นิยาย : วิลเลียม วี. วินเนอร์
"ฉันฝากหลานด้วยนะพี่"
"ไม่ต้องห่วงหรอก วิลเลียมกับแวนด้าก็หลานฉัน จะไม่ปล่อยให้มันอดตายหรอกนา สาวไปทำงานให้สบายใจเถอะ"
"ฉันขอบคุณมากนะพี่ยา พี่นาด้วย แล้วฉันจะฝากเงินมาให้นะพี่"
"จะส่งมาทำไม อยู่บ้านนอกบ้านนา หาเก็บผักเก็บหญ้ายิงนกตกปลา อาหารเต็มหลังบ้าน ไม่ต้องห่วงหรอก"
ป้านาพี่สาวของแม่พูดขึ้นมาพร้อมกับดึงผมกับน้องเข้ามายืนข้าง ๆ
"เดี๋ยวป้าจะสอนวิธีหาอาหารตามแบบฉบับลูกอีสานให้เอง ok บ่ บักหำ อีหล่า"
ผมกับน้องสาวมองหน้ากัน คำนี้แปลว่าอะไร ใช่คำบูลลี่หรือเปล่านะ แต่ก็ต้องเก็บความสงสัยเอาไว้ก่อน
"ฉันฝากหลานด้วยนะพี่นา ฉันต้องไปแล้วจริง ๆ "
แม่ยกมือขึ้นลูบหัวผมกับน้องสาว มือของแม่เหมือนมีพลังบางอย่าง
เป็นความอบอุ่นที่ผมคุ้นเคย และครั้งนี้มันอุ่นจนร้อนผ่าวขึ้นที่ขอบตาผมแล้ว
แม่คงมองเห็นว่าผมเริ่มหน้าเบี้ยว ๆ ผมรู้ว่าแม่ไม่ชอบที่เห็นผมหน้าตาขี้เหร่
เพราะแม่ชอบเห็นผมมีความสุข และเคยบอกว่า ดวงตาของผมสวยหวานกลมโต สุกสกาวเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้าในค่ำคืนที่มืดมิด
ใคร ๆ เห็นต่างก็ชมว่าผมมีดวงตาที่สวยเหมือนตุ๊กตาเด็กผู้หญิง น้องสาวของผมก็มีดวงตาแบบนี้เหมือนกัน
และแม่ยังเคยบอกอีกว่า เวลาใครได้มองเข้าไปในดวงตาแบบนี้เหมือนมีมนต์วิเศษ ช่วยให้ผู้คนเหล่านั้นมีความสุข
แม่ก็ตกหลุมรักคุณพ่อตั้งแต่ได้สบกับดวงตาแบบนี้
ตาสีทองของผมกับน้องสาวได้มาจากคุณพ่อที่เป็นชาวยุโรป
"วินนี่ลูกรัก ลูกเป็นเด็กดี เก่ง ฉลาด เป็นลูกผู้ชาย เป็นพี่ชาย เป็นตัวแทนของพ่อแม่ ดูแลน้องให้ดีนะลูก รักกันเข้าใจไหม ที่สำคัญแม่ฝากดูแลคุณตาคุณยายและป้า ๆ ด้วยนะครับ"
"ครับแม่ ผมสัญญา"
ผมกลืนก้อนสะอื้นที่จุกอยู่ตรงคอลงไป แล้วยิ้มรับคำขอจากแม่อย่างเต็มใจ ทั้งที่ผมก็ไม่รู้ว่าจะทำได้ดีแค่ไหน ในขณะที่ผมอายุแค่ 12 ปี แล้วต้องมาเรียนรู้วิถีชีวิตของชาวบ้านชาวนา ที่บ้านเกิดของแม่
"แม่รู้ว่าลูกทำได้ แม่เชื่อใจลูกนะวิลเลียม"
แม่ยิ้มให้ผมแล้วดึงผมเข้าไปกอด
"แวนด้าสัญญาว่าจะเป็นน้องสาวที่ดี เป็นลูกที่ดี เป็นหลานที่ดี จะคอยเป็นกองหนุนให้วินนี่ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ แม่ทำงานให้สบายใจ รักษาสุขภาพ แล้วเจอกันค่ะแม่"
