เรื่อง...แผลใจในรอยบาป
ตอนที่๘.....ยากสุดที่จะทำใจ
ชีวิตของ "บังเอิญ" เปรียบ
เสมือนเธอกำลังเดินบนเส้นทางที่เต็มไปด้วยขวากหนาม ย่างก้าวเดินแต่ละก้าวก็จะเจอปลายขวากทิ่มตำจนได้รับความเจ็บช้ำตลอดเวลายากนักที่จะแก้ปัญหาได้
อาการทางระบบประสาทของพี่สาวก็เริ่มแย่อาการเจ็บป่วยของแม่ก็มากำเริบอีก เที่ยวนี้ทรุดหนักจึงไดัรีบนำส่งโรงพยาบาลเข้าห้องฉุกเฉิน หมอช่วยไม่ทันแกสิ้นลมด้วยโรคหัวใจลัมเหลวเฉียบพลัน บังเอิญเสียใจร้องไห้แทบจะเป็นลมล้มฟุบกับพื้น
เมื่อแม่เสียชีวิตก็ได้นำไปประกอบพิธีฌาปนกิจบำเพ็ญกุศลจนสำเร็จไปด้วยดี
หลังจากแม่เสียชีวิตแล้ว บังเอิญ เหมือนหมดที่พึ่งเพราะพี่สาวก็ไม่สามารถที่จะพึ่งได้ เพราะสภาพทางจิตเขาได้ผิดปกติเสียแล้ว
บังเอิญ จึงตัดสินใจไปหาฉัตร เพราะเคยเป็นคู่เรียงเคียงหมอนกันมา ยังไง ๆ เขาคงไม่ทอดทิ้ง จึงได้ออกเดินทางไปหาเขาโดยมิได้บอกให้พี่สาวรู้
เมื่อได้ไปถึงบ้านของฉัตรก็ได้เจอกับข่าวร้าย คนในบ้านบอกว่า
ฉัตรได้เสียชีวิตไปแล้วเมื่อสองเดือนก่อนด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ เมื่อเธอได้ฟังดังนั้นหัวใจแทบจะหล่นถึงตาตุ่ม น้ำตาไหลพรากแทบเป็นลมล้มทั้งยืน
เธอได้ว่าจ้างมอไซค์วินให้ไปส่งยังวัดป่าแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ห่างไกลเท่าใดนัก ไปขอพักอาศัยอยู่กับแม่ชีสักสี่ห้าวันเพราะสภาพจิตของเธอตอนนั้นแย่ลงมากแทบจะกลายเป็นคนเสียสติไปแล้ว
เมื่อได้มาอาศัยวัดก็มีโอกาสได้ฟังเทศน์ฟังธรรม จิตใจก็เริ่มดีขึ้น แม่ชีจึงชักชวนให้บวชชีเธอจึงตัดสินใจบวชด้วยศรัทธาเพื่อศึกษาพระธรรมวินัย
และอบรมจิตประพฤติปฏิบัติตามหลักธรรมคำสอนขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าต่อไป
จนกระทั่งวันเวลาผ่านไปได้เกือบปี จิตที่เคยเศร้าตรมระทมทุกข์ก็เริ่มเบาบางจางหายไปเรื่อย ๆ จนแทบจะลืมอดีตไปหมดสิ้น
ในช่วงเวลาบ่ายของวันหนึ่งแม่ชีเดินจงกรมและนั่งกรรมฐานใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้กุฏิของตน ได้มีครูพาเด็กนักเรียนมาทัศนศึกษา
ได้มีเด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งหน้าตาน่ารักผิวพรรณผ่องใสใบหน้าสวยมีเสนห์เข้ามากราบแม่ชีและนั่งสนทนาด้วย
หนูชื่ออะไร ? อายุเท่าไหร่แล้วลูก เรียนอยู่ชั้นไหนจ๊ะ
หนูชื่อ บังอร จ๊ะ แม่ชี
อายุ 15 ปี แล้วคะ อยู่ ม. 3 คะ
พ่อแม่ชื่ออะไรจ๊ะ....แม่ชีถามอีก
พ่อหนู...ชื่อเล็ก ส่วนแม่หนู
ไม่มีหรอกคะ หนูมีแต่แม่เลี้ยง
แม่หนูเองนั้น ย่า บอกว่าเขาทิ้งหนูไปตั้งแต่อายุหนูขวบหนึ่งคะ
จนกระทั่งทุกวันนี้หนูก็ไม่เคยเจอเขาเลย ไม่รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือป่าว เด็กพูดด้วยสีหน้าเศร้าเหมือนเธอจะร้องไห้ แต่แม่ชีนั่งอึ้ง น้ำตาคลอเบ้า นึกในใจว่า ชื่อบังอร มันเป็นชื่อที่ฉันตั้งให้ลูกฉันนี้นา...พ่อเธอชื่อเล็ก เป็นใครไปไม่ได้ เด็กคนนี้ต้องเป็นลูกเราแน่ ๆ น้ำตาของแม่ชีไหลมาโดยไม่รู้ตัว จนเบนหน้าหนีจากเด็ก
แม่ชีเป็นอะไรหรือคะ เด็กถาม
อ๋อ...ไม่มีอะไรหรอกหนู
เด็กและแม่ชีกำลังสนทนากันสักพักหนึ่งครูก็เรียกเด็ก ๆ
ให้พากันขึ้นรถกลับ
แม่ชีรู้ว่าเด็กที่พูดคุยด้วยนั้นต้องเป็นลูกแน่ ๆ เป็นใครอื่นไปไม่ได้ จึงมีทั้งดีใจและเสียใจ
ดีใจนั้น...เธอไม่เคยนึกไม่เคยฝันเลยว่าจะได้เจอหน้าลูก
ที่เสียใจนั้น...เธอเหมือนคนใจไม้ไสัระกำที่ทิ้งลูกได้ลงคอและไม่เคยไปพบปะหน้าลูกแม้แต่ครั้งเดียว เพราะใจไม่อยากให้ลูกรู้ไม่อยากให้ลูกเห็น แม่ผู้อาภัพ ชีวิตแม่ตกอับแม่ขอสู้ผจญภัยแต่เพียงลำพัง เธอรำพึงรำพันในใจว่า
เหตุการณ์ทุกอย่างที่ผ่านมา มันพาให้จิตใจแม่เป็นแผลตราบาปตราบถึงทุกวัน ขอเรียกมันว่า "แผลใจในรอยบาป" นี้แหละลูก. จบ
เรื่องเล่า
จาก....ผู้เฒ่า นิรนาม
31 มี.ค. 66
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
