การศึกษาไทยในสมัยโบราณ
ไทยมีรกรากภูมิลำเนาเดิมอยู่ทางตอนกลางของประเทศจีนเมื่อประมาณ 3 - 4 พันปีมาแล้ว หากินในทางเพาะปลูกพืชพันธุ์ธัญญาหารตามลุ่มแม่น้ำฮวงโห และแยงซีเกียง แถบมณฑลกันซูและมณฑลเกียงสีทุกวันนี้ เป็นชาติที่มีความเป็นอยู่เป็นปึกแผ่นมั่นคงพอสมควร นักมานุษยวิทยาจัดเอาคนไทยไปไว้ในเผ่ามองโกล มีภาษาพูดเป็นของตนเองโดยเฉพาะ ภาษาที่ใช้เป็นคำโดดคือเป็นคำพยางค์เดียวโดด ๆ เป็นภาษาสำเร็จรูปเปล่งออกมาก็ได้ความทีเดียว เช่น พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย ดิน น้ำ เป็นต้น
มีนิสัยโอบอ้อมอารีและรักความเป็นอิสระมาตั้งแต่ไหนแต่ไร
ต่อมาภายหลังจากที่ไทยตั้งหลักฐานราว 1,000 ปี ชนชาติจีนก็อพยพตามเข้ามาอยู่ด้วย จีนเป็นชาติที่มีอารยธรรมค่อนข้างสูงกว่า มีความขยันขันแข็ง ทรหดอดทนเป็นลักษณะประจำชาติ เมื่อเข้ามาอยู่ในบริเวณเดียวกันนานเข้า เรารู้สึกว่าถูกจีนเบียดเบียนแย่งการทำมาหากินตามปกติบ้าง ขณะใดที่จีนเข้มแข็งก็รุกรานเอาด้วยกำลังบ้าง สู้ไม่ได้ทั้งในยามสงบและยามสงคราม จึงต้องขยับขยายเคลื่อนย้ายจากถิ่นเดิมถอยลงมาอยู่แถวตอนใต้ของประเทศจีนปัจจุบัน
แถบมณฑลเสฉวน ฮูเป ฮูนาน อันฮุย และกวางสี การที่อยู่ใกล้เคียงกันมาช้านาน ทำให้ไทยได้รับวัฒนธรรมตลอดจนขนบธรรมเนียมประเพณีบางอย่างของจีนเข้ามาโดยไม่รู้ตัว แม้แต่ภาษาพูดบางคำ เช่น การนับจำนวนก็รับเอามาใช้ ตลอดจนการเขียนก็ใช้อักษรจีนมาจนกระทั่งสมัยที่เราอพยพลงมาอยู่ที่น่านเจ้า ระหว่างพุทธศตวรรษที่ 10 – 17
ในด้านศาสนา คงเป็นไปเช่นเดียวกับชนชาติโบราณทั่วไป คือเชื่อผีถือผีสาง เคารพนับถือบรรพบุรุษเคารพคนสูงอายุ จนกระทั่งสมัยที่พุทธศาสนาแบบมหายานแพร่เข้าสู่ประเทศจีนเราก็พลอยรับนับถือพุทธศาสนาแบบมหายานไว้ด้วยอย่างลางเลือน
ในขณะที่น่านเจ้ายังดำรงความเป็นใหญ่อยู่ แม้จะเป็นถิ่นที่อุดมสมบูรณ์ แต่การอพยพไปหาแหล่งที่อุดมสมบูรณ์เป็นที่ทำมาหากินแห่งอื่น ๆ ก็คงกระทำอยู่เรื่อย ๆ มากบ้างน้อยบ้างตลอดเวลา บางพวกไปทางตะวันตกเฉียงใต้สู่ลุ่มแม่น้ำเมา
อันเป็นแควหนึ่งของแม่น้ำอิระวดีไปจนกระทั่งติดประเทศอินเดีย บางพวกไปทางลุ่มแม่น้ำโขง และบางพวกเลยจากลุ่มแม่น้ำโขงลงสู่แควของแม่น้ำเจ้าพระยา เข้าสู่บริเวณประเทศไทยและเรื่อยลงมาตามคาบสมุทรมลายา ที่ใดมีเจ้าของ ไทยก็ยอมอยู่ใต้อำนาจ ที่ใดไม่มีเจ้าของก็ตั้งกลุ่มอยู่เป็นอิสระ เป็นเช่นนี้อยู่เรื่อย ๆ
