นิยาย : The Story of Linda
ตอนพิเศษ : เสือเมฆ
ที่นี่ กรุงเทพมหานคร
ชีวิตของผมเติบโตเป็นผู้เป็นคนมาได้ก็เพราะมีนายใหญ่เป็นผู้มอบชีวิตใหม่ให้ ในวันนั้นผมเป็นแค่เด็กเร่ร่อน ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเป็นใครชื่ออะไร พ่อแม่ผมอยู่ที่ไหน ผมไม่รู้เลย ผมใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวอาศัยนอนที่ใต้สะพานแห่งหนึ่ง ในตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่าเขาเรียกที่แห่งนั้นว่าอะไร ผมมีชีวิตอยู่ตามสัญชาตญาณการเอาตัวรอด และเดินขอเศษเงินจากผู้คนอยู่ตามถนนกลางเมืองใหญ่ มีเพียงแค่ลุงแก่ ๆ คนหนึ่งเป็นเพื่อนคอยดูแลหาอาหาร เสื้อผ้าและสอนให้ผมรู้ว่าต้องเข้าไปขอเงินกับผู้คนยังไง
จนวันหนึ่งมีรถตู้สีดำคันใหญ่จอดติดสัญญาณไฟแดง ผมจึงรีบเดินเข้าไปเคาะกระจกแล้วแบมือขอเงินกับเขา ในวินาทีที่ผมกับเขาสบตากัน ผมตัวชายืนแข็งทื่ออยู่กับที่ พูดติด ๆ ขัด ๆ เพราะความกลัว ทั้ง ๆ ที่หน้าตาของเขาไม่ได้ดูโหดร้ายเลย ตรงกันข้ามเขายิ้มให้ผมด้วย แม้จะเป็นแค่ยิ้มที่มุมปาก แต่ผมก็ยังจำรอยยิ้มนั้นได้จนถึงทุกวันนี้
เขาไม่ได้ให้เงินผม แต่สั่งให้ผู้ชายอีกคนเอาเงินให้ผม
เจ็ดวันต่อมา มีผู้ชายสองคนมาดักรอผมที่บริเวณสัญญาณไฟจราจรที่เราเคยพบกัน แล้วเขาก็เข้ามาคุยกับผม ให้ผมพาไปรู้จักกับครอบครัว ครอบครัวที่ผมไม่เคยรู้จักไม่เคยมี ผมจึงพาพวกเขาไปหาลุงชม ที่ใต้สะพานลอยที่เราอาศัยนอนอยู่ทุกคืนวัน
"ไอ้หนู เป็นลูกเต้าเหล่าใคร บ้านอยู่ที่ไหน พาพี่ไปรู้จักพ่อแม่ได้ไหม"
"ผมไม่มีบ้าน ไม่มีพ่อแม่"
"แล้วอยู่ยังไง อยู่กับใคร"
"อยู่กับลุงชม"
"ถ้าอย่างนั้นก็พาพี่ไปรู้จักลุงชม"
เมื่อเขาคุยกันสักพัก พวกเขาก็พาลุงชมกับผมไปดูบ้านหลังเล็ก ๆ หลังหนึ่ง
"ลุงตกลงตามนี้นะ"
"ครับ ๆ ตกลงครับ"
แล้วพวกเขาก็บอกว่าให้ผมกับลุงชมพักอาศัยอยู่ที่นี่ แถมยังมีเงินให้ลุงชมอีก พวกเขาย้ำว่าห้ามออกไปขอเงินตามท้องถนนอีก แล้วเดี๋ยวนายใหญ่จะแวะมาเยี่ยม
"นายใหญ่ฝากให้ลุงดูแลเด็กให้ดี อย่าพากันออกไปข้างนอกอีก เดี๋ยวพอนายใหญ่ว่าง ท่านจะแวะมาหา"
"ครับ ๆ ไม่ไปไหนแล้วครับ ผมจะดูแลไอ้หนูนี่ให้ดีครับ ผมสัญญา"
ในตอนนั้นผมไม่เข้าใจอะไรนักหรอกแต่เห็นลุงชมน้ำตาไหล ยกมือไหว้ท่วมหัว แล้วกอดผมไว้แนบอก ปากก็พร่ำแต่คำว่าขอบคุณ
