เราเป็นคนแบบนั้น เป็นมาจนอายุ 30 กว่า
และคิดว่าคงเป็นต่อไปไม่เปลี่ยนแปลงเป็นอย่างอื่นแล้ว
+ ในมุมที่มีบางคนชมเราไปในทางที่ดี
เราไม่คิดว่าเป็นแบบนั้น การเข้าร้านเหล้า แต่งตัวเก่งๆ ไม่ใช่เรื่องไม่ดี
มันก็แค่ "วิถีชีวิต" ที่เราเลือกแล้ว
+ ในทางกลับกัน มุมที่อาจไม่ดี
- เรื่องการไม่เข้าร้านเหล้า
อันนี้ยอมรับเลยว่า บางครั้งก็ทำให้เราไม่ได้ใกล้ชิดกับเพื่อนบางกลุ่มที่ลึก ๆ แล้วเราก็อยากมีกิจกรรมเฮฮาปาร์ตี้กับเขา ในขณะเดียวกันถ้าจะให้เราฝืนเราก็ไม่ค่อยแฮปปี้นัก เพราะแรงขับดันภายในที่เราไม่ไปร้านเหล้า เพราะเราเป็นไมเกรนแบบที่ไวต่อสิ่งกระตุ้นที่เป็นแสงสีเสียง เวลาที่ใครชวนไปก็อาจมีเงื่อนไข เช่น ขอถามก่อนว่าที่ที่ไปเป็นยังไง หรือขอตัวกลับก่อน สุดท้ายคืออินเนอร์ข้างใน เมื่ออีกฝ่ายสัมผัสได้ว่า เราไม่ได้อินอะไรในแนวเดียวกับเขา ความห่างไกลมันก็ค่อย ๆ เกิดขึ้น
- เรื่องการแต่งตัวไม่เป็น
ก็ต้องยอมรับว่า เป็นส่วนหนึ่งของการกระทำที่ทำให้เราขาดเสน่ห์ ดูกะโปโล(จากคำพูดคนอื่นที่ให้นิยามเรา) ไม่ดูหรู ไม่ดูแพง ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนตัวเดิมซ้ำ ๆ ไม่แต่งหน้า ไม่ทำผม นำไปสู่การไม่แต่งจริต ถ่ายรูปออกมาก็เกร็ง ๆ แข็งทื่อ ดูไม่ชิคไม่คูล มันมีผลต่อ ความรู้สึกที่คนอื่นมองมาที่เรา
สุดท้ายแล้ว ก็สรุปทุกสิ่งอย่างด้วยคำคำเดียว
รู้สึกถึงการเลือก และการยอมรับผลในทางที่เลือก
ถ้าเราไม่มั่นคงในทางที่ตัวเองเลือก ชอบทำในสิ่งที่รู้ว่า ไม่เป็นพิมพ์นิยมของคนส่วนใหญ่ แต่ยังให้ความสำคัญกับความคิดของคนอื่นอยู่มาก อันนี้คือพฤติกรรมย้อนแย้ง ผลสุดท้ายที่เกิดขึ้นคือเราไม่มีความสุขในตัวเอง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
