พักระยะ ไปยืนดูต้นไผ่ซุ้มใหญ่หลังร้านเช่า
มันพลิ้วลมเบาๆ ท้องฟ้าสดใส เมฆสวยปุยขาวลอยล่อง
อีกฟากของร้านเสียงเพลงดังข้ามมา
ลูกหลานของลุงป้าแกมาเที่ยวกันให้เต็มร้านขายของชำเต็มไปหมด
ผม ยืนมองบนระเบียงผ่านม่านที่แดดบ่ายแผดกล้า
เสียงเพลงจูบเย้ยจันทร์ที่ลุงกับป้าแกร้องคู่ดังมาชัดเจน
“ถึงจะมองก็ไม่เห็นเป็นอะไร”
จบท่อนนั้นของเพลง นั้นผมก็กลับมาอ่าน “หมอหมากับกระรอกบิน”