📚คู่มือการเอาตัวรอดของนักกิน (3 เล่มจบ)
✍️เขอเล่อเจียทัง เขียน
✍️เสี่ยวหวา แปล
โปรยสำนักพิมพ์อรุณ :
บล็อกเกอร์สาวด้านอาหารทะลุมิติมาเป็น เจียงซูเหย่า ผู้เป็นดั่งถุงฟางข้าวใบหนึ่ง
นางวางแผนบีบบังคับให้ เซี่ยสวิน บุรุษหนุ่มผู้มีความสามารถโดดเด่นเหนือใครรับนางเป็นภริยา
นางผู้ไม่เหมือนใครเพราะมองโลกตามหลักความเป็นจริง
ไม่เคยปรารถนาความรักจากสามี
ช่วงเวลาที่ออกเรือนกลับกลายเป็นช่วงเวลาที่นางมีอิสรเสรีที่สุด
ขอเพียงได้ทำอาหารที่ชื่นชอบและกตัญญูต่อมารดา
เท่านี้นางก็พึงใจแล้วจริงๆ
สามีน่ะหรือ…
ที่แท้ก็หล่อเหลาสมดังคำเล่าลือ เขาเป็นดั่งหิมะบนยอดเขาที่ขาวโพลน
เป็นดั่งโสมที่ส่องแสงสุกสกาวท่ามกลางหมู่เมฆ
เป็นสิ่งที่คนธรรมดามิอาจจินตนาการถึง
บุรุษรูปงามระดับนี้ไม่มีทางแตะต้องนาง
วันเวลาของนางหลังจากนี้ปลอดภัยแล้ว!
หลังอ่าน :
ยอมรับว่าตอนแรกเห็นปกไม่อยากอ่านเลย หน้าตาพระเอกนางเอกบนปกไม่ชวนอ่านอย่างแรง แต่ร้านนายอินทร์บอกว่าเรื่องนี้ขายดีที่สุดในงานหนังสือล่าสุด ประกอบกับร้านเช่าปล่อยคิวแรกๆ ให้เรา เลยลงมืออ่านซักหน่อย
ปรากฏว่าใช้เวลาอ่านสามเล่มสองวันจบในพริบตา สนุกเกินคาด สิ่งที่เหนือคาดยิ่งกว่าคือแปลดีทีเดียว สำนวนแปลและคำที่ใช้ทำให้รู้สึกถึงอาหารร้อนๆ ประโลมจิตใจในวันโลกไม่เข้าข้าง งานหยุมหัว คนรอบตัวแปลกๆ 5555
นักเขียนคนนี้เขียนหนังสือเก่งมาก วางพล็อตที่อ่านแค่โปรยไม่ชวนซื้อ ให้สามารถยิ่งอ่านยิ่งตกหลุมรักในทุกตัวละครได้ ย้ำว่านักเขียนวางคาแรกเตอร์ทุกตัวละครได้มีเสน่ห์มาก ชัดเจน มีปมปัญหาของตัวเอง และทุกปมคลี่คลายได้ด้วยการมาถึงของนางเอกเจียงซูเหย่า ผู้ใช้ความเป็นสาวยุคปัจจุบันให้เป็นประโยชน์เมื่อจู่ๆ ก็ข้ามมิติเวลามาอยู่ในยุคโบราณ กลายเป็นภรรยาผู้อื้อฉาวของขุนนางหนุ่มสุดหล่อแห่งแคว้น ผู้ชอบทำหน้าเย็นชาประดุจโลงศพใส่นาง ตั้งใจจะหย่ากับนางเมื่อสถานการณ์เป็นใจ
เจียงซูเหย่าไม่สนใจดราม่ายุคโบราณ นางคิดจะอยู่กับปัจจุบันอย่างแฮปปี้ด้วยการใช้เวลาทำอาหาร ทักษะเดียวที่โปรดปรานและสร้างชื่อ เป็นภรรยาขุนนางในจวนตระกูลเก่าแก่สิดี ไม่มีโซเชียลออนไลน์สิดี ทุ่มเทเวลาทำอาหารให้ตัวเองได้กินดีอยู่ดีมีความสุขสิ!
