ที่โบราณเค้าว่าดูโขนดูละคร..พระที่สอนเรา..ท่านบอกว่า เราดูแล้วก็มาเปรียบเทียบ กับชีวิตประจำวัน ..ดูโขนที่เค้า แสดงถ่ายทอดอารมณ์ต่างๆออกมา ..มันก็เหมือนกับ ชีวิตประจำวัน ที่เราเจอคนนั่นคนนี้ ทุกคนก็แสดงบทบาทของตัวเองไปตามอารมณ์ที่เกิดในตัวตน เหมือนเราเห็นดูโขน แสดง..ท่าโน้นท่านี้ แต่เราไม่รู้จัก ..ไม่เห็นผู้ที่แสดงภายใน มีแต่แสดงไปตามบทบาทที่เค้าสมมุติให้แสดง
..ท่านก็สอนให้เอาเปรียบเทียนในชีวิตประจำวัน ที่เราเจอคนนั้นคนนี้ ..คนที่แสดงดี พูดดี ..แต่เราก็ไม่รู้ว่าข้างในเค้าคิดอะไร.แบบไหน ..แล้วอารมณ์ท่าทาง ที่แสดงเราก็มาเปรียบเทียบเอา เวลาคนโกรธนั่นเป็นอย่างไร เวลาเศร้าเป็นอย่างไร เราก็เอามาดูที่ตัวเรา อารมณ์อะไรที่มันไม่ดี ก็ทิ้งไป ยิ่งเป็นยักษ์เป็นอสูร ทำได้หลายหน้า ต้องระมัดระวัง เหมือนคนเรา..ที่เฉลียวฉลาด ..เห็นแก่ได้ เห็นแก่ตัว ..ทำได้หลายหน้า ..ต้องระวัง เขื่อใจไม่ได้
..ทีเค้าบอกว่า ดูโขนดูละคร ..ละครชีวิตของเรามันก็หนีไม่พ้นเรื่องราวของอารมณ์ที่เกิดขึ้น นำให้มีกายวจาใจดีหรือไม่ดี ..เหมือนที่เค้าแสดงให้ดู ..นั่นแหละ เค้าสสอนเรื่องราวของอารมณ์ โลภโกรธหลงให้เราดู เป็นตัวอย่าง..อะไรที่เห็นว่าไม่ดีก็ เราก็อย่าไปทำแบบนั้น..
แสดงความคิดเห็นของคุณ...
คำตอบอื่น (8)
- การแสดง ที่มีศิลปะเริ่มตั้งแต่ เนื้อเรื่อง เพลง ท่าทางการแสดง ที่ไม่มี ศิลปะ คนดูจะได้ แค่สนุก แล้วก็หายไป ตามกาลเวลา...
- ศิลปะมีห้าแขนงครับ หนึ่ง.จิตรกรรม สอง.ประติมากรรม สาม.สถาปัตยกรรม สี่.วรรณกรรม ห้า.นาฎกรรมโขนเป็นนาฏกรรม เพราะฉะนั้นโขนเป็นศิลปะครับ
- มันเป็นทั้งศิลปะ/การแสดง/วัฒนธรรม.. เพราะมันมีทั้งศาสตร์และศิลป์นะ.. ศาสตร์คือองค์ความรู้/ศิลปะคือความงามนะ
