[คนไทยตัวเล็กเล็ก] เรื่องสั้น . . . ข อ ง ข วั ญ ชิ้ น สุ ด ท้ า ย ตอนที่ 2

สำรวจ
ลงทุน
คำถาม

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

คนไทยตัวเล็กเล็ก

•

25 ธ.ค. 2022 เวลา 05:05 • นิยาย เรื่องสั้น

เรื่องสั้น . . . ข อ ง ข วั ญ ชิ้ น สุ ด ท้ า ย

ตอนที่ 2

พี่ แ พ ร ... นักจิตวิทยา ผู้มุ่งมั่น

Cr. Pexels Hidden Couple

จิตวิทยา ...

คำที่ได้ยินบ่อยแทบไม่เว้นแต่ละวัน คำที่ถูกนำมาใช้ในบริบทต่าง ๆ อย่างกว้างขวาง

นักจิตวิทยา ...

ว่ากันว่า นักจิตวิทยาต้องเป็นผู้ที่มีความเข้าอกเข้าใจผู้อื่น เป็นผู้ฟังที่ดี รู้จักคิดวิเคราะห์แก้ปัญหา มีความปรารถนาดีและรู้จักให้กำลังใจผู้อื่น

สำหรับตัวฉันเอง ฉันมาเป็นนักจิตวิทยาได้อย่างไรน่ะหรือ

จุดเริ่มต้นของแรงบันดาลใจที่ทำให้ฉันสนใจงานทางด้านจิตวิทยาก็คงเป็นเพราะการอ่านนวนิยายเรื่องหนึ่งที่แต่งโดยนักเขียนระดับบรมครูที่ฉันชื่นชอบ

ฟังดูแปลกใช่มั๊ย ?

เด็ก ๆ มักมีไอดอลในดวงใจ ฉันเองก็ไม่ต่างจากเด็กคนอื่น เพียงแต่ไอดอลของฉันเป็นนางเอกคนเก่งในนวนิยายเรื่องนั้น

เธอไม่ได้แค่สวยเก่งเพียงเท่านั้น เธอไม่ได้เป็นคนมองโลกในแง่ดี แต่เป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง มองโลกตามความเป็นจริงและที่สำคัญคือ เธอเป็นนักพัฒนาชุมชนที่แนบท้ายด้วยการเป็นนักจิตวิทยาที่พัฒนาทั้งชุมชนและพัฒนาจิตใจของคนในชุมชนไปด้วยพร้อม ๆ กัน

ในสังคมปัจจุบันที่มีการแข่งขันสูง ความเจริญทางวัตถุมากมาย ความเปลี่ยนแปลงของโลกและสิ่งแวดล้อมเป็นไปอย่างรวดเร็ว นวัตกรรมและเทคโนโลยีทันสมัยเข้าถึงได้ไม่ยาก

แต่สิ่งที่เข้าถึงยากกลับกลายเป็นจิตใจของคน

และสิ่งที่เปราะบางที่สุดก็คือ

" จิ ต ใ จ "

เราพิงรถจักรยานไว้ตรงโคนต้นจามจุรี ก่อนเดินมานั่งที่ริมสระน้ำถัดออกไป เงาของต้นจามจุรีต้นใหญ่แผ่กิ่งก้านให้เราได้อาศัยร่มเงาบดบังแสงอาทิตย์ที่แผดจ้าอย่างไร้ความปราณี

ฉันหยิบขวดน้ำจากเป้สะพายหลังออกมาดื่มดับกระหาย แบงค์เองก็พกน้ำดื่มมาด้วยเหมือนกัน สิ่งที่ไม่เหมือนกันก็คงจะเป็นกระบอกกาแฟเก็บความร้อนที่เปรียบเหมือนของคู่กายฉัน และขนมเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ฉันมักมีติดเป้มาด้วยเสมอ

"ผมเห็นพี่แพรดื่มกาแฟร้อนตลอด ไม่ว่าอากาศจะร้อนแบบนี้ หรืออากาศเย็น"

ฉันยิ้มให้กับการตั้งข้อสังเกตของแบงค์

ก็จริงนั่นแหละ ฉันดื่มกาแฟเย็นไม่เป็นเอาจริง ๆ

กาแฟร้อนอึกใหญ่ ช่วยกระตุ้นพลังฉันได้เช่นทุกครั้ง

ฉันส่งถุงทาร์ตสัปปะรดให้แบงค์หลังจากที่หยิบชิ้นหนึ่งใส่ปากตัวเอง เพื่อเป็นการการันตีความอร่อย

แบงค์ส่ายหัวเหมือนทุกครั้งที่ฉันชวนกินขนม จนฉันต้องถามว่า ไม่กินขนมเพราะ ไม่ชอบ ไม่หิว เพราะเกรงใจ หรือเพราะอะไร