น้องสาวของผมเธอมีความเป็นแม่ไม่ต่างไปจากแม่ของพวกเรา เธอเป็นตัวแทนของแม่ตั้งแต่เกิดก็ว่าได้ ตอนนี้เธอเข้มแข็งกว่าที่ผมคิดไว้อีก ทั้งที่เธออายุแค่ 10 ขวบ
"แวนด้าแสนสวยแม่ดอกไม้บานยามเช้า ลูกรักของแม่"
แม่เอื้อมมือเข้าไปดึงแวนด้าเข้ามากอด เราสามคนกอดกันกลม
"แม่คะ เข้มแข็งนะคะ หนูรู้ว่าแม่คิดถึง และรักหนูกับพี่มากแค่ไหน แล้วเราค่อยโทรหากันนะคะ ฝากกอดไปให้แดดดี๊ด้วยค่ะแม่"
"จ๊ะลูกรัก แม่สัญญา"
"ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ เที่ยวบินที่ .. กำลังจะออกเดินทาง เรียนเชิญผู้โดยสาร…"
"แม่ต้องไปขึ้นเครื่องแล้ว เป็นเด็กดีนะลูก"
"ค่ะแม่" "ครับแม่"
"พี่ยา พี่นา ฉันไปนะ ขอบคุณที่ช่วยดูเด็ก ๆ ให้ ฉันฝากด้วยนะพี่ แล้วเจอกัน"
"เดินทางปลอดภัยนะสาว เข้าไปเช็คอินได้แล้วไป"
พวกเราโบกมือให้แม่ ในขณะที่แม่เดินห่างออกไปทีละก้าว แม่เดินไปแล้วหันมาโบกมือส่งยิ้มเป็นระยะ จนทำให้ผมกับน้องสาวอดไม่ได้ที่จะวิ่งเข้าไปหาแม่ แต่ก็ทำได้แค่ไม่กี่ก้าว เมื่อแม่ชี้มือมาที่ป้าทั้งสองคนที่ยืนรออยู่
แม่ขึ้นบันไดเลื่อนหายขึ้นไปข้างบนสนามบินแล้ว พวกเราจึงพากันกลับบ้าน
"เป็นไงเราสองคน อยู่กับป้าสักสามเดือน ไหวไหม"
ป้านาถามขึ้นมาในขณะที่ขับรถพาพวกเราทั้งหมดกลับบ้าน
"ผมขอโทษครับป้านาที่ทำให้เป็นห่วง ผมสัญญาว่าจะเป็นเด็กดีครับ"
ผมพูดพลางกระทุ้งศอกไปที่น้องสาวเบา ๆ เพื่อเป็นสัญญาณให้เธอ
"หนูก็ด้วยค่ะป้ายา ป้านา หนูสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี"
"นาก็อย่าไปดุหลาน ๆ นักเลย แค่พ่อแม่เขายอมให้มาอยู่ด้วยก็ถือว่าบุญเราแล้วนะ ที่ได้เลี้ยงหลาน ดูสิเนี้ย เจอกันตอนนั้นยังเป็นเด็กน้อยอยู่เลย นี่จะเป็นหนุ่มเป็นสาวกันหมดแล้ว"
ป้ายาที่นั่งข้างคนขับพูดขึ้นมาแล้วชะโงกหน้ามาหาผมกับน้อง
"ป้ายาขา แวนด้าปวดฉี่"
น้องสาวของผมนี่อ้อนเก่งไม่เบาเลยนะ
"นาขับไปแวะที่ปั๊มน้ำมันข้างหน้าให้หลานเข้าห้องน้ำหน่อยนะ"
"จ๊ะพี่" ป้านายิ้มอย่างอารมณ์ดี หันมามองหน้าพี่สาวแล้วส่ายหน้ายิ้ม ๆ
