คุณยายสายแบ๊วและนางสาวแป๋วแหวว
jutama_story ขอเสนอ
คุณยายสายแบ๊วและนางสาวแป๋วแหวว
: นวนิยาย โดย ปิ่นกุสุมาลย์
บทที่ 4 ตีตราจอง
"สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับนะคะ ต้องการอะไรเพิ่มเติมบอกกับทีมงานของเราได้เลยนะคะ นี่จ้ะจอมกุญแจบ้านพัก"
"ครับคุณปาน" จอมรับกุญแจแล้วเดินนำแขกไปที่บ้านพัก "ต้องการอะไรเพิ่มเติมแจ้งกับทางเราได้นะครับ" เมื่อส่งแขกที่บ้านพักเรียบร้อยแล้วจอมก็เดินกลับมาที่คาเฟ่เพื่อที่จะรอรับแขกที่เหลืออีกกลุ่มหนึ่ง
"เดี๋ยวพี่ใจรอต้อนรับแขกอีกกลุ่มหนึ่งนะคะ ปานกับน้องแป๋วจะเดินไปที่บ้านคุณยายสักหน่อย"
"ได้ค่ะคุณปาน"
ช่วงบ่ายหลังจากที่แขกเก่าเช็คเอาท์ไปแล้วก็มีแขกที่จองบ้านพักเอาไว้ก่อนล่วงหน้าเริ่มทยอยกันเข้ามารับกุญแจของบ้านพัก
“ไปจ้ะน้องแป๋ว เราเดินไปที่บ้านของคุณยายกันดีกว่า พี่มีฝรั่งแช่อิ่มไปฝากคุณยายด้วยนะ พี่อยากให้คุณยายได้ชิมและติชมผลไม้แปรรูปของเรา”
“ค่ะพี่ปาน ปิ่นโตนั่นเอามาให้แป๋ว เดี๋ยวแป๋วช่วยหิ้วค่ะพี่ปาน”
“จ้ะ” ปานวาดส่งปิ่นโตให้น้องสาว
หลังจากที่บอกให้ใจอยู่คอยต้อนรับแขกที่เหลือปานวาดกับปวริศาก็ชวนกันเดินมาเยี่ยมคุณยายอ่อนที่บ้าน เพื่อที่จะขอบคุณคุณยายอ่อนที่ตกลงขายผลไม้ในสวนทั้งหมดให้กับพวกเธอ
“อ้าว หนูแป๋ว หนูปาน นั่งก่อนสิจ๊ะ หิ้วอะไรมาเยอะแยะล่ะจ๊ะนั่น” คุณยายอ่อนที่กำลังนั่งรับลมเย็น ๆ อยู่ที่โต๊ะหน้าบ้าน ทักทายปวริศากับปานวาด
“สวัสดีค่ะคุณยาย ปานมาเยี่ยมคุณยายค่ะ นานเลยค่ะที่ปานไม่ได้เดินมาเยี่ยมคุณยาย นี่ค่ะคุณยายฝรั่งแช่อิ่มของปาน ปานอยากให้คุณยายช่วยชิมและช่วยติชมฝีมือของปานด้วยค่ะ”
“เหรอจ้ะหนูปาน ไหนยายลองชิมดูซิ”
ปวริศาจัดฝรั่งแช่อิ่มและขนมที่ปานวาดเตรียมมาใส่จานพร้อมกับยกมาวางบนโต๊ะเพื่อให้คุณยายอ่อนลองชิม
“อร่อยมากจ้ะหนูปาน หนูปานมีฝีมือทางด้านนี้อยู่แล้ว ทำอะไรก็ออกมาอร่อยหมดแหละจ้ะ”
คุณยายอ่อนชิมฝรั่งแช่อิ่มกับขนมของปานวาดแล้วชื่นชมในฝีมือการทำอาหารของปานวาดว่าทำอะไรก็อร่อย
“ขอบพระคุณค่ะคุณยาย ปานกับน้องแป๋วขอขอบพระคุณคุณยายอีกครั้งนะคะที่เมตตาขายผลไม้ทั้งหมดให้กับพวกเรา ตอนนี้ผลไม้ที่เราแปรรูปขายดีมากเลยค่ะคุณยาย”
