นิยาย : จันทิราพร
"เธอต้องรับฟังให้มากขึ้น จงเปิดใจ"
"หมายความว่ายังไงเหรอจินนี่"
"หมายถึงสิ่งที่ท่านอยากบอกเธอเหรอ ก็ให้ช่วยเหลือผู้คน และรับฟัง ด้วยการเปิดใจของเธอ จะช่วยผู้คนได้"
"ปกติ ฉันก็เป็นผู้ฟังที่ดีนะ ถึงที่ผ่านมาฉันจะเป็นประชาสัมพันธ์ที่เสียงเพราะที่สุดก็เถอะ"
"จริงจังก่อนลูกจันทร์ เธอกำลังรับสาส์นจากเทพีแห่งดวงจันทร์อยู่ ฉันรู้นะว่า ถ้าเธอไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ เธอไม่กล้บมาหาฉันหรอก"
"อ่ะ ก็ได้ ๆ ฟังก็ฟัง ว่าแต่ฟังยังไงเหรอจินนี่ ในเมื่อตอนนี้ฉันเขียนหนังสือ ไม่ใช่ศูนย์บรรเทาทุกข์สักหน่อย"
จินนี่พูดเสียงจริงจัง แต่ก็ยังหยอกกันเล่นไปด้วย
"ยัยบ๊องเอ้ย ! การรับฟังมีหลายวิธี การเขียนก็เป็นการรับฟังได้"
"ฉันเขียนนิยาย มันคือการส่งสารทางเดียวนะจินนี่"
"นี่ยุคไหนแล้วคะลูกจันทร์ โลกยุคปัจจุบัน การสื่อสารไม่ว่าจะทางใด ก็สามารถตอบโต้กันได้ เธอเก็ตป่ะ"
"ก็ พอนึกออก แต่ไม่เข้าใจในกระบวนการ คำว่า รับฟัง"
ลูกจันทร์พูดพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นไปที่ข้างใบหู ชูนิ้วชี้กับนิ้วกลางขยับขึ้นลงเหมือนหูกระต่าย
"นี่ฉันต้องลงลึกในรายละเอียดให้เธอด้วยเหรอ มันจะทำให้ฉันดูไม่ขลังเอานะลูกจันทร์"
"แน่นอนสิ ก็เธอมีจิตสัมผัสนี่นา พูดมาให้หมดสิจินนี่ ว่าเธอเห็นอะไรบ้าง ให้เคลียร์ ๆ เลยนะ ขอแบบไม่ต้องตีความยาก
ช่วงนี้ฉันใช้สมองเยอะ เขียนนิยายที สามเรื่อง เธออยากให้ฉันทำอะไร บอกมาเลย ไม่ต้องเกรงใจหรอก เป็นเพื่อนกันแล้ว"
"เอางี้ อย่างแรก ไม่ใช่ฉันอยากให้เธอทำ สอง เธอจะไม่ทำก็ได้ ไม่มีใครบังคับ มันเป็นสิทธิ์เสรีของเธอ แต่ "
จินนี่หยุดไว้แค่นั้นเพื่อยั่วให้ลูกจันทร์อยากรู้
"แต่ไรอ่ะ ว่ามาสิ"
"แต่ถ้าเธอทำ เธอก็จะได้เรียนรู้ เข้าใจ และนำไปต่อยอดในงานของเธอได้ไง 'ช่วยเธอ ให้เธอช่วยฉัน Help me help you' เคยได้ยินคำนี้ไหม"
"อืม น่าสนใจดี"
"ทีนี้ก็แล้วแต่เธอ"
"รับฟังเหรอ มันต้องใช้กำลังใจระดับไหนกันนะจินนี่"
จินนี่ยิ้มเจ้าเล่ห์
"ฝึกจากการเรียนดูไพ่กับฉันไหมละ แล้วเธอจะได้รับฟังเรื่องราวร้องทุกข์ทั้งวันเลย"
"เธออย่าพูดเล่นสิ ฉันเป็นนักเขียนนะ"
"แล้วมีใครห้ามนักเขียน เป็นนักอ่านไพ่ไหมเล่า ฮึ"
"นั่นสิ จินนี่เธอนี่นอกจากจะเป็นที่ปรึกษาแล้วยังเป็นนักพูดสร้างแรงจูงใจได้อีกด้วย นับถือ ๆ"
