เป็นเพราะกายมนุษย์ มีวิญญาณทั้งหก ที่ไปรับ ไปเห็น ไปฟัง เรื่องราวทั้งดีไม่ดี ในสิ่งที่เราไปเห็นไปสัมผัส ..ที่เรื่องว่าสิ่งมีชีวิต และไม่มีชีวิต ไปสัมผัส .เรื่องอารมณ์ เช่น เห็นเค้าโกรธเรา ด่าเรา ..มันก็เกิดทีฐิยอมไม่ได้เกิดขึ้นที่ตัวเรา เพราะเราเห็นว่าตัวเองดี ..อารมณ์ที่เรามันก็มีอารมณ์โกรธแอบอยู่ข้างจิต มันก็ลุกขึ้น ..อารมณ์โกรธ..ก็โผล่ออกมา ..จิตเราก็ทำตามอารมณ์ความรู้สึกของอารมณ์โกรธ มีกิริยากายวาจาใจ ..ออกมา
วิญญาณทั้งหก นั้นเหมือนหัวเรือ ไปกระแทกหิน ไปถูกเค้าตี มันก็บอบช้ำ มีความอ่อนแอ..เหมือนแผลที่มันช้ำเลือดช้ำหนอง อะไรมากมาย บ้างก็วิญญาณทั้งหกไม่ปกติก็มี หูอือ ตาลาย..ฟังไม่รู้เรื่อง สับสนวุ่นวาย
แล้วเอาหัวไปกระแทกบ่อยๆ ถูกตีบ่อย..จิตน้อยๆ มันจะเป็นอย่างไร ..อารมณ์สับสนวุ่นวายมันก็เกิดขึ้น ..แล้วจะจิตจะมีกำลังประคองให้มีสติสัมปชัญญะรู้สึกตัว ..สลัดอารมณ์นึกคิดต่างๆ ตัวร้ายๆที่มันเกิดขึ้นในกายได้หรือไม่ นั่นจึงเป็นเรื่องสติปัญญาของจิต ไม่ใช่สติรู้จำแค่มีสมอง หมูหมากาไก่มันก็มีสมองรู้จำว่าจะต้องกินนอนตรงไหน เหมือนกัน
เหมือนกับคนที่ด่าโกรธเรา ถ้าหากเรามีสติมั่นคง ..เค้ามาด่าเราโกรธ เราเห็นได้ยิน นั่นก็แสดงว่า จิตเรามีสติมีความเข้มแข็ง .ขึ้น ..ไม่ไปรับอารมณ์ของเค้า ..มันก็เฉยเป็นปกติ สติมันก็บอกจิตว่า นั่นมันกิริยาของอารมณ์ที่เค้า ไม่มีสติ เผลอสติ วิปริตผิดปกติ จึงมีการกระทำตามอารมณ์นั่นออกมา กลายเป็นคนอันธพาลกับเค้าบ้าง
เรื่องราวของอารมณ์นั่น จิตทั่วไป..นั่นมันอยู่ใต้อารมณ์ ยึดอารมณ์ความรู้สึกนึกคิด แยกแยะอารมณกรรมไม่ออก เหมือนกายป่วย จิตก็ป่วยไปตามกาย คือ กายเจ็บปวด ก็เป็นอารมณ์เจ็บปวดความร้อนความหนาวก็เป็นอารมณ์ จิตก็ยึดความร้อนความหนาว นั้นทุกข์ร้อนหงุดหงิด ไปตามกายที่มีอารมณ์เกิดขึ้น กระสับกระส่ายก็ด้วยอารมณ์ของตนเอง จึงยากที่ควบคุม สลัดละอารมณ์ที่มันผุดขึ้นมาได้ แล้วอารมณ์มันก็มีมากมาย ที่จะแสดงออกมา
..แล้วทำยังไง ..ก็เราอยู่กับอารมณ์กรรม จิตไม่รู้จักอารมณ์ที่เกิดขึ้นในตัวตน ที่มีมากมาย.ในกายที่สะสมแต่กรรม ที่ไม่เคยสำรวจตรวจสอบ จับตนค้นตน ที่กายตนที่จิตของตนเองเลย
ใครที่ทำให้เกิดอารมณ์ไม่พอใจ บ่อยๆ ต่อๆไปมันสะสมความไม่พอใจมามาก มันก็เลิกเป็นความเกลียดความชัง พอชื่อนี้หน้านี้เสียงนี้ โผล่มา อารมณ์มันก็หงุดหงิด เกลียดชังไม่สนใจ ไม่อยากคบหา หากมันยังมีการ หรือ เหตุที่ต้องเจอะเจอกัน ความเกลียดความชัง มันก็อาจดำเนินไปเป็นตัวอาฆาตมาดร้าย จองเวรกัน
เมื่อเราอยากจะรู้จัก ตัวอิจฉา ตัวนางมารร้าย เราก็ดูละครไทย ที่เค้าแสดงให้ดูกันบ่อยๆ เราก็ได้ดูตัวละคร แล้วก็ย้อนกลับมาดูตัวเรา ย้อนไปดูคนที่ล้อมรอบเรา เค้าก็เล่นละครให้เราดูเหมือนกัน ที่ส่วนมากมีนิสัย เห็นแก่ได้ เห็นแก่ตัว แบ่งปันอะไรใครไม่ค่อยได้..เสียด้วย เพราะใจมันแคบนิดเดียวเอง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