ในบริเวณแหลมทองหรือสุวรรณภูมินี้มีคนเผ่านิกริโตเป็นคนพื้นเมืองดั้งเดิม ได้แก่พวกเงาะ พวกซาไก เป็นต้น ภายหลังมีพวกมลายูโบราณจากหมู่เกาะต่าง ๆ เข้าผสมปนเปอยู่ทางปลายคาบสมุทร มีพวกแม้ว เย้า ข่า กะเหรี่ยง ละว้า อยู่ทางภาคกลางและภาคเหนือ ซึ่งนับว่าเป็นพวกที่มีอารยธรรมสูงกว่าพวกนิกริโต แต่ก็ยังจัดว่าอยู่ในระดับต่ำอยู่นั่นเอง
ต่อมาภายหลัง เมื่อมีพวกอารยันบางพวก อพยพจากทะเลสาบแคสเปียนข้ามช่องไกเบอร์พาสเข้าไปในตอนเหนืออินเดีย คนพื้นเมืองเดิมบางพวกถูกเบียดเบียน ก็ค่อย ๆ ถอยลงมาทางทิศตะวันออกเข้ามาในแคว้นสุวรรณภูมิ พวกนี้ได้แก่พวกขอมและพวกมอญ พวกขอมเข้ามาตั้งถิ่นฐานส่วนใหญ่ทางลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยาเรื่อยไปทางตะวันออก
ส่วนมอญอยู่ทางทิศตะวันตกพวกนี้มีระดับอารยธรรมสูงกว่าพวกคนพื้นเมืองเดิมในสุวรรณภูมิ จึงแผ่อำนาจครอบคลุมไปทั่วบริเวณดังกล่าว ยิ่งกว่านั้นเมื่อราวตอนต้นพุทธกาล ยังมีพวกอารยันทางฝั่งตะวันออกของอินเดียเดินเรือมาติดต่อค้าขายทางแถบสุวรรณภูมิ นำเอาอารยธรรมที่สูงกว่าเข้ามาและมีอิทธิพลเหนือพวกขอมอีกด้วย พวกอารยันฮินดูเหล่านี้นำเอาศาสนาพราหมณ์และภาษาสันสกฤตเข้ามาเผยแพร่แก่พวกขอม ทำให้มีความเจริญสูงขึ้น
มีการปกครองเป็นระเบียบเรียบร้อยตามแบบวิถีของพวกอินเดียในสมัยนั้น จนตั้งตัวเป็นปึกแผ่นมั่นคงได้ในราวพุทธศตวรรษที่ 9 - 10
(ปล.เรื่องความเป็นมาของชนชาติไทยมีการศึกษาค้นคว้ากันมาและนำเสนอไว้ในระยะหลังหลายกระแส ดังนั้นจึงควรศึกษาและใช้ดุลยพินิจด้วยวิธีการทางประวัติศาสตร์)
ประมวล/สรุปจาก..พงศ์อินทร์ ศุขขจร. ประวัติการศึกษาไทย, 2512)
อนึ่ง อ.พงศ์อินทร์ ศุขขจร เคยเป็น ผอ.กองใน ศธ. เป็นอาจารย์ใหญ่วิทยาลัยครูจันทรเกษมและเป็นกรรมการเขียนหนังสือประวัติครูของคุรุสภาด้วย
อ.จรูญ มิลินทร์(ท่านถึงแก่อนิจกรรมเมื่อปีที่แล้ว) มอบหนังสือเล่มนี้ให้ผมเพื่อให้ผมเผยแพร่ ผมเห็นว่าหนังสือเล่มนี้มีประโยชน์มาก คนรุ่นหลังน้อยคนจะได้อ่าน และคงไม่มีใครเขียนได้เช่นนี้อีก ผมจึงนำมาประมวล ตัดต่อและสรุปเผยแพร่เป็นทานทางปัญญาครับ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
