พอเข้าเลขสี่....
การรู้เท่าทันอารมณ์ และมีสติสัมปชัญญะ เป็นสิ่งที่ควรฝึกฝนและพัฒนา
ให้อารมณ์มันเป็นเหมือนเตาไฟที่อบอุ่น ไฟที่อยู่ในเตาดูแลมันดีๆ มันก็มีประโยชน์ ไม่ไหม้บ้าน
ไฟที่ไม่โหมกระพือ ไม่ลุกลามเผาบ้านช่องเรือนชาน เผาระรานคนอื่นๆ
1.ทำตัวให้เล็กลงเรื่อยๆตามวัย อัตตาไม่ต้องมากตามอายุ ตัวไม่ต้องโตคับฟ้าแม้หน้าที่การงานจะยิ่งใหญ่....
อัตตามาก ตัวตนมากก็จะยิ่งโกรธง่ายเพราะตัวใหญ่เหลือเกิน ใครทำอะไรให้ก็กระทบง่ายไปหมด
2.อยู่มาจนปูนนี้ เข้าใจโลก เข้าใจชีวิต เข้าใจผู้คนเถอะ แค่เข้าใจ ต่อให้โกรธอย่างไร มันก็จะเบรคได้ ไม่ลุกลามใหญ่โต.... นั่นคือใจเขาใจเรา
3.เวลาอารมณ์ดี ก็คอยเตือนตัวเองบ่อยๆ มันไม่ได้ดีแบบนี้จนตลอดหรอก เดี๋ยวก็จางไป เดี๋ยวก็จืดชืดไป อย่าไปอะไรกับมันมาก เพราะถ้าหลงอารมณ์ดีๆเพลิดเพลินลืมตัวถ้ามันจากไปจะโหยหารุนแรงหรือคิดไปเองว่าขาดมันไม่ได้ทั้งๆที่อาจจะไม่ได้จำเป็นจริงๆ
เวลาอารมณ์ไม่ดี ก็ให้ปลอบโยนตัวเองว่า
เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ไม่มีทุกข์อะไรอยู่กับเราถาวรถ้าใจเราปล่อยไป
4.ฝึกให้อภัยบ่อยๆ... จุดเริ่มต้นของการให้อภัยคือการเข้าใจอีกฝ่าย ยิ่งเข้าใจมากเข้าใจลึกซึ้ง การให้อภัยก็ง่ายขึ้น
อย่าพยายามให้อภัยใครด้วยปากหรือบังคับใจเพราะมันไม่สำเร็จค่ะ แค่โกรธก็รู้ว่าโกรธ เบรคอารมณ์ไว้แค่นี้ก่อน ไม่ต้องไปยุ่งกับมันมาก วางมันไว้ก่อน....
เมื่อใจค่อยๆเรียนรู้เติบโตผ่านวัน เวลา เหตุการณ์ที่โกรธเคืองค้างคา เราอาจจะยกโทษให้ไปแล้วแบบไม่รู้ตัว
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
