมั่นไส้ จึงเปลี่ยนแผน
"เฮ้ย จะบ้า ฉันก็ยังไม่พร้อมจะมีแฟน ไม่เอาหรอก เนอะจันทร์เนอะ แฟนคือภาระทั้งทางกายและใจ ไม่เอาด้วยหรอก"
"ไม่รู้ละ เธอสองคน ไม่ใครคนใด ก็คนหนึ่งต้องมาเป็นพี่สะใภ้ของฉัน เอาอย่างนี้ดีกว่า เดี๋ยวให้พี่หนุ่ยเป็นคนเลือก"
นิดหน่อยตัดบทไป
"จริงจังป่ะ ฉันเนี่ยนะ จะเป็นพี่สะใภ้ของเธอ คือตอนนี้ฉันยังอยู่ในฐานะคนอกหัก และฉันก็ตกงานด้วย ยังไงก็ไม่ใช่ฉัน คอนเฟิร์ม"
ลูกจันทร์รีบยืนยันตัวตนว่างานนี้ขอผ่าน
นิดหน่อยหันไปทางริสา
"ฉันก็เป็นให้ไม่ได้หรอก ฉันสวยเกินไป ผู้ชายคบกับฉันแล้วจะเครียด จะหึงหวงเกินปกติ พวกเธอก็เคยเห็นแฟนเก่าฉันแล้วไง"
"ฮืม เล่นตัวไปเถอะ เล่นตัวไปเลย แล้วอย่ามาขอไลน์พี่หนุ่ยตอนหลังนะ"
นิดหน่อยยอมจำนนให้กับอาการกลัวความรัก หวงความโสดของสองเพื่อนสาว
8 บทผ่านไป นางเอกของดิฉันก็ยังงง ๆ กับชีวิตอยู่
เอ็นดูน้องด้วยนะคะทุกคน
🙏
- 10
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