กลิ่นหอมของอาหาร ความตรงไปตรงมา ไม่มีเสียงสองเสียงสาม ไม่มีคิดอย่างทำอย่างของนางเอก ค่อยๆ ดึงดูดคนในตระกูลที่เคยเคร่งในกฎระเบียบ ครอบครัวที่แอบแตกแยกภายใน ความไม่เข้าใจของคนสองสามรุ่น ให้มารวมตัว ลดความเก้อเขิน ลดอคติ กระทั่งเพื่อนร่วมงานตำหนักบูรพาของพระเอก (ตำหนักนี้ฮาทั้งก๊วนตั้งแต่องค์รัชทายาทเลย) กลายเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน คือแอบช่วงชิงอาหารเลิศรสเมนูใหม่ๆ ที่นางเอกทดลองทำ จนพระเอกขวางหูขวางตา น้อยอกน้อยใจ วางแผนการแบบหนุ่มน้อยไม่ประสารัก ให้คนอ่านเอ็นดูอยู่เนืองๆ
น่าทึ่งคือนักเขียนมีความรอบรู้เรื่องอาหารในทุกด้าน การเลือกวัตถุดิบ วิธีปรุง การนำอาหารเป็นยา นำมาชูรส ดัดแปลงให้พกไปนอกบ้าน พกไปกินที่ทำงานของพระเอก (จนคนที่ทำงานอิจฉาตาร้อน) เมนูกินสร้างเสริมกล้ามเนื้อ เมนูกินเล่น เมนูที่เหมาะกับเด็ก เมนูมื้อดึก เครื่องดื่มแกล้มอาหารแต่ละชนิดให้ส่งเสริมและไม่ทำลายสุขภาพ ทั้งสามารถประยุกต์เมนูยุคปัจจุบันให้เหมาะกับคนโบราณได้อย่างแนบเนียน น่าทึ่ง หอมกรุ่น โดยเล่าข้อมูลแน่นเปรี๊ยะทุกอย่างนี้ได้กลมกล่อม น้ำลายสอ เช่นเดียวกับพระเอกและทุกคนในเรื่อง
นอกจากจะใช้อาหารมาสร้างความสัมพันธ์ที่ถดถอย เหินห่าง กระด้าง เย็นชา ระหว่างตัวละครและราษฎรในแคว้นแล้ว ยังสอดแทรกปรัชญาการใช้ชีวิตอย่างมีความสุขของนางเอก พร้อมกับสอนให้ผู้หญิงอย่างพี่สะใภ้รองและแม่นางเอกซึ่งจมจ่อมอยู่กับความใจสลายเพราะสามีมีอนุภรรยา กลับมาเชิดหน้าพึ่งพาตัวเองอย่างแข็งแกร่งและภาคภูมิได้ เพราะไม่มีอะไรแน่นอนไปกว่าการมีทักษะอยู่รอดได้ด้วยตัวเอง
“ไอร้อนกระจายออกไป ย่านอาหารว่างริมทางส่งกลิ่นหอมโชยออกไปไกลสิบหลี่ ลูกค้ามีทั้งเดินทั้งนั่ง ต่างคนต่างมีเรื่องราวของตนเอง ไม่ว่าสุขหรือทุกข์ แต่สุดท้ายอาหารหอมกรุ่นชามหนึ่งจะช่วยปลอบประโลมและดื่มด่ำอย่างเต็มที่ในคืนฤดูคิมหันต์ที่แสนธรรมดาและครึกครื้นนี้”
ชอบจริงๆ ยกให้เป็นนิยายจีนแปลดีที่สุดของอรุณปีนี้เลย🥰✍️💚
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
