เป้าหมายของชีวิต
คืนวันหนึ่งเมื่อยังเรียนอยู่ประมาณ ม.2
ฉันเลิกเรียนกลับมาบ้าน แล้วก็นั่งๆ นอนๆ เอกเขนกอยู่บนเตียงบนบ้าน
สมองก็คิด คิด แล้วก็คิด ว่า
ฉันเกิดมาเพื่ออะไร
อยู่ดีๆ ในสมองก็ปิ๊งขึ้นมาว่า
"ฉันเกิดมาเพื่อ...รักคนบนโลกนี้!!!"
OMG! พอคิดได้ก็รู้สึกภาคภูมิใจมาก ว่า
ฉันมีหน้าที่ ที่จะต้องรักคนอื่นๆ บนโลกใบนี้
ฉันรีบเอาไปเล่าให้แม่ฟัง
แล้วพูดกับแม่ด้วยรอยยิ้มที่ภาคภูมิใจและดีใจที่สุดว่า
"หนูรู้แล้วว่า หนูเกิดมาเพื่ออะไร"
แม่มองหน้าฉันแบบ งงๆ ว่า วันนี้กินไรผิดมาไหม จะเพ้อเจ้ออะไรอีก
ฉันบอกแม่ด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง ว่า
"หนูเกิดมาเพื่อรักคนอื่นบนโลกใบนี้"
แล้วแม่ก็ยิ้ม ยิ้มให้แบบในใจคิดว่า ลูกสาวฉันเพ้อเจ้อได้เบอร์นี้
ความเพ้อเจ้อนั้น อยู่ในใจของฉันตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา
จากวันนั้น ถึงวันนี้ ผ่านมาแล้ว 20 กว่าปี
ฉันจำจุดมุ่งหมายในชีวิตของฉันได้เสมอ
และมันก็แปลกที่ว่า เมื่อมองกลับไปในชีวิตของฉัน
ฉันพบว่า ไม่ว่าฉันจะทำอะไรในชีวิตก็ตาม
การเลือกการตัดสินใจใดๆ ในชีวิตของฉันก็ตาม
ฉันมักเอา "คนอื่นๆ บนโลกใบนี้" เป็นตัวตั้งอยู่เสมอ
ตัวฉันคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันนึกถึงเสมอ
ไม่ใช่ว่าฉันเป็นคนดีเด่ ฉันเป็นมนุษย์เสียสละเพื่อผู้อื่น
ฉันเป็นนางฟ้า หรืออะไร
ไม่เลย....!!!
หลายๆ ครั้ง สิ่งที่ทำไปแบบอัตโนมัติแบบนั้น เพราะตัวเองฝังโปรแกรมตัวเองไปแบบนั้น มันทำให้ฉันเหนื่อยลากเลือด ทำให้ฉันร้องไห้เป็นบ้าเป็นบอ ทำให้ฉันเครียดจนไม่สามารถทำงานได้ สุขภาพจิตตาย สุขภาพกายพัง
ทำให้ฉันตัดขาดอะไรๆ ในชีวิตไปหลายๆ อย่างเพื่อทำอะไรให้ใครสักคน...
จนหลายๆ ครั้งมีความคิดว่า
นี่ฉันไปติดหนี้ชีวิตไอ้คนพวกนี้ตั้งแต่ชาติไหนเนี่ย ถึงต้องมาทำชดใช้ให้แบบนี้
มันเป็นการทำร้ายตัวเองชัดๆ
จนเดินทางผ่านมาครึ่งทางของชีวิต ก็ได้เรียนรู้มากขึ้นว่า
การรักคนอื่นเป็นสิ่งดี แต่การรักคนอื่นมากเกินไป จนลืมตัวเอง เป็นสิ่งที่ไม่ดี
การจะรักคนอื่นให้ดีได้ คือต้องรักตัวเองก่อน
ตัวเองต้องดูแลตัวเองให้เข้มแข็งทั้งกายและใจก่อน
เมื่อเราดูแลตัวเองได้ดีแล้ว เราก็จะดูแลคนอื่นได้ดีเช่นกัน
เพราะโปรแกรมตัวเองให้รักคนอื่นมานาน
เป้าหมายใหม่ตอนนี้คือ ทุกวันคือการฝึกฝนให้ฉันรักและใส่ใจตัวเอง
จะได้ทำตามเป้าหมายชีวิตของตัวเอง...
ที่จะรักคนอื่น ได้โดยไม่ทำร้ายตัวเองได้สำเร็จ
Rocky Rock
25 กันยายน 2565
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
