ตามความรู้สึกเรา การฝึกนั่งสมาธิในครั้งแรกๆ เรามัวพะวงกับการจัดระเบียบท่านั่งตามครูบาอาจารย์ โดยไม่ได้ศึกษาถึงที่มาของท่านั่งอย่างจริงจัง ทำให้นั่งไปด้วยความทนทุกข์ทรมาน ปิดเปลือกตาแน่นเกินไป กดตาจนรู้สึกได้ว่าเมื่อยตา เกิดอารมณ์อยากจะหยุดนั่ง เพราะมีความคิดว่า อะไรที่เป็นการกระทำตนให้ทนทุกข์ทรมาน ไม่น่าจะใช่ทางสายกลาง (หรือเปล่าวะ คือพูดกับตัวเองในใจ)
การนั่งต่อๆมา ไม่สนใจอะไรแล้วค่ะ เน้นท่านั่งที่สบาย อากาศเย็นสบาย หลับตาพริ้มๆ ยิ้มบางๆ จากนั้นลองบริกรรมพุทโธ สังเกตว่า จะโฟกัสกับบริกรรมได้ไม่นาน จะหลุดโฟกัส มีความคิดแทรกเข้ามาตลอดเวลา เหมือนมีคนหลายคนคุยกันในหัว วนกลับไปกลับมาอยู่อย่างนั้น
การนั่งครั้งที่เจอสภาวะธรรรม เกิดจากความรู้สึกง่วงมากก็เลยนึกในใจว่า นอนหลับทั้งที่ยังอยู่ในท่าทำสมาธิเนี่ยแหละ ไม่ไหวจริงๆ เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ รู้แต่โฟกัสคำบริกรรมได้นานกว่าเดิม จนหลุดคำบริกรรมไปตอนไหนก็ไม่ทราบ จนกระทั่งเมื่อรู้สึกตัวมีสติ ก็ได้สัมผัสสิ่งที่ครูบาอาจารย์ท่านเรียกว่าสภาวะธรรมค่ะ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