“ดีแล้วจ้ะ ยายยินดีกับพวกหนูด้วยนะจ๊ะ ขอให้กิจการของหนู 2 คนเจริญรุ่งเรืองยิ่ง ๆ ขึ้นไปนะ ยายจะเอาใจช่วยพวกหนูตลอดไปนะจ๊ะ”
“ปานกับน้องแป๋วขอขอบพระคุณคุณยายมากเลยนะคะที่เมตตาพวกเรา 2 คน”
หลังจากที่อยู่พูดคุยกับคุณยายอ่อนได้สักพักใหญ่ ๆ ปานวาดกับปวริศาก็ขอตัวกลับโฮมสเตย์
รถยนต์มาจอดที่หน้าคาเฟ่พร้อมกับกล้าไม้หลายชนิดมีทั้งทุเรียน กระท้อน ลองกอง เงาะ ขนุน ละมุด ลำไย
“อ้าว สวัสดีครับ ผมไม่คิดว่าจะเป็นรถคุณปริญ”
จอมวิ่งมาต้อนรับพร้อมกับยกมือไหว้อย่างดีใจ
“สวัสดีจอม เดี๋ยวนายช่วยยกต้นไม้ลงจากรถหน่อยนะ”
ปริญบอกให้จอมขนต้นไม้ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในคาเฟ่เพื่อขอรับกุญแจของบ้านพัก
“สวัสดีค่ะคุณปริญ นี่ค่ะกุญแจบ้านพัก”
“พอดีคุณแป๋วกับคุณปานไปเยี่ยมคุณยายอ่อนที่สวนตรงข้ามโน้นค่ะคุณปริญ อีกไม่นานก็คงจะกลับมา”
“ไม่เป็นไรครับพี่ใจ เดี๋ยวผมเอาข้าวของไปเก็บที่บ้านพักก่อน”
"เรียบร้อยแล้วครับคุณปริญ"
"ครับจอม เดี๋ยวฉันมานะ"
ปริญรับกุญแจจากใจแล้วอยู่รอให้จอมขนกล้าไม้ลงจนหมดแล้วจึงขับรถไปที่บ้านพัก
“ปุณณ์กับแม่พักผ่อนก่อนนะ เดี๋ยวเย็น ๆ เราค่อยออกไปเดินเล่นกัน”
“ค่ะพี่ปริญ”
“อ้าว แล้วปริญจะไปไหนล่ะ ลูกไม่เหนื่อยเหรอขับรถมาตั้งไกล”
“ไม่เหนื่อยครับแม่ ผมจะเดินเข้าไปในแปลงผักครับ พอดีผมนัดกับคุณลุงมนูญคนสวนเอาไว้ครับ”
“จ้ะ”
ก่อนที่จะกลับไปครั้งก่อนปริญได้คุยกับคุณลุงมนูญจึงทำให้รู้ว่าปวริศาต้องการที่จะปลูกต้นไม้เพิ่ม มาครั้งนี้เขาจึงถือโอกาสหาซื้อมาให้ด้วยเลย
“เป็นไงบ้างครับคุณลุง สบายดีไหมครับ” ปริญเดินเข้าไปคุยกับคุณลุงมนูญที่กำลังปลูกผักไฮโดรฯ อยู่ในแปลง
“สบายดีครับคุณปริญ”
“ผมซื้อต้นไม้มาให้แล้วนะครับ คุณลุงจะปลูกตอนไหนครับ เดี๋ยวผมจะได้ไปช่วยปลูกด้วย”
ปริญต้องการเรียนรู้วิธีการปลูกต้นไม้กับคุณลุงมนูญด้วย
“คุณปริญจะปลูกจริง ๆ เหรอครับ ถ้าอย่างนั้นลุงขอจัดการสั่งงานทางนี้ก่อน แล้วเดี๋ยวเราไปปลูกกันเลยครับ”
ปริญ คุณลุงมนูญ คุณลุงสุข และจอมช่วยกันขนกล้าไม้ขึ้นรถกระบะคันเก่าที่ไว้สำหรับขนพืชผักในแปลงจนหมดแล้วชวนกันขึ้นรถโดยมีจอมเป็นคนขับ
