ความสุขเป็นมายาในตัวมันเอง มันอยู่ไม่ยั่งยืน มันมีคู่ตรงข้ามคือความทุกข์ แปลว่าเมื่อเรามีความสุขได้ เราก็มีความทุกข์ได้
ส่วนความจริงมันคือสิ่งที่เป็นไปตามกฏธรรมชาติ ไม่มีใครฝืนธรรมชาติได้ เช่นคนบินด้วยตัวเราเองไม่ได้ เพราะธรรมชาติมันไม่ให้ปีกเราเหมือนนก ทำยังไงก็ฝืนธรรมชาติไม่ได้
ไม่ว่าเราจะชอบหรือไม่ชอบความจริง เราก็ต้องอยู่กับมันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ยามที่เราฝืนความจริง ผลที่ตามมาคือ เราย่อมพบกับความทุกข์ที่หนักยิ่งกว่าความไม่พอใจของเรา ที่มีต่อความจริง
การอยู่กับความจริงตลอดเวลา ไม่ได้ทำให้เรามีความสุข จนกว่าเราจะยอมรับความจริงนั้น แบบหลอมตัวตนของเราเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของความจริง เปรียบเทียบคือ ตัวเราเป็นหยดน้ำที่หลอมรวมกับมหาสมุทร เมื่อนั้นเราคือทุกสิ่ง และทุกสิ่งคือเรา
พูดแล้วเหมือนพร่ำเพ้อเป็นนักปรัชญาหลุดโลก คนเราถูกมายาครอบงำ มายาของเราก็คือ EGO เราคิดว่าเราคือศูนย์กลางทุกสิ่ง เราหลอกตัวเองว่า เราอยู่กับความจริงได้ สุดท้ายเราต่างหากที่ถูกหลอก จนไม่เห็นความจริงที่อยู่รอบตัวเรา แต่คิดเอาเองว่า เราเข้าใจความจริง
"ความจริง" ไม่ได้อยู่ที่ความเข้าใจ แต่อยู่ที่ "ประสบการณ์" ที่เราได้สัมผัสกับความจริงนั้น และยอมรับมันอย่างเต็มหัวใจ
ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวกับความสุขเลยครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
