เกิดก็มีจริง ตายก็มีจริง ..เราเกิดมาอาศัยเรือนกายของคุณบิดามารดา กายนี้เป็นที่อยู่ที่อาศัยอยู่ชั่วขณะหนึ่ง เมื่อเรามาอาศัยเรือนกายพ่อแม่ เราก็หมั่นบอกตัวเอง จิตข้าพเจ้าอาศัยอยู่เรือนกายของคุณบิดามารดา ที่มีคำว่า นะโมเป็นที่พึงของข้าพเจ้า เราระลึกในพระคุณของเรือนกายที่จิตเราอาศัย ..กายนี้มีพระคุณ ..ที่พ่อแม่ให้มา ..แล้วยังถนุถนอม ป้อนข้าวป้อนน้ำ สอนให้เราหัดคลาน หัดเดิน หัดพูด ที่เราก็ช่วยเหลือ ตัวเราเองมาตลอดฝึกหัดมาเรื่อย โดยเรือนกายนี้
เมื่อเราระลึกถึงเรือนกายบิดามารดาบ่อยๆ เราก็นำเรือนกายนี้มากระทำในสิ่งที่เป็นคุณ ..มีความกตัญญูรู้คุณต่อกาย ไม่ใช้กายพ่อแม่ ไปในทางที่จะเกิดโทษต่อเรือนกาย เช่น ใช้ไปด้วยอารมณ์โกรธโมโห ..นึกคิดไปในทางที่ไม่ดี ..เรารู้จัก..เรียบเรียงเหตุอารมณ์ นึกคิด ในเรือนกาย หมั่นพิจารณา ..เรียบเรียงเหตุผล ด้วยสติปัญญาของเรา..พิจารณาในความหลง..อารมณ์ที่เกิดมันทำให้รู้สึก โดดเดี่ยวเดียวดาย เหงา
..เราก็หมั่นพิจารณาที่เกิดขึ้น ..แล้วเราก็ไม่ได้โดดเดี่ยว เมื่อเราระลึกในพระคุณของเรือนกาย ก็มีพ่อแม่ อยู่ซ้ายขวาของจิตเรา จิตเราก็หมั่นพิจารณา ..ขึ้นในสิ่งที่ดีชั่ว พิจารณาในสิ่งที่มันไม่เที่ยง .กายนี้ก็ไม่เที่ยง
เมื่อเรามาอาศัย เราก็ใช้ให้เป็นประโยชน์แก่จิตเรา ต้องดูแลกายให้เป็น ใช้กายเป็น..? เป็นประโยชน์แก่กาย แก่จิต..ไม่ใช่ด้ายความอยาก..ทำตามอารมณ์..อารมณ์นึกคิด..ผ่านมา..เราก็ไปยึดอารมณ์นึกคิดนั่น..รู้ว่าอารมณ์ไม่เที่ยง..จะไปยึดถืออารมณ์ทำไม .. นั่นก็เป็นเรื่องที่เราต้องมีสติเตือนจิต..ให้ระมัดระวังอารมณ์ในกายตน
เมื่อเรานำเรือนกายนี้มาสร้างบุญกุศล เราระลึกถึงจิตข้าพเจ้าอาศัยอยู่ในเรือนกายของคุณบิดามารดา ทำกายนิ่งๆ จิตเฉยๆ แล้วทำบุญทำทาน สิ่งเหล่านี้ ก็ส่งไปถึงกายของพ่อแม่ ที่ธาตุต่อธาตุต่อถึงกัน แล้วเราก็เป็นจิตที่รู้จักความกตัญญูรู้คุณรู้คุณของพ่อแม่ ที่ให้เรามาอาศัย เกิดมีจริง ตายก็มีจริง เราก็อาศัยเรือนกายนี้ สร้างบุญกุศลบารมี ให้แก่จิตเรา เรามาแต่จืตดวงเดียว ไปก็ไปคนเดียว ..ชวนใครไปด้วยก็..ไม่ใครไป ..ไปคนเดียว..ไปด้วยจิตที่รู้จักพระคุณบิดามารดา..ก็เป็นสิ่งดีๆ นำไปสู่สังขารใหม่ที่ดี
เวลาเราจากสิ่งที่เราเคยชิน เคยอยู่กับบ้านถิ่นที่อยู่ ไปอยู่ในสถานที่ที่เราไม่เคยชิน มีผู้คนมากมาย..แต่เราก็ไม่ได้รู้จัก ..ไม่ได้สนิทสนมกัน ได้แต่เห็นกัน….ไม่มีอะไรมาเกี่ยวข้องกัน มันก็เกิดความรู้สึกโดดเดี่ยว..เป็นเรื่องธรรมดา เหมือนเวลา เราอยู่บ้านก็เหมือนกัน พ่อแม่พี่น้องไป ..ไปเที่ยวกันหรือว่าไปธุระกันหมด ..
เมื่อเค้าไปกันหมด..เราอยู่เฝ้าบ้าน ..คนเดียว ..มันก็มีอารมณ์เงียบเหงาเกิดขึ้นเป็นธรรมดา มันเกิดขึ้นมา ..เกิดได้..ก็ดับได้ …เราไปทำสิ่งนั้นสิ่งนี้ มันอารมณ์เงียบเหงามันก็หายไป แต่บ้านที่เป็นเรือนกายที่จิตเราอาศัยอยู่นี้ ..ไม่ได้เงียบเหงามีพ่อแม่เป็นเพื่อนตลอดเวลา
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