"พี่ยาก็ เห็นฉันเป็นคนใจร้าย ใจดำไปได้ วินนี่กับแวนด้าก็หลานฉันเหมือนกันนะพี่"
เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น
"เด็ก ๆ ฟังแม่นะ แม่ต้องบินไปดูแลคุณพ่อด่วน แต่เราจะกะเตงกันไปหมดทุกคนไม่ได้ แม่คิดว่าวิธีนี้น่าจะดีที่สุดสำหรับครอบครัวเราตอนนี้ ลูก ๆ คิดว่ายังไง ไหวไหม"
แม่เข้ามานั่งคุกเข่าลงตรงหน้าผมกับน้องที่กำลังเล่นเกมในมือกันอย่างสนุกสนาน บนโซฟาตัวใหญ่ที่สามารถปรับเป็นเตียงนอนได้
ในวันหยุดที่ไม่ได้ไปไหน ผมกับน้องจะออกมานั่งเล่นเกม อ่านหนังสือดูการ์ตูนด้วยกันที่ห้องรับแขกอย่างมีความสุข
แต่วันนี้แม่เข้ามานั่งลงตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้มที่บ่งบอกว่าสถานการณ์ในบ้านไม่ปกติ
"ครับแม่ มีอะไรหรือครับ"
"วินนี่ แวนด้า ฟังแม่นะคะ ตอนนี้คุณพ่อประสบอุบัติเหตุ แม่ต้องบินไปดูแลคุณพ่อด่วน"
แม่พูดได้แค่นั้นแล้วโถมตัวเข้ามากอดผมกับน้อง
"เราต้องช่วยกัน"
แม่กระซิบที่ข้างหูของผม และพยายามกลั้นน้ำตา
"ค่ะแม่ หนูจะช่วยแม่เอง ไม่ต้องห่วงถ้าคุณพ่อถึงโรงพยาบาลแล้ว คุณพ่อจะปลอดภัย แม่อย่าร้องไห้นะคะ"
"จ๊ะ ลูกรัก คุณพ่อจะปลอดภัย แม่ก็หวังให้เป็นเช่นนั้นจ๊ะ"
"คุณพ่อจะปลอดภัย ผมก็เชื่อแบบนั้น แม่อย่ากังวลนะครับ บอกมาเถอะครับว่าแม่อยากให้พวกเราทำอะไร ยังไง ผมจะช่วยแม่เองครับ"
"ลูกรักของแม่ ขอบใจนะลูก"
เพิ่มเติม ภาษาอีสาน บักหำ ,อีหล่า
เครดิตภาพ : ภาษาอีสานร้อยแปด
เครดิตภาพ : ภาษาอีสานร้อยแปด
เป็นเรื่องราวของวิลเลียม วี. วินเนอร์ และแวนด้า วี. วินเนอร์
สองพี่น้องเด็กลูกครึ่ง ไทยอีสาน + อังกฤษ
เมื่อคุณแม่ต้องบินไปดูแลคุณพ่อที่ประสบอุบัติเหตุที่อังกฤษ และฝากลูก ๆ ของเธอไว้ที่ต่างจังหวัดภาคอีสาน ทั้งสองคนจะอยู่ได้ไหมนะ ?
โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ เป็นนิยายสั้น ไอเดียมาจากลูกสาวของผู้เขียน คืนหนึ่งก่อนนอน เธอบอกกับผู้เขียนว่า "อยากอ่านนิยายที่มีแมวชื่อสีนิล" ก็เลยเกิดเป็นนิยายสำหรับเด็กและเยาวชนเรื่องนี้ขึ้นมา
ขอบคุณค่ะ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
9ถูกใจ
3แชร์
1.3Kรับชม
แสดงความคิดเห็นของคุณ...