เมื่อพวกเขากลับไป ลุงชมจึงพูดกับผมว่า
"ไอ้หนู มึงนี่มีบุญแท้ มีคนรับเลี้ยงดู แถมยังเผื่อแผ่มาถึงลุงด้วย ขอบใจนะ ขอบใจ"
และแล้ววันที่ผมได้พบกับนายใหญ่ก็มาถึง
นายใหญ่เป็นหนุ่มหล่อ น่าเกรงขาม เขาเดินลงมาจากรถด้วยท่าทางองอาจ ในวินาทีแรกที่ผมได้พบกับเขาเต็มสองตานั้น ผมมองจ้องเขาตาไม่กะพริบเลย และสัญญากับตัวเองว่า โตขึ้นผมจะต้องหล่อ องอาจ มาดดีอย่างเขาให้ได้
"เป็นยังไงบ้าง พออยู่ได้ใช่ไหม"
"อยู่ได้ครับอยู่ได้ อยู่สุขอยู่สบายเหลือเกินแล้วครับ"
"ฉันขอบใจลุงชมมากนะที่ยอมมาอยู่ดูแลบ้านแล้วก็เจ้าหนูนี่"
"กราบขอบพระคุณครับท่าน"
ลุงชมแทบจะก้มลงไปกราบแทบเท้าของนายใหญ่ แต่ท่านบอกว่าไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอก ท่านมีข้อแลกเปลี่ยน
"ฉันเต็มใจช่วย แต่ก็มีข้อแลกเปลี่ยน ไม่ได้ช่วยฟรี ๆ หรอกนะ"
"ผมยินดีรับใช้ท่านครับ ท่านจะใช้งานจะให้ผมทำไรบอกมาได้เลยครับ"
"ขอบใจมาก เอานี่นะ เอกสารพวกนี้ของลุงกับของเด็ก"
ลุงชมรับเอกสารมาเปิดดู อ่านไปน้ำตาไหลไป
"ฉันจะให้เด็กได้ไปโรงเรียน ลุงก็ช่วยดูแลความเป็นอยู่กันไปนะ"
"ครับท่านได้ครับ ผมจะดูแลไอ้หนูอย่างดี"
"ฉันตั้งชื่อให้เขาใหม่แล้ว ต่อไปก็เรียกชื่อเขาตามนี้ก็แล้วกัน"
นายใหญ่มีกระดาษอะไรมาด้วยผมก็ไม่รู้ แล้วท่านก็บอกกับลุงชมว่า ให้เด็กไปเข้าโรงเรียน และท่านยังมีเมตตาตั้งชื่อให้ผมว่า 'เมฆา ปารัช'
ตอนนี้ผมมีชื่อแล้ว ชื่อเมฆา ลุงชมชอบชื่อของผมมาก และเรียกผมสั้น ๆ ว่า เมฆ ท่านว่าความหมายเดียวกัน
ก่อนหน้านั้นลุงชมเรียกผมว่าไอ้หนู ตอนนี้นายใหญ่สั่งให้ลุงชมเรียกผมว่า คุณเมฆา หรือคุณเมฆ
และผมต้องไปโรงเรียน ลุงชมแค่อยู่รอผมที่บ้าน ทำงานบ้าน ดูแลบ้าน ดูแลผมให้อยู่อย่างปลอดภัย
ผมไม่เคยทำให้นายใหญ่ผิดหวัง ไม่ว่าท่านจะสั่งให้ทำอะไร ผมทำให้ท่านได้หมด
ทำให้ท่านพอใจมาก ท่านส่งผมไปเรียนพิเศษเพิ่มเติมศิลปะการต่อสู้ทุกอย่างที่ผมอยากเรียน
ส่วนที่โรงเรียนนั้นผมไม่มีบทบาทอะไร แค่ทำตามหน้าที่ เรียนแค่ให้พอรู้เรื่องตามที่คุณครูสอนก็พอ นายใหญ่บอกว่าเวลาอยู่ที่โรงเรียนให้ทำตัวธรรมดา อย่าทำตัวเด่นจนเกินไปนัก เกรดเฉลี่ยขอแค่กลาง ๆ ก็พอแล้ว
เมื่อผมเรียนจบมัธยมปลายและรู้จักดูแลตัวเองได้ในระดับหนึ่ง รวมถึงมีฝีมือในการต่อสู้พอตัว นายใหญ่ให้ผมย้ายไปอยู่ที่บริษัทของท่านรวมกับพนักงานคนอื่น ๆ