"ศิษย์น้องมิกล้า"
"มา ๆ หมดจอก"
"กำเปย"
ตั้งแต่ถูกจินนี่ทักเรื่องงาน เงิน ความรักให้ในครั้งแรก และมันก็แม่นจนเหลือเชื่อ ทำให้ลูกจันทร์ติดการเปิดไพ่งอมแงม มีอะไรก็จะโทรหาจินนี่ให้เปิดไพ่รายวันให้กันเลยทีเดียว ทำให้ทั้งสองคนสนิทกันมาก ถึงขั้นไปมาหาสู่กัน ในวันที่จินนี่ปิดร้าน ก็จะแวะมาหาลูกจันทร์ที่คอนโด กลายเป็นลูกค้าคนพิเศษและเพื่อนสนิท
เพื่อไม่ให้งานเขียนนิยายดูเครียดเกินไป ลูกจันทร์คิดว่าเธอน่าจะทำอะไรสักอย่าง เพื่อเป็นการตอบแทน เพื่อส่งต่อความรู้สึก และเพื่อที่เธอจะได้ดึงตัวเองออกจากการสวมบทบาทเป็นคนนั้น เป็นคนนี้ด้วย
เธอจึงเปิดเพจ "พรแห่งจันทรา" ขึ้นมาเพื่อแบ่งปันเรื่องราว ประสบการณ์ความรัก แค่ได้อ่าน ได้ฟัง เป็นแหล่งพักพิงให้คนที่กำลังอกหักได้เข้ามาพักใจ และคนที่มีความรักที่สมหวัง
ได้ส่งต่อเรื่องราวความรู้สึกดี ๆ เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนกัน
"คุณต้องฟังให้มาก" จินนี่บอกกับเธอว่า "ท่านอาร์ทีมิส ฝากให้เธอรับฟังเรื่องราวต่าง ๆ จากผู้คนที่กำลังเสียใจ และให้เธอร่วมยินดีกับผู้คนที่มีความสุข"
ตอนแรกลูกจันทร์ก็ไม่เข้าใจว่าเธอจะต้องทำยังไง แต่เมื่อลองคิดดูอีกที ก็น่าสนุกดีเหมือนกัน เธอจะได้มีเพื่อนคุย ไม่เหงาด้วย
การมีพื้นที่ปลอดภัย ให้ได้บอกเล่าเรื่องราวความเจ็บปวดในใจ แม้ผู้คนในยุคปัจจุบันจะมองว่า เป็นการส่งต่อความคิดลบ และความหมองเศร้าคือความคิดที่เป็นพิษ ไม่ควรบอกกล่าวให้ใครฟัง
แต่เมื่อได้ลองคิดทบทวนดูแล้ว ลูกจันทร์เห็นว่าถ้าคนเราทิ้งคนที่มีความทุกข์ ความโง่ ความไม่รู้ ไม่เข้าใจหลงในอวิชชา ให้อยู่โดดเดี่ยว ลำพัง พวกเขาเหล่านั้นก็จะยิ่งตกต่ำลงไปอีก
และถ้าทุกคนคิดแบบนั้น โลกนี้คงไม่มีผู้นำทางศาสนา ไม่มีครู อาจารย์ หมอ พยาบาล ตำรวจ ทหาร ศาล กระทรวงต่าง ๆ คงไม่ต้องมี ทุกคนเอาแต่ตัวเอง หลุดพ้นขึ้นไปเสวยสุขเพียงแต่พวกพ้องของตน
"เช่นนี้เอง พระพุทธองค์ท่านถึงกลับออกมาจากป่า เข้ามาอยู่ในเมือง พระเยซูเจ้าจึงยอมรอนแรมไปยังที่ต่าง ๆ พระโพธิสัตว์กวนอิมท่านถึงยังวนเวียนอยู่"
เธออาจช่วยอะไรใครไม่ได้มาก แค่รับฟัง อยู่เป็นเพื่อน ณ ช่วงเวลาหนึ่งของความรู้สึกเหล่านั้น เพื่อปลดปล่อยสิ่งที่ติดค้างอยู่ ให้สลายหายไป
ลูกจันทร์จึงเริ่มจากเขียนเล่าเรื่องราวความรัก ตามที่เธอเข้าใจ โดยนำมาจากบทเศร้า ๆ รวมถึงบทรักหวานแหวว ของตัวละครในนิยายที่เธอแต่ง