“ลุงให้คนงานเขาขุดหลุมเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้วครับคุณปริญ 50 ต้นใช้เวลาปลูกไม่เกิน 2 ชั่วโมงก็เสร็จแล้วครับ”
คุณลุงมนูญให้คนงานชวนกันขุดหลุมเตรียมดินเอาไว้ตั้งแต่วันที่ปวริศาบอกว่าจะลงต้นไม้เพิ่ม
ปวริศามีโครงการที่จะสร้างบ้านเพิ่มอีก 3 หลัง เธอเลยให้คนงานโค่นต้นไม้ใหญ่ที่คุณยายของเธอปลูกเอาไว้จำนวนหนึ่งเพื่อเลื่อยเก็บไว้ เมื่อโค่นไม้ใหญ่ลงแล้วเธอก็มีโครงการที่จะปลูกไม้ผลเพิ่ม
“สวัสดีค่ะคุณปริญ สวัสดีค่ะคุณแม่ สวัสดีค่ะน้องปุณณ์ อาหารเป็นไงบ้างคะ ถูกปากน้องปุณณ์ไหมคะ”
“อร่อยมากค่ะพี่ปานวาด”
“ต้องการอะไรเพิ่มบอกพี่ได้นะคะ”
“คงไม่รบกวนแล้วค่ะพี่ปานวาด เพราะว่าปุณณ์อิ่มมากเลยค่ะ”
“ตามสบายนะคะคุณแม่ คุณปริญ เดี๋ยวปานขอตัวไปดูความเรียบร้อยด้านโน้นก่อนนะคะ
“จ้ะ”
“ครับ”
“ปุณณ์รู้สึกง่วงแล้วค่ะพี่ปริญ เรากลับกันเถอะ”
ปุณณ์ชวนให้ปริญเข็นวีลแชร์กลับบ้านพัก
“เดี๋ยวรอให้คนอื่น ๆ เขาทยอยออกไปก่อนนะเราจะได้เดินสะดวกมากขึ้นจ้ะปุณณ์”
“ก็ได้ค่ะพี่ปริญ”
หลังจากมื้ออาหารค่ำแขกต่างทยอยกันกลับบ้านพัก ยังคงเหลือโต๊ะของปริญซึ่งรอให้แขกคนอื่น ๆ ออกไปก่อนเพื่อที่จะได้สะดวกในการเข็นวีลแชร์ของปุณณ์ ส่วนด้านนอกที่มีปวริศาดูแลอยู่ยังมีแขกที่มาแค่กินอาหารมื้อค่ำอยู่อีก 3 โต๊ะ
“อ้าวคุณปริญยังไม่กลับไปที่บ้านพักเหรอครับ” จอมถามเมื่อเห็นปริญเดินเข้ามาหา
ปริญไปส่งแม่กับน้องสาวเสร็จแล้วก็ย้อนกลับมาที่คาเฟ่ เพื่อดูว่ามีอะไรที่พอจะช่วยปวริศาได้บ้าง
“มีอะไรให้ฉันช่วยบ้างจอม”
“ไม่มีอะไรครับคุณปริญ วันนี้ไม่ค่อยมีอะไรยุ่งมากครับ เพราะมีแขกที่มาจากข้างนอกไม่กี่โต๊ะ”
“งั้นเหรอ แล้วพี่ใจล่ะ วันนี้ไม่มาช่วยนายเหรอ”
“พี่ใจกับคุณแป๋วเพิ่งจะเข้าไปช่วยคุณปานจัดเก็บข้าวของที่ด้านในครับ”
“สวัสดีค่ะคุณ” เสร็จจากช่วยปานวาดจัดเก็บข้าวของด้านในคาเฟ่แล้ว ปวริศาก็เดินออกมาตรวจดูความเรียบร้อยด้านนอก
“ดิฉันต้องขอขอบคุณคุณมากเลยนะคะที่อุตส่าห์ซื้อกล้าไม้มาให้ ดิฉันขอจ่ายค่ากล้าไม้นะคะ และขอจ่ายค่าแรงงานเป็นกาแฟกับเค้กมะพร้าวอ่อนเหมือนเดิมค่ะ”
“ได้ครับ”
ปริญรู้ว่าปฏิเสธปวริศาเรื่องค่ากล้าไม้ไม่ได้แน่ก็เลยตอบรับ
