ฎีกาที่ 7840/2561
ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 1 (4) บัญญัติว่า “ คำให้การ ” หมายความว่า กระบวนพิจารณาใด ๆ ซึ่งคู่ความฝ่ายหนึ่งยกข้อต่อสู้เป็นข้อแก้คำฟ้องตามที่บัญญัติไว้ในประมวลกฎหมายนี้ นอกจากคำแถลงการณ์ เมื่อจำเลยที่ 1 ให้การรับว่าโจทก์มีเงินฝากกับจำเลยที่ 1 จริง
จึงเป็นข้ออ้างในประเด็นตามคำฟ้องโจทก์ที่จำเลยที่ 1 ให้การยอมรับ ถือว่าเป็นข้อที่จำเลยที่ 1 รับแล้วตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 84 (3) ประกอบกับนางสาวศุภาภร ทนายความของจำเลยที่ 1 ก็เบิกความรับว่า โจทก์มีเงินฝากกับจำเลยที่ 1 จริง นอกจากนี้ศาลชั้นต้นกำหนดประเด็นว่า จำเลยที่ 1 ต้องรับผิดต่อโจทก์เพียงใด
ส่วนที่จำเลยที่ 1 อุทธรณ์ว่า มีเพียงจำเลยที่ 2 และนางสาวสุฑาทิพย์ เท่านั้นที่รู้เรื่องที่โจทก์นำเงินมาฝากจำเลยที่ 1 ตามที่เบิกความในศาลชั้นต้น ซึ่งถือเป็นข้อต่อสู้ที่กล่าวไว้ในการสืบพยานในศาลชั้นต้นแล้วนั้น ย่อมเป็นการนำสืบนอกประเด็นที่จำเลยที่ 1 ได้ต่อสู้ไว้ในคำให้การ จึงเป็นข้อที่มิได้ยกขึ้นว่ากล่าวกันมาแล้วโดยชอบในศาลชั้นต้น อุทธรณ์ของจำเลยที่ 1 ย่อมต้องห้ามตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 225 วรรคหนึ่ง
ที่ศาลอุทธรณ์ภาค 1 ไม่รับวินิจฉัยอุทธรณ์ของจำเลยที่ 1 นั้น จึงชอบแล้ว
อนึ่ง คดีนี้โจทก์ขอคิดดอกเบี้ยนับแต่วันที่ 16 เมษายน 2558 ซึ่งเป็นวันผิดนัดจนกว่าจะชำระเสร็จ จึงไม่ต้องเสียค่าขึ้นศาลในอนาคต 100 บาท ในชั้นศาลชั้นต้น จึงให้คืนแก่โจทก์ (พิพากษายืน คืนค่าขึ้นศาลในอนาคตในชั้นศาลชั้นต้นแก่โจทก์)
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