คำประกาศ
สโลแกน ( Slogan ) :
"เราจะร่วมดำดิ่งไปด้วยกัน จับมือฉันไว้และก้าวออกไปสู่แสงสว่างที่ปลายอุโมงค์นั้นพร้อมกัน"
กฎของที่นี่ (Rule) :
ทุกคนที่เข้ามาในนี้จะต้องเขียนเล่าเรื่องราวสิ่งที่เกิดขึ้น สิ่งที่อัดอั้น ตันอยู่ในใจออกมา
เรื่องราวเหล่านั้นจะอยู่ในนี้นาน 1 สัปดาห์เพื่อให้ลูกค้าคนอื่น ๆ ได้ร่วมแสดงความคิดเห็น ให้คำแนะนำ และคำปลอบใจ
หลังจากนั้นไม่ว่าคุณจะกลับมาอ่านอีกหรือไม่ข้อความของคุณจะถูกลบออกโดยอัตโนมัติ
ตัวอย่าง :
"เมื่อหัวใจไร้ซึ่งความรู้สึกรัก แล้วฉันจะแต่งนิยายรักต่อไปได้อย่างไรเล่า
ตอนนี้ในใจช่างเงียบสงัด แม้แต่เสียงหัวใจเต้น ก็แทบจะไม่ได้ยิน
มันไม่มีความรู้สึกใด ๆ เลย ฉันไม่ยินดี ยินร้ายกับอะไรกับใครแล้วทั้งนั้น
หัวใจน่าจะเจ็บบ้างก็ยังดี ฉันจะได้รู้สึกถึงการมีอยู่ของมัน แต่นี่อะไรกัน ฉันไม่มีความรู้สึก
ไม่มีแล้วความเพ้อฝัน หรือจินตนาการ ฝันหวานใด ๆ
ให้มันเจ็บ ช้ำ เสียใจ ร้องไห้ ฟูมฟาย ออกมาบ้าง ยังดีกว่าไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย
เมื่อหัวใจไร้ความรู้สึกรัก แล้วฉันจะรักตัวเองได้ยังไง
เมื่อหัวใจไร้ความรู้สึกรัก แล้วฉันจะมีความสุขได้อย่างไร
เมื่อหัวใจไร้ความรู้สึกรัก แล้วฉันจะเอาความรักที่ไหนไปแบ่งปันให้ผู้คน
เมื่อหัวใจไร้ซึ่งความรู้สึกรัก แล้วฉันจะแต่งนิยายรักต่อไปได้อย่างไร"
ลูกจันทร์อยากให้สมาชิกทุกคนที่เข้ามา ได้รับความสบายใจ จึงเพิ่มไอเดียให้ไปอีก
"และเพื่อให้เกิดความสมดุล เพราะฉะนั้นเราจะให้ทุกคนเขียนถึง ความรักในแบบที่ทุกคนต้องการให้เกิดขึ้น
เขียนออกมาได้เลยตามแต่จินตนาการ ไม่ว่าจะหวานเวอร์แค่ไหนก็เขียนออกมาได้เลย ฉันจะเป็นคนเริ่มก่อนเช่นเคย"
ยกตัวอย่าง
"คนรักของฉันนั้นแสนดี เขามีใจรักมั่นคงกับฉันแค่คนเดียว เราชอบใช้เวลาในช่วงวันหยุด ออกไปพักผ่อนตามสถานที่ต่าง ๆ รีสอร์ทแนวธรรมชาติ คาเฟ่สวย ๆ ทะเล ภูเขา น้ำตก หรือในเมืองท่องเที่ยว วัดวาอาราม แหล่งเรียนรู้ทางวัฒนธรรม ทั้งในประเทศ และต่างประเทศ
คนรักของฉันเอาใจเก่งมาก เขาชอบทำให้ฉันดีใจอยู่เรื่อยเลยละ ไม่ว่าจะเป็นคำพูดน่ารัก ให้กำลังใจ อ้อมกอดที่บอกทุกความรู้สึก รอยยิ้มที่เขาส่งมาให้ทุกครั้งที่เรามองหน้ากัน"
"ต่อไปนี้ทุกคนก็เข้ามาแชร์กันได้เลย !!!"