“คุณคุยกับจอมไปก่อนนะคะ”
ปวริศาเดินกลับเข้าไปด้านในของคาเฟ่สักพักก็ออกกลับมาพร้อมกับกาแฟและเค้กมะพร้าวอ่อน 2 ชุดเหมือนเดิม
“กาแฟกับเค้กมะพร้าวอ่อนค่ะ และนี่เป็นค่ากล้าไม้ค่ะ”
ปวริศาวางถาดลงบนโต๊ะพร้อมซองกระดาษ
“พรุ่งนี้หลังอาหารเช้าผมคงต้องกลับเลยครับ เพราะมีงานด่วนเข้ามาให้ต้องไปเคลียร์ กลับไปครั้งนี้ก็คงอีกหลายสัปดาห์ถึงจะว่างได้มาอีก”
“อ๋อ ค่ะ เดินทางกลับปลอดภัยนะคะ ว่าง ๆ แล้วค่อยพาคุณแม่กับน้องปุณณ์มาก็ได้ค่ะ” ปวริศาตัดบทสนทนา
“ผมเข้าไปในกรุงเทพฯ วันก่อนเห็นว่ามันน่ารักดี เลยซื้อมาฝากคุณ”
ปริญยื่นกำไลข้อมือให้ปวริศา
“เดี๋ยวนะ! คุณปริญ คุณซื้อให้ดิฉันทำไม เนื่องในโอกาสอะไร!?”
ปวริศาถามปริญตรง ๆ แบบไม่อ้อมค้อม เพราะเธอไม่คิดมาก่อนว่าปริญจะทำอะไรอย่างนี้
ปวริศารู้ว่าปริญชอบเธอมาตั้งแต่ตอนที่อยู่มหาวิทยาลัยแล้ว แต่เธอไม่ได้มีความคิดที่จะมีแฟนเหมือนกับคนอื่น ๆ เธอต้องการที่จะทำตามความฝันของตัวเองกับพี่สาวให้สำเร็จ จนกระทั่งตอนนี้เธอก็ยังไม่พร้อมที่จะมีใคร
“ไม่ทำไมและก็ไม่ได้เนื่องจากโอกาสอะไร แต่ผมเห็นว่ามันน่ารักดีและคิดว่ามันเหมาะกับคุณก็เท่านั้นเอง”
ปริญเองก็ไม่ได้มีความรู้สึกแบบนี้กับใครเพราะชีวิตที่ผ่านมาเขาก็คิดแต่ เรื่องเรียน เรื่องแม่ และเรื่องน้องสาว จนเขาได้มาเจอกับปวริศาอีกครั้ง และครั้งนี้เขาก็เรียนจบและมีงานมีการที่มั่นคงพอที่จะดูแลแม่กับน้องสาวได้ และเขาก็คิดว่าเขาพร้อมที่จะดูแลปวริศาอยู่ห่าง ๆ หากปวริศาไม่รังเกียจ
“แล้วดิฉันต้องรับไหมคะเนี่ย”
“หากคุณไม่รังเกียจผม ก็ช่วยรับไว้นะครับ ผมตั้งใจซื้อให้คุณจริง ๆ ผมไม่รู้จะบอกกับคุณอย่างไร แต่ผมไม่เคยคิดจะซื้อของแบบนี้ให้ใคร”
“ขอบคุณค่ะ ดึกมากแล้วคุณกลับไปนอนพักผ่อนเถอะค่ะ พรุ่งนี้ต้องขับรถกลับอีก” ปวริศารับกำไลข้อมือจากปริญแล้วบอกให้เขากลับไปนอนพักผ่อน
“งั้นผมไปนอนแล้วนะครับ” ปริญเดินกลับบ้านพักไปพร้อมกับรอยยิ้ม
👉🏻 ตามกันต่อในบทที่ 5 นะคะ
***ฝากทุกท่านช่วยพิสูจน์อักษรให้ไปด้วยเลยนะคะ คำไหนผิดช่วยกดสติ๊กเกอร์ไว้ให้ได้สังเกตจักขอบพระคุณมากเลยค่ะ🙏🏻❤️
เครดิตภาพประกอบ
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
