สามสิบกว่าปีมาแล้ว ผมเดินทางกลับจากต่างประเทศ ผ่านด่านสนามบินนานาชาติของสยามประเทศ พบว่ากระเป๋าเดินทางของผมถูกง้างออก ของมีค่าภายในกระเป๋าหายไปอย่างลึกลับ
ในเมื่อจับมือใครดมไม่ได้ ก็ทำอยู่สองอย่าง 1 ทำตาปริบ ๆ 2 ทำใจ
ในชีวิตผมเคยโดนโกงหลายครั้ง รวม ๆ กันก็เป็นล้าน
มีสองครั้งที่คนโกงบอกว่า อยากได้เงินคืนก็ไปพึ่งกระบวนการทางกฎหมายเอาเอง
คำนวณเวลาและค่าปรึกษาทนายแล้ว ก็ทำอยู่สองอย่าง 1 ทำตาปริบ ๆ 2 ทำใจ
เจ็บปวดมากเมื่อคิดว่าเงินที่หามายากเย็นถูกปล้นไปต่อหน้าต่อตา
สองปีก่อนเพื่อนคนหนึ่งเจอประสบการณ์คล้ายกัน กระเป๋าเดินทางหายไปทั้งใบขณะผ่านด่านเข้าเมืองแห่งหนึ่งในแดนสยามเมืองยิ้ม
แต่เขายิ้มไม่ออกเพราะเมื่อไปแจ้งความ กลับพบท่าทีของผู้รักษากฎหมายที่บอกว่ามันเป็นเรื่องเล็ก “ก็แค่กระเป๋าใบเดียวหาย” ยิ่งทำให้ช้ำใจ เหมือนถูกข่มขืนแล้วบอกว่า แต่งตัวยั่วโจรเอง
จะว่าไปแล้ว คนถูกกระทำก็เหลือทางเดียวเท่านั้นคือพึ่งธรรมะ ทำใจ
ตอนมากรุงเทพฯใหม่ ๆ ผมได้ยินประโยคนี้เป็นครั้งแรกเมื่อของใครคนหนึ่งหาย “ถือว่าฟาดเคราะห์” และ “ปลงเสียเถิด แม่จำเนียร”
แปลว่า ของหายน่ะดีแล้ว เป็นการลดเคราะห์ใหม่ให้เบาบางลง
คนไทยมักมีวิธีมองโลกในแง่ดี มองเรื่องร้ายเป็นดี เช่น ของหายก็ว่าฟาดเคราะห์ ไฟไหม้บ้านก็ว่าดีแล้ว ก็ทำใจโดยโยนให้กรรมเก่าบ้าง ชดใช้กรรมเก่าคงช่วยลดกรรมใหม่บ้าง จะได้หมดกรรมเสียในชาตินี้ มันเป็นอุบายอย่างหนึ่งที่มีเหตุผลทางจิตวิทยา
เอาละ ความจริงยังมีวิธีมองเรื่องนี้อีกมุมหนึ่ง คือมุมมองของนักบัญชี
สมมุติว่าทุกอย่างในโลกคิดเป็นเงินได้ เราตีค่าความสุขของเราเท่าไร? หากเงินซื้อได้ทุกอย่างในโลก เราจะยอมจ่ายเงินเพื่อไม่ให้อารมณ์เราเสียไหม?
สมมุติว่าค่ากระเป๋ากับข้าวของภายในคิดเป็นเงิน 5,000 บาท ค่าความทุกข์จากกระเป๋าหาย กลุ้มใจ กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ความเครียดพัวพัน ความดันพุ่ง ค่าหมอ คิดเป็นค่าเงิน 20,000 บาท
ความเสียหายจึง = 5,000 + 20,000 = 25,000 บาท
ถ้าต้องหงุดหงิดทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ไปอีกหลายปี ค่าใช้จ่ายก็มากกว่า 25,000 บาท
สมมุติว่าทุกครั้งที่นึกถึงเหตุการณ์นี้แล้วหัวใจเต้นแรง ความดันพุ่งขึ้น เซลล์สมองตายไปจำนวนหนึ่ง ส่งผลให้อายุสั้นลง ก็แปลว่ามีเวลาหาเงินน้อยลง สมมุติว่าเราสามารถตีเป็นค่าเงินได้ 10,000 บาท ทุกครั้งที่เราเครียดเพราะเรื่องกระเป๋าหาย ก็เสียเงิน 10,000 บาท กลุ้มใจสิบครั้ง ก็เป็น 100,000 บาท
แต่หากปล่อยวางเรื่องนี้แต่วันแรก ก็เสียแค่ 5,000 บาท
คิดตามหลักบัญชีง่าย ๆ ได้ว่า ปล่อยวางแต่แรก จ่ายน้อยกว่า
ถ้าปล่อยวางได้ สิ่งที่เสียไปคือทรัพย์สินอย่างเดียว
ถ้าไม่ปล่อยวาง สิ่งที่เสียไปคือทรัพย์สิน + ความทุกข์ทุกครั้งที่คิดถึงมันไปตลอดชีวิต
คิดแบบกำไร-ขาดทุน ปล่อยวางคุ้มกว่า
มันคือ damage control นั่นเอง เป้าหมายคือเสียน้อยที่สุด
นี่อาจเป็นอุบายหนึ่งในการลดทุกข์ที่เกิดจากวัตถุ
บางทีคนโบราณอาจพูดไม่ผิดเมื่อบอกว่า เมื่อเกิดเรื่องเสียทรัพย์ ให้คิดว่า “ฟาดเคราะห์”
ฟาดเคราะห์ด้วยความเข้าใจ ฟาดความซวยด้วยการปล่อยวาง
ฟาดเคราะห์ไปแล้ว ก็เดินหน้าชีวิตต่อ ไม่คิดถึงความทุกข์ของเรื่องนั้นอีก
ถ้าทำได้อย่างนี้ บางทีค่าฟาดเคราะห์อาจจะคุ้ม
ไม่งั้นก็ต้องทำตาปริบ ๆ ไปตลอดชีวิต
จากหนังสือ 'มากกว่าสามสิบสอง' โปรโมชั่นพิเศษยังมีจนถึงสิ้นปีนี้ สั่งได้ที่เว็บ winbookclub.com หรือ Shopee (ค้นคำ namol113)
- 51
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