ผมได้เข้าทำงานในฐานะพนักงานคนหนึ่ง
และตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาชีวิตของผม ในฐานะเสือเมฆ ก็เริ่มขึ้น
นิยาย : The Story of Linda
ผมรักผู้หญิงคนหนึ่ง รักมาก อยากได้เธอมาครอบครอง เป็นเจ้าของทั้งร่างกายและหัวใจ
ผมไม่สนใจหรอกว่าเธอจะเป็นยังไง แต่ผมจะหาวิธีพาเธอมาเป็นของผมให้ได้
ผมวางแผนไว้หมดแล้ว
ครั้งแรกที่ผมพบกับเธอนั้น ผมชอบที่เธอดูซื่อ ๆ ใส ๆ ดูไร้เดียงสา ไม่มีพิษมีภัยและเธอตั้งใจทำงานของเธอ
ผมแอบมองเธอแล้วเหมือนว่าในหัวใจผมยิ้มได้ เขาเรียกว่ายิ้มออกมาจากหัวใจใช่ไหมนะ เหมือนมีคลื่นน้ำเย็น ๆ ไหลลงมาที่หัวใจของผม ไม่สิ อะไรที่มันหวาน ๆ ไหลเข้ามาในตาทั้งสองข้างของผมมากกว่า
วันนั้นผมกับเพื่อน ๆ เข้าไปตัดผมที่ร้านประจำกัน ซึ่งก็เป็นอีกหนึ่งที่ที่ต้องจ่ายค่าคุ้มครองให้นายใหญ่ และในร้านยังมีบริการเสริมที่รู้กันเฉพาะพวกผู้ชายเท่านั้นว่า ถ้ามาร้านนี้แล้วจะได้มากกว่าทรงผมที่หล่อบาดใจสาว ๆ
เธอเป็นเด็กใหม่ที่เจ๊หลีเพิ่งให้เข้ามาทำในร้าน และรอดูว่าจะมีไอ้เสี่ยหน้าใหญ่ใจถึงคนไหนที่เหมาะสมกับเธอ
เรายิ้มให้กัน ไม่สิ ผมตั้งใจยิ้มให้เธอ แต่เธออาจจะยิ้มให้ผมตามมารยาทก็ได้
และแล้วผมก็ได้ข่าวว่ามีเสี่ยเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์คนหนึ่งมาชอบพอกับเธอ โดยมีเจ๊ลีเจ้าของร้านเป็นคนแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกัน
เสี่ยคนนั้น ผมให้ลูกน้องไปสืบเรื่องของมันมาแล้ว ฮึ ! มีลูกมีเมียอยู่แล้ว ยังอยากจะมีเมียเพิ่มอีก
ส่วนเธอยังเด็กอยู่เลย จริตมารยาหญิงก็ไม่มี จะไปสู้รบปรบมือกับบ้านใหญ่ของเสี่ยไหวเหรอ
ผมจะปล่อยให้เธอไปเป็นมือที่สาม เป็นบ้านเล็กของเสี่ย ที่มีเมียอยู่แล้วได้ยังไง
ผมจึงต้องคิดหาวิธี ผมต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อช่วยเธอออกมา
เธอเองก็เหมือนไม่รู้ตัวว่าจะถูกขายออกไปหรือถึงรู้ก็อาจจะเต็มใจ เพราะใคร ๆ ก็รู้ว่าเบื้องหลังร้านเสริมสวยนั้น เจ๊ลีเลี้ยงเด็กสาว ๆ ไว้ทำอะไร
ผมขอแรงพี่หมาน และลูกน้องอีกสองคนให้ช่วยกัน งานนี้ถ้าสำเร็จ ผมจะให้รางวัลพวกเขาอย่างดีเลย
แล้วผมก็ได้เธอมาครอบครองจะด้วยวิธีไหนก็ช่างเถอะ
นิยาย : The Story of Linda
