เสียงสวดมนต์ ที่เข้าไปถึงหัวใจ
คนรุ่นใหม่ รู้จัก “ศาลาโรงพระ” กันไหมคะ ขอยอมรับตามตรงว่า คนเขียนเองก็ไม่รู้จักเช่นกัน แต่โชคดีที่ได้มีโอกาสเข้าร่วมทีมกับ โครงการบริหารจัดการสื่อวัฒนธรรมชุมชน "12 พื้นที่วิจัย 44 ย่านวัฒนธรรมชุมชน" ภายใต้โครงการวิจัย เรื่อง "การพัฒนาเมืองแห่งทุนวัฒนธรรมที่ยั่งยืน และเครือข่ายย่านวัฒนธรรมชุมชน"
โดยทุนวิจัยจากหน่วยบริหารและจัดการทุนด้านการพัฒนาระดับพื้นที่ (บพท.) กระทรวง อว. (กระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม)
จึงได้ไปเยือนที่ ลำปำ จ.พัทลุง ซึ่งจุดที่เราเข้าไปนั้นเป็นหนึ่งในย่านวัฒนธรรมชุมชน ที่ตั้งอยู่ในซอยสวนดอกไม้ ชุมชนบ้านออก เป็นเพียงชุมชนเล็ก ๆ ที่สร้างบ้านขนานไปกับคลองลำปำ เป็นชุมชนโบราณที่มีอายุมากกว่า 200 ปี ในชุมชนนี้มีอะไรน่าสนใจมากมาย แต่วันนี้ขอเอ่ยถึงเรื่อง “ศาลาโรงพระ” ที่ได้บอกไปตั้งแต่แรก
วันที่เราเข้าไปถึงนั้นเป็นช่วงหัวค่ำ เวลาประมาณ 1 ทุ่มเศษ พวกเราตั้งใจเข้าไปเวลานี้ เพราะมีคนบอกกับเราว่า ‘ที่ศาลาโรงพระ จะมีการสวดมนต์ทำวัตรเย็น โดยมีการนิมนต์พระมาสวด’ ฟังครั้งก็เฉย ๆ การทำวัตรเย็นทุกวัดก็มีนี่ แต่คนเดิมก็บอกต่อว่า ‘ศาลาโรงพระนี้ตั้งอยู่ในชุมชนสวนดอกไม้นี่แหละ อยู่ริมคลองลำปำ แล้วก็จะมีสวดเฉพาะช่วงเข้าพรรษาเท่านั้น’ เอ...น่าสนใจแล้วสิ เหนื่อยแค่ไหนเราก็อยากไปสัมผัสบรรยากาศแล้ว
เมื่อไปถึงได้ยินเสียงแหลงใต้ เสียงหัวเราะเบา ๆ ขณะพูดคุย ลอยตามลมมาจากชั้นบนของศาลาโรงพระ เหมือนจะบอกว่า รีบขึ้นไปเถอะความน่ารักของชุมชนกำลังรออยู่ และก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ เมื่อพวกเราเดินขึ้นไปบนโรงพระ ซึ่งสร้างด้วยไม้ลักษณะคล้ายบ้านเรือนไทยยกพื้นสูง ศาลาไม่ได้กว้างอะไรมากนัก มีพระพุทธรูปประดิษฐาน และมีชาวบ้านนั่งกันอยู่เกือบเต็ม
ทุกคนหันมาทักทาย ยิ้มแย้มแจ่มใส เชิญชวนให้นั่ง ไถ่ถามด้วยความยินดีที่เจอกัน พร้อมทั้งหยิบหนังสือสวดมนต์ยื่นให้ทันที ยังไม่ทันได้คุยกันมากนัก พระสงฆ์ 3 รูป มาถึงพอดี กราบพระเรียบร้อยก็เริ่มสวดมนต์
แวบแรกที่เสียงสวดมนต์ดังขึ้น ความรู้สึกสงบก็เข้ามาอยู่ในใจ บทสวดทำวัตรเย็นทั่วไป แต่สิ่งที่พิเศษมาก ๆ คือ สำเนียงการสวดมนต์ที่ก็เป็นสำเนียงภาษาใต้ ด้วยความที่ตัวผู้เขียนเองพื้นเพเป็นคนกรุงเทพฯ ไม่คุ้นเคยกับภาษาถิ่นอื่น ๆ มากนัก จึงฟังชาวบ้านสวดมนต์ด้วยความทึ่ง เพราะรู้สึกถึงความพร้อมเพรียง สัมผัสได้ถึงความตั้งใจในการเปล่งเสียงสวดมนต์ ถึงแม้จังหวะสวดที่เราไม่คุ้นเคย แต่ก็ไพเราะไปอีกแบบ
ตั้งใจสวดมนต์ด้วยความพร้อมเพรียง
บรรยากาศริมน้ำที่เงียบสงบ ลมเบา ๆ พัดโชยมาเป็นระยะ และอยู่ท่ามกลางชาวบ้าน ผู้หลักผู้ใหญ่ที่มีไมตรี เต็มเปี่ยมไปด้วยอัธยาศัยที่อยากต้อนรับผู้มาเยือน เวลานั้นบอกได้เลยว่า “ความน่ารักของผู้คนที่นี่ ถูกหล่อหลอมมาจากบรรยากาศรอบตัว ความรักกันของคนในชุมชนนี่แหละ”
และเมื่อเรามีโอกาสได้พูดคุยกับชาวบ้านที่อยู่ในชุมชน ก็ได้ความว่า โรงพระแห่งนี้มีมานานแล้ว ก็เสมือนเป็นศูนย์รวมจิตใจชาวบ้าน เวลามีกิจกรรมในชุมชนก็มารวมตัวกันที่ลานใต้โรงพระ และในช่วงเข้าพรรษา มีการนิมนต์พระมา เพื่อให้ชาวบ้านได้สวดมนต์ทำวัตรเย็นร่วมกัน เพราะคนเฒ่าคนแก่ก็มีเยอะจะให้เดินไปวัดก็ลำบากพอควร แต่ไปรับพระสงฆ์มาสวดที่นี่สะดวกกว่า นอกจากนี้ ปู่ย่าตายายก็ยังจูงหลานตัวน้อยมานั่งสวด เพื่อให้ซึมซับประเพณีอันดีงามนี้ไปด้วย พวกเราแม้จะเป็นคนต่างถิ่น ก็ได้รับการต้อนรับด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น จริงใจ
ขอใช้คำว่า “โชคดีจริง ๆ ที่ได้มาลำปำ ได้เข้ามาสัมผัสวิถีชีวิตของชาวบ้านในชุมชนแห่งนี้” ถ้าใครอยากรู้สึกถึงไมตรีจิตที่น่ารักแบบนี้ หาโอกาสมาเยือนลำปำได้ตลอดเวลา เพราะที่นี่ยังมีอะไรให้น่าค้นหาอีกมาก แล้วเราจะมานำเสนอในโอกาสต่อไปค่ะ
บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของโครงการบริหารจัดการสื่อวัฒนธรรมชุมชน "12 พื้นที่วิจัย 44 ย่านวัฒนธรรมชุมชน" ภายใต้โครงการวิจัย เรื่อง "การพัฒนาเมืองแห่งทุนวัฒนธรรมที่ยั่งยืน และเครือข่ายย่านวัฒนธรรมชุมชน" โดยมหาวิทยาลัยศิลปากร ซึ่งได้รับทุนจากหน่วยบริหารและจัดการทุนด้านการพัฒนาระดับพื้นที่ (บพท.) กระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม (อว.)
ส่งท้ายปี 2565
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