สมาชิก : 1
"สวัสดีครับ ได้ข่าวมาว่า ที่นี่สามารถบอกเล่าเรื่องราวความทุกข์ในใจได้
ผมเองก็ไม่อยากพูดอะไรมาก แต่ก็มีเรื่องที่ติดค้างอยู่ในใจ ที่ไม่สามารถบอกเล่ากับใคร
ผมตัดสินใจเขียนลงในนี้ คิดว่าน่าจะพอช่วยให้ผมได้ผ่อนคลายความอึดอัดในใจ หรืออาจได้คำตอบกลับมาบ้าง
ก่อนที่ผมจะพิมพ์ข้อความเหล่านี้ลงไป ผมแอบคิดนะว่า น่าจะมีคนเข้ามาให้คำตอบผมได้ หรือถึงแม้ว่า ถ้าไม่มีใครเข้าใจในสิ่งที่ผมสื่อสารออกมาในครั้งนี้ ก็ไม่เป็นไร
เรื่องของผม มีดังนี้ครับ คือผมไม่สามารถ ลืมแฟนเก่าได้เลย นี่ก็ผ่านมาเป็นปีแล้ว ผมยังคิดถึงเขา คิดถึงเรื่องราวเก่า ๆ ที่เราเคยคุยกัน
อันที่จริงเราก็ยังไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน หรือมีเพศสัมพันธ์นะครับ
แต่ทำไมผมยังคิดถึงเขาอยู่ ถ้าพูดตามความเป็นจริง ความลึกซึ้งในความเป็นคู่รัก มันน้อยมาก เราเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน เหมือนผมแอบรักเขามานาน และมากด้วย
กว่าผมจะกล้าเข้าไปคุยกับเขา กว่าเขาจะยอมคุยด้วย
ผมไม่แน่ใจว่า ถ้าเป็นคุณ ๆ จะเรียกความสัมพันธ์นี้ว่าแฟนได้หรือเปล่า
เพราะเราคุยกันส่วนมากในไลน์มากกว่า ส่วนเวลาอยู่ที่ทำงานก็ทำตัวปกติ ไม่มีสวีทหวานอะไร
เราต่างก็เป็นพนักงาน วันหยุดก็มีไปเที่ยวกันบ้าง ทั้งสองต่อสอง และไปกันกับกลุ่มเพื่อน
ฟังดูไม่น่าผูกพันธ์กันได้เลยนะครับ แต่ก็นั่นแหละ
ถึงตอนนี้ก็ผ่านมาได้หนึ่งปีกว่าแล้ว ทำไมผมยังคิดถึง ยังลืมเขาไม่ได้สักที แถมผมยังไม่มีคนอื่นด้วยนะ
ถึงผมไม่ได้รอเขา แต่ก็เหมือนรอ ผมจะทำยังไงดีครับ
บางทีก็รู้สึกว่า มันก็ดีนะ ที่มีใครบางคนให้คิดถึง
บางครั้งก็คิดว่า ไม่อยากคิดถึงเขาอีกแล้ว
ในใจยังมีความรู้สึกทั้งเจ็บ และมีความสุขไปด้วย
ผมควรจะทำยังไงดีครับ
คือที่จริงผมก็ยินดีที่ได้คิดถึงเขานะ แม้ว่าในความคิดถึงนั้นมันจะมีความรู้สึกเจ็บปวดด้วย
จะคิดถึงเขาแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ หรือยังไงดีครับ
หลาย ๆ ครั้งที่ผมก็สับสน เศร้า เสียใจ
แต่ผมไม่มีความหวังที่จะกลับไปหาเขาแล้วนะ
เพราะว่าเขาแต่งงานกับคนใหม่ไปแล้ว
ตอนนี้มันเลยกลายเป็นว่า ผมคิดถึงสามีของคนอื่น
นี่แหละครับปัญหา ผมรู้สึกผิดในเรื่องนี้
แต่อีกฝ่ายเขาไม่รู้นะครับ เพราะเราก็เลิกกันด้วยดี ไม่ได้ทะเลาะกันรุนแรง
เอาจริงนะ จะว่าไปเหมือนเรายังไม่ได้คบกันจริงจังด้วยซ้ำ
มีผมคนเดียวที่หมกหมุ่นไม่เลิก
ผมจะจัดการกับความคิด ความรู้สึกของตัวเองยังไง
บางครั้งก็ยินดี บางทีก็ไม่ไหว
นี่แหละครับ ความรู้สึกที่ผมเก็บเอาไว้มานานเป็นปี และไม่สามารถบอกใครได้เลย แม้แต่คนที่ผมคิดถึงเขา ผมก็ไม่สามารถบอกให้เขารับรู้ได้ถึงความรู้สึกข้างในใจของผม
ขอบคุณครับ
สมาชิก : 2
ฉันชอบความมั่นใจในตัวเองของฉัน แต่คนอื่นไม่เห็นด้วย เช่นป้าข้างบ้าน ที่เป็นห่วงฉันมากกว่าคนในครอบครัวของฉันซะอีก นี่บอกเลยว่า ก่อนออกจากบ้าน ฉันหลอนมาก ต้องส่องดูก่อนว่ายัยป้านั้นอยู่หน้าบ้านหรือเปล่า ฉันไม่อยากเสียมารยาทกับแกหรอกนะ อย่างน้อยเวลาฉันไปเที่ยว หรือไปทำงานต่างจังหวัด หรือต่างประเทศ ก็สบายใจได้ว่าแกช่วยเป็นหูเป็นตาได้บ้าง
แค่เรื่องการแต่งตัวของฉัน ที่เป็นปัญหา
เอาละ ฉันเข้ามาบ่นแค่นี้แหละ ต้องไปช้อปปิ้งแล้ว Bye !