ผมรักเธอมากขึ้นทุกวัน แม้ว่าผมจะดูเลว เป็นคนไม่ดีในสายตาของใคร ๆ ผมก็เลี้ยงดูเธอให้อยู่อย่างสุขสบาย เป็นคุณนายได้ก็แล้วกัน ถึงจะต้องอาศัยอำนาจบารมีของนายใหญ่บ้างนิดหน่อย
ช่วงนั้นผมมีความสุขมาก และตามใจเธอทุกอย่าง เพื่อให้เธอมีความสุข เธอเองก็รักผมมาก
แล้วเราก็มีลูกชายด้วยกันหนึ่งคน
ผมเป็นผู้ชาย เป็นเสือ งานของผมนั้นจะบอกอะไรให้ใครรู้มากไม่ได้หรอกครับ มันค่อนข้างเสี่ยง ถึงจะเอาเงินไปล้างจนสะอาดแล้ว แต่ผมก็รู้อยู่แก่ใจดีว่าเส้นทางของเงินเหล่านั้นมาจากไหน
ใช่ครับ ผมต้องทำงาน และต้องทำเงินให้มากขึ้นเพราะตอนนี้ผมมีครอบครัวและมีลูกแล้ว
แต่ละวันผมเหนื่อยนะ บางครั้งผมยังคิดเลยว่าผมจะมีชีวิตรอดกลับไปหาลูกหาเมียไหม
ขอแค่ได้เห็นหน้าเธอผมก็หายเหนื่อยแล้ว
สำหรับผมนะตั้งแต่วันแรกที่เราอยู่ด้วยกัน เอ่อ ถึงผมจะบุกไปจับเธอมาปล้ำทำเมียก็เถอะนะ แต่ผมก็รับผิดชอบทุกอย่าง
ตั้งแต่วันนั้นสำหรับผมแล้ว เธอเหมือนยาเสพติดที่ขาดไม่ได้เลย
บางครั้งผมก็อดสงสัยไม่ได้เหมือนกันว่าเธอรักผมบ้างหรือเปล่า
แต่จะคิดมากไปทำไม ตอนนี้เรามีลูกด้วยกันแล้ว
พูดถึงลูก ผมจะบอกว่ายังไงดีนะ คือผมไม่เคยคิด ไม่เคยอยากมีลูกมาก่อนเลย ก็งานของผมเป็นแบบนี้ มันแน่นอนอยู่แล้วว่าไม่เหมาะกับการมีลูก หรือแม้แต่มีครอบครัว ที่จริงแล้วนายใหญ่ก็ไม่ค่อยเห็นด้วยกับการแต่งงานของผมกับเธอเท่าไหร่หรอกครับ
จะทำยังไงได้ ก็ผมรักเธอไปแล้วนี่
ผมไม่เคยรักใครมากพอที่จะอยากให้มาอยู่ด้วยกันทุกวันแบบนี้มาก่อน แต่กับเธอนั้นไม่ใช่ ไม่ใช่แค่เจอกันทุกวัน แต่ผมอยากพาเธอไปด้วยทุกที่ที่ผมไป อยากแชร์ชัวิตของผมกับเธอ ไม่ว่าจะด้านดีหรือเลว ผมอยากให้เธอมีส่วนร่วมเป็นหนึ่งในนั้นด้วย ผมชอบชีวิตคู่รักแบบนั้นมากกว่า
จนกระทั่งเธอตั้งท้องมีลูกชายคนแรกให้ผม ลูกของเรานั่นแหละ
เธอเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเดิม ผมแทบจะเข้าใกล้เธอไม่ได้เลยด้วยซ้ำ มันทำให้ผมหงุดหงิดใจมากนะกับสถานการณ์ของคนรักกันที่ต้องเป็นแบบนี้ แม้เธอจะบอกว่าใช้เวลาไม่นาน สำหรับผมนั้นนานเกินไปแล้ว
ผมเบื่อเสียงเด็กร้องไห้ ผมเกลียดกลิ่นผ้าอ้อมเด็ก กลิ่นแป้งเด็กผมก็ไม่ชอบ ก็คนมันไม่ชอบไง
ผมไม่เข้าใจว่า ทำไมผมต้องมาทนยอมให้เจ้าตัวอะไรก็ไม่รู้แย่งเอาเมียของผมไปนอนกกทุกคืน กลางวันก็อุ้มโอ๋ร้องเพลงเห่กล่อมกันทั้งวัน
ไม่สนุกเลย ผมรำคาญเสียงเพลงกล่อมเด็กจริง ๆ ให้ตายสิ !
