เรื่องชีวิตนั่น เรามาอาศัยกาย ที่มันไม่คงที่ มันเปลี่ยนแปลงตลอด ไปตามเส้นทางเดินของกาย เราก็ได้ผ่านชีวิตที่มีการเจ็บของกาย เห็นคนนั้นคนนี้เจ็บป่วย นอนติดเตียง เห็นพ่อแม่เฒ่าชราจากเราไป รูปกายพ่อแม่ที่เคยเดินไปมาในโลกให้เราได้เห็นพูดคุย เคยเลี้ยงให้ความอบอุ่นดูแลเรามา ..ไม่มีเรือนกายพ่อแม่อีกแล้ว
แต่เราก็ยังเป็นผู้อาศัยเรือนกายพ่อแม่อยู่ อารมณ์ก็มีเปลี่ยนแปลงไปเรื่อย การที่ได้เรือนกายพ่อแม่ใช้ ใช้เรือนกายนี้ทำอะไรบ้างที่เป็นคุณ แก่จิตเพราะกายนี้ ถึงเวลาก็แก่เฒ่าชราเจ็บกายแน่นอน..
การที่เรา..ได้ฝึกหัดสร้างบุญ สร้างกุศล ปฏิบัติธรรมมาเรื่อยๆ ทำแบบงูๆปลาๆ ตั้งแต่อายุน้อยๆร่างกายแข็งแรง ..ก็ทำให้เราค่อยๆ เข้าใจชีวิต ที่เราใช้อารมณ์ ใช้วิญญาณทั้งหก ไปมีกิริยากายวาจาใจ มีอารมณ์นึกคิดเกิดขึ้น มีพอใจ ไม่พอใจ
..อารมณ์นั่นไม่มีตัวตน ..จับต้องไม่ได้ มองไม่เห็น เมื่อเวลาอารมณ์เกิดขึ้นมาที่กาย..มีทิฐิเกิดขึ้น มีความวิปริตของอารมณ์นึกคิดเกิด ..ก็มักทำตามอารมณ์.. เผลอสติทำไปตามอารมณ์ สิ่งที่จิตเราได้ ก็คือการคล้องเวรกรรม ความยึดถือ ทั้งสิ่งที่มีชีวิตและไม่มีชีวิตนั่น มันล้วนสะสมกรรม สะสมอารมณ์กรรม โดยไม่รู้ตัว แล้วร่างกายมันก็มีสิ่งที่เลอะเทอะสกปรกด้วนกรรมที่ตนเองกระทำ กายนี้ก็ไม่เป็นสถานที่มีความสุขให้แก่จิตอาศัย..เหมือนบ้านที่ไม่มีราศีผุดผ่องเลย
ในเวลาหลายปี ..ที่เราฝึกหัดปฏิบัติธรรม สร้างบุญกุศล กราบไหว้บูชาจิตของผู้ที่บริสุทธิ์ เป็นที่พึ่งให้แก่เรา เราก็ค่อยได้เรียนรู้จัก คำว่าบุญกุศล นั่นเมื่อทำให้ถูกวิธี เราก็ได้รับอานิสงส์ ให้กายมีบุญ เมื่อกายมีบุญ ก็ทำให้จิตมีความเข้มแข็ง ในการประพฤติปฏิบัติ ค่อยเข้าใจว่า บุญนั้น เกิดจากการที่เรานำกายพ่อแม่ไปเสาะแสวงหาปัจจัยมา แล้วเราก็แบ่งปันให้เป็นทานเป็นบุญ ไปเพื่อสละความยึดถือนั่นออกไป ยิ่งเราทำบุญถูกวิธี ..มันก็เกิดเป็นแสงสีสว่างสีเหลือง ส่งไปให้จิตที่ไม่มีกายมนุษย์ ให้จิตเค้ามีกำลังขึ้น
เมื่อชีวิตเดินมาถึงวัยชรา โรคภัยไข้เจ็บมันกเกิดขึ้น เราก็ได้อาศัยการสร้างบุญกุศล ปฏิบัติธรรม คลี่คลายอาการเจ็บป่วยของเราไป ปฏิบัติธรรมชดใช้กรรม เราก็ค่อยๆ ได้รู้จัก ในสิ่งที่เค้าเรียกว่า กรรมสะสมมาจากอดีต มีเรื่องเจ้ากรรมนายเวร ..ปรากฏให้รับรู้ ในสิ่งที่เราทำกับเค้าไว้ มีบัญชีเป็นหลักฐานอยู่ที่ธาตุทั้งสี่ที่เราอาศัย ถึงเวลากรรมนั่นก็แสดงออกมาให้ประจักษ์ที่เรือนกาย
เมื่อถามว่าปั้นปลายชีวิต เราก็ใช้ชีวิตเป็นปกติ อาศัยกายนี้ มาสร้างบุญกุศล สวดมนต์ไหว้พระ ปฏิบัติธรรม .ตามสมควร แต่ว่าร่างกายตอนแก่ ..เวลานั่งเดินปฏิบัติ..ทำนานๆไม่ค่อยไหว ..มันเจ็บปวด ..แต่ก็พยายามฝืนทำ ..เพราะเรารู้ว่า ปฏิบัติธรรมแล้วจิตเราได้อะไร..เมื่อต้องเดินทางออกจากกายนี้
เราก็เลยต้องฝึกของเราไป เพราะเราไม่รู้เลยว่า ลมหายใจเราจะหยุดวันไหน .. เรื่องกินเรื่องนอน..ไม่ค่อยกังวัล เพราะกินมานาน มันก็แก่อย่างนี้แหละ กินนอนไปวันๆเพื่อรอความตายแท้เลย ที่สุดก็ไปแต่จิตดวงเดียว .สิ่งของทุกอย่างเอาไปไม่ได้ สิ่งที่จิตจะเอาไปได้ คือ บุญกุศลบารมี นั่นคือสิ่งเราต้องสะสมให้แก่จิตของเราเอง ใครก็ทำให้เราไม่ได้เลย
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