สมาชิก : 3
ฉันไม่รู้ว่าจะช่วยคนอื่นยังไง อย่างน้อยเรื่องราวของฉันอาจทำให้คุณมีกำลังใจขึ้นมาก็บ้าง
ฉันกำลังจะเป็นเจ้าสาวค่ะ
เราจะจัดงานแต่งงานขึ้นในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้านี้
ความรักของเราเป็นอะไรที่โรแมนติกมาก ๆ
เราพบกันในเว็บไซต์หาคู่ และเราอยู่กันคนละซีกโลก
พูดกันคนละภาษา ต่างวัฒนธรรม ความเป็นอยู่
และใช่ค่ะ เรารักกันเพียงแค่เห็นรูปภาพของกันและกัน
เป็นรักแรกพบ
หลังแต่งงานแล้วฉันจะย้ายไปอยู่กับเขาที่ฝรั่งเศสค่ะ
ฉันขอส่งต่อความสุขและความสมหวังนี้ให้กับทุกคนนะคะ
🎉🎉
และอีกหลากหลายเรื่องราวที่ถูกเขียนทิ้งไว้
จนลูกจันทร์คิดว่า เธอคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วละ
"จินนี่ ฉันจะทำยังไงดี ตอนนี้เพจที่ฉันเปิดมาแชร์ประสบการณ์มีคนเข้ามาเขียนเต็มไปหมดเลย"
"ก็ดีแล้วไง ตรงตามพระประสงค์"
"ไม่สิจินนี่ คือตอนแรกฉันก็แค่จะเขียนขำ ๆ แต่บางคนเขาต้องการคำตอบ คำแนะนำนี่สิ มันจะกลายเป็นว่าพวกเขาเข้ามาเพราะมีความหวัง แต่ถ้าฉันไม่มีคำตอบให้เขา มันจะกลายเป็นว่า ฉันทำให้พวกเขาผิดหวังซ้ำซ้อนหรือเปล่า"
"อืม ก็น่าคิด"
"เธอมีคำแนะนำไหม"
"ไม่มี เธอไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านความสัมพันธ์ ฉันก็ไม่ใช่"
"แล้วฉันจะทำยังไงดี"
"เท่าที่ฉันเจอมาจากการเปิดไพ่ ส่วนมากนะ พวกเขาแค่อยากพูด อยากบอก อยากถาม อยากเล่า อยากรู้ คือแค่อยากพ่นสิ่งที่อยู่ในหัวออกมา ถามว่าเขาต้องการคำตอบไหม ส่วนน้อยมากนะ ที่สำคัญนะ ถึงบอกคำตอบไปเขาก็ไม่ทำตามหรอก เธอแค่รับฟัง มีพื้นที่ให้เขาก็พอ"
"แล้วทำไมพวกเขาไม่โพสบนหน้าสื่อของตัวเองละจินนี่ เช่น Ig, Twitter, Facebook ไรงี้"
"เพราะถ้าทำอย่างนั้นพวกเขาจะถูกตัดสิน แต่ถ้าเข้ามาเล่นในกลุ่ม มันก็เหมือนเรามีเพื่อนที่มีแนวคิดแนวกัน มีคนเข้าใจ มีเพื่อน เธออย่าลืมสิลูกจันทร์ว่าทุกคนต้องการ การยอมรับ"
"ฉันจะรับมือกับคำถามต่อไปยังไงดีละทีนี้"
"เดี๋ยวเปิดไพ่ให้"
"หา ต้องถามไพ่เหรอ"
"ไกด์ไลน์นะเธอ"
"อ๋อ ok งั้นเปิดเลย"
และแล้ว ความรู้ที่ลูกจันทร์ได้จากการเข้าสัมมนาและการโค้ชชิ่งก็ถึงเวลานำออกมาใช้ตามจังหวะเวลาของชีวิต
โปรดติดตามต่อไป
เอ๊ะ หรือจะจบแค่นี้ดี
ขอบคุณค่ะ 🙏
- 13
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