เธอต้องมาเอาใจผมแบบเมื่อก่อนสิถึงจะถูก นี่อะไรกัน ผมไม่ชอบเลย ถึงผมจะจ้างแม่บ้านมาช่วยเลี้ยงช่วยดูให้แล้ว เธอก็ยังห่วงแต่ลูก เฮ้อ !!!
แทนที่เธอจะยอมรับเข้าใว่าเธอบกพร่องในหน้าที่ของเมีย เธอกลับจับผิดผม หาเรื่องผมต่าง ๆ นานา ลุกลามตามไปหาผมที่ทำงาน ไปตามที่บ้านเพื่อนให้ผมได้อับอายขายขี้หน้า
อะไรทำให้เธอเป็นบ้าไปได้มากถึงขนาดนี้ เพราะไอ้เด็กเวรนั่นแท้ ๆ เลย ให้ตายสิ ตั้งแต่มันเกิดมา พ่อแม่ก็ห่างเหินกัน เมียผมก็ทำตัวแปลกประหลาด
อะไรที่ทำให้ผมมีความสุข เธอคงลืมไปแล้วจริง ๆ
ผมเพิ่งมาเข้าใจว่าความรักที่แท้จริงเป็นอย่างไร ก็ในวันที่ผมไม่เหลือใครแล้ว
เธอทิ้งผมไปกับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน โดยที่ผมไม่อาจเหนี่ยวรั้งเธอไว้ได้อีกต่อไป
แม้แต่ร่างกาย
ก่อนหน้านั้น ผมเคยทำผิด แต่ผมก็ขอโอกาส ทำคุณไถ่โทษไปแล้ว ผมไม่คิดติดใจในสิ่งที่เธอตั้งใจทำผิดกับผม
ผมรักเธอ
ผมให้อภัยเธอได้ทุกอย่าง
ขอแค่ได้เธอกลับมา
แม้หัวใจของเธอจะมอบให้ใคร ได้แค่ร่างกาย ผมก็จะเอา
ผมไม่สนใจวิธีการหรอก
ผมต้องการแค่เป้าหมายสำเร็จเท่านั้น
เป็นผมเองที่เปิดโอกาสให้เธอ
ติดปีกให้เธอ
ติดอาวุธให้เธอ
ผมสอนงานให้เธอ
พาเธอไปรู้จักฝากเนื้อฝากตัวกับผู้ใหญ่
แล้วดูผมตอนนี้สิ ว่าเป็นยังไง
ในวันที่เธอจากผมไปนั้น !!!
ชื่อเรื่อง : The Story of Linda เรื่องเล่าของลินดา
ประเภท : โรมานซ์
นามปากกา : พรแห่งจันทรา
สำนักพิมพ์ : Laksamontra
คำเตือน : นิยายเรื่องนี้ไม่อ่อนโยน มีฉากและพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม มีการใช้วาจา การกระทำที่รุนแรง โปรดใช้วิจารณญาณในการรับสื่อ ผู้มีอายุต่ำกว่า 20 ปี ห้ามอ่าน (NC 20+)
นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นมาจากจินตนาการของผู้แต่ง ไม่มีเจตนาลบหลู่ดูหมิ่น ตัดสิน ชักจูงใคร ให้เชื่อ หรือทำตามพฤติกรรมของตัวละครแต่อย่างใด
และถ้าหากบางช่วงบางตอน หรือบางเหตุการณ์ของนิยายเรื่องนี้ อาจไปตรงกับชีวิตจริงของใครเข้า ผู้เขียนต้องกราบขออภัยไว้ ณ โอกาสนี้ด้วย
สงวนลิขสิทธิ์ หนังสือเล่มนี้ตามพระราชบัญญัติ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ. 2558 ห้ามคัดลอกเนื้อหา ภาพประกอบ รวมทั้งดัดแปลงในทุกรูปแบบ ก่อนได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร
อ่านเรื่องราวของพี่เมฆ เพิ่มเติมได้ที่
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
7 ถูกใจ
7 แชร์
1.3K รับชม
แสดงความคิดเห็นของคุณ...
- 7
- 7
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2023 Blockdit