"พี่แพรกินเถอะ ผมยังไม่หิวครับ"

"อันนี้คือรองท้องนะแบงค์ ไม่ต้องรอให้หิวก็กินได้"

ฉันพยายาม ... จะเรียกว่าพยายามก็ไม่ถูกนัก เพราะฉันตั้งใจและเต็มใจ ที่จะสนิทสนมกับแบงค์ ถ้าฉันไม่เข้าใจเขา ฉันจะช่วยเขาได้อย่างไร

การออกมาขี่จักรยานที่สวนสาธารณะในวันหยุด หรือการไปวิ่งออกกำลังกาย ก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันมีเวลาพูดคุยกับเขาได้มากขึ้น

และที่สำคัญคือเขาจะได้มีเวลาที่อยู่กับตัวเองในโลกใบเก่าของเขาน้อยลง

แบงค์จะหลุดคำพูดที่บ่งบอกถึงความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาออกมาเป็นบางครั้ง และจะหยุดพูดทันทีที่รู้สึกตัว

ไม่มีใครกดเราให้ต่ำได้

เราไม่มีวันจะตกต่ำ

ยกเว้นแต่ ... เรากดตัวเราลงไปเอง

สิ่งฉันบอกแบงค์ ไม่ใช่แค่ถ้อยคำสวยหรู ที่นักจิตวิทยานำมาใช้กับผู้ป่วย แต่มันเป็นสิ่งที่ฉันพิสูจน์ความจริงข้อนี้แล้วด้วยตัวเอง

เราไม่ได้ยืนอยู่ในจุดที่สูงกว่าใคร ๆ

และไม่ได้ยืนอยู่ในจุดที่ต่ำกว่าใคร ๆ

เราเป็นแค่คนหนึ่งคนท่ามกลางผู้คนจำนวนมหาศาล ที่ไหลไปพร้อมกับความเปลี่ยนแปลง ขึ้นบ้างลงบ้าง สูงบ้างต่ำบ้าง สุขบ้างทุกข์บ้าง เท่านั้น

โดยปกติฉันไม่ค่อยเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใคร ๆ ฟัง ไม่มีสิ่งใดเป็นความลับ แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ใครต้องรู้เช่นกัน

ฉันชื่อ .. แพร เป็นลูกคนสุดท้อง มีพี่สาวสองคน

พี่สาวคนโต .. พี่ป่าน

แต่งงาน มีลูก และย้ายไปตั้งหลักปักฐานสร้างครอบครัวกับสามีที่ต่างประเทศ จะกลับมาเยี่ยมบ้านก็แค่ปีละครั้ง แต่ช่วงสองปีหลังมานี้นับจากที่เราเสียแม่ไป พี่ป่านก็ยังไม่ได้กลับมาเยี่ยมบ้านอีกเลย

พี่สาวคนรอง .. พี่ฝ้าย

ก็แต่งงานไปแล้วเหมือนกันกับสามีซึ่งเป็นข้าราชการ มีลูกสองคน ด้วยหน้าที่ของสามีทำให้ต้องย้ายไปอยู่จังหวัดนั้นจังหวัดนี้ตามวาระ จนไม่รู้ว่าจะต้องย้ายอีกกี่ครั้งกว่าจะเกษียนอายุ

ต่างคนต่างมีครอบครัวและภาระหน้าที่ในการดำเนินชีวิต ทำให้เราแทบไม่ได้พบกัน ยังโชคดีที่เทคโนโลยีในปัจจุบันมาเติมเต็มให้ช่องว่างระหว่างเราน้อยลงกว่าระยะทางที่ห่างไกล

"พี่แพรมีน้องมั๊ย ?"

แบงค์เอ่ยถามเรียบ ๆ เขาเองก็คงอยากที่จะรู้ขัอมูลเกี่ยวกับตัวฉันเช่นกัน

"มีคนนึง"

ฉันตอบสั้น ๆ พร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย

แบงค์มองตาฉัน ด้วยสายตาส่งประกายอยากรู้ ทำให้ฉันหัวเราะออกมาเบา ๆ พร้อมกับชี้นิ้วตรงไปที่ตัวเขา

"ขอบคุณครับ"

แบงค์หัวเราะอย่างแจ่มใส เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขาหัวเราะแบบนี้ ฉันรู้สึกเต็มตื้นไปกับเขาด้วย

คิดไม่ถึงว่าคำพูดสั้น ๆ ที่โพล่งออกมาจากความคิดส่วนไหนของฉันก็ไม่รู้จะมีพลังมากถึงปานนี้

จบตอนที่ 2

ติดตามตอนที่ 1 ได้ที่ลิงค์นี้ค่ะ