มนุษย์ทุกคนคงอยากจากโลกนี้ไปโดยที่ไม่มีความเจ็บปวดทางกาย และไม่มีความทุกข์กังวลทางใจกันทั้งนั้น แต่อาการเจ็บป่วยทางกายซึ่งเป็นผลมาจากโรคภัยไข้เจ็บคงยากที่จะห้ามได้ ในขณะที่ความทุกข์ทางใจสามารถบรรเทาได้ด้วยการปฏิบัติวิปัสสนาพร้อม ๆ กับการฝึกเจริญ "มรณานุสติ" อย่างสม่ำเสมอ
ยิ่งถ้ามีการเตรียมพร้อมด้วยการเขียนพินัยกรรมล่วงหน้าก็จะยิ่งช่วยคลายความกังวลใจลงได้มากทีเดียว โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเป็นพินัยกรรมที่เรียกว่า "หนังสือแสดงเจตนาปฏิเสธการรักษาที่เกินความจำเป็น" เพราะจะทำให้มั่นใจได้ว่าถ้าเจ็บป่วยขึ้นมากะทันหัน และไม่สามารถพูดจาสื่อสารกับใครได้ แพทย์จะทำการรักษาตามความประสงค์ที่เราเขียนไว้ ไม่ใช่ตามใจคนอื่น และสุดท้าย...
เมื่อความตายมาเคาะประตู
เราก็จะได้ตายในแบบที่เราต้องการ
ไม่ใช่ในแบบที่คนอื่นต้องการ
ในอนาคตยิ่งวิวัฒนาการทางการแพทย์เจริญก้าวหน้ามากขึ้นเท่าไร คนก็ยิ่งตายยากมากขึ้นเท่านั้น ความเจริญเช่นนี้เป็นดาบสองคม เพราะคนซึ่งนอนป่วยนาน ๆ ด้วยโรคที่ไม่มีทางรักษาให้หายขาด อาจไม่ได้จากโลกนี้ไปตามธรรมชาติอย่างสงบ เนื่องจากถูก "ยื้อชีวิต" ให้นอนนิ่ง ๆ บนเตียงต่อไปนานนับเดือน นับปี หรือบางรายก็นานนับสิบปี ทั้ง ๆ ที่ไม่สามารถรับรู้อะไรได้แล้ว
คงไม่มีอะไรน่าเศร้าไปกว่าเมื่อถึงเวลาที่ควรจากโลกนี้ไป แต่กลับไม่ได้จากไปอย่างสงบ และต้องทนอยู่ต่อไปเรื่อย ๆโดยให้คนอื่นเป็นผู้กำหนดชะตาชีวิต ที่แย่ยิ่งกว่านั้น คือไม่มีใครบอกได้ว่าจะให้อยู่ไปทำไม อยู่ไปเพื่ออะไร และเมื่อไหร่วันเวลาแห่งความทุกข์ทรมานอันยาวนานจะสิ้นสุดลงเสียที
สำหรับตัวเองถ้าเลือกได้จะขอตายในอ้อมกอดของคนที่รัก และก่อนตายขอให้ได้พูดคุยร่ำลากัน สวดมนต์ด้วยกัน คิดถึงสิ่งดี ๆ และบุญกุศลที่เคยทำร่วมกันมา ก่อนที่ลมหายใจสุดท้ายจะปลิดปลิวก็ขอให้มีสติพอที่จะทำจิตใจให้สงบ ไม่พะวงหลัง แม้แต่ลูก ซึ่งรัก และผูกพันมากที่สุดก็ขอให้สามารถปล่อยวางความยึดเหนี่ยวลงได้ จิตดวงสุดท้ายจะได้เป็นอิสระอย่างแท้จริง ถ้าทำได้ ความตายก็คงเป็นการพักผ่อนชั่วนิรันด์ร์อันแสนสุข และก็คงจากโลกนี้ไปพร้อมด้วยรอยยิ้ม (หวาน ๆ) อย่างแน่นอน
น่าเสียดายว่าในความเป็นจริงหลายคนไม่ทันได้เลือกฉากสุดท้ายของชีวิตไว้ล่วงหน้า เป็นผลให้ตลอดเวลาที่ผ่านมา สงคราม "ยื้อชีวิต" ผู้ป่วย (โดยที่เจ้าตัวคงไม่ยินดีสักเท่าไหร่) ยังคงเกิดขึ้นเสมอ และดูเหมือนจะเป็นเช่นนี้ต่อไปอีกนาน
หากใครไม่อยากให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเอง ขอแนะนำให้ลงมือเขียนหนังสือแสดงเจตนาฯ เสียตั้งแต่ตอนที่ยังแข็งแรง และมีสติสัมปชัญญะครบถ้วนสมบูรณ์ อย่าผลัดวันประกันพรุ่ง และอย่าประมาทเป็นอันขาด เพราะไม่มีใครรู้ว่านาทีต่อไปหรือวันต่อไป เราจะยังแข็งแรงเหมือนนาทีนี้หรือว่าจะนอนตาปริบ ๆ รอให้ลูกหลานกำหนดชะตาชีวิตอยู่ในห้องไอซียูกันแน่
ความตาย [ที่เลือกเอง]
• • • • •
อุษาวดี สินธุเสน
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
ที่มา : หนังสือ "คิดเป็นโลกเปลี่ยน"
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
