เรื่อง...ฉันไม่อยากจะเชื่อ
ตอนที่๔.....ศาลเจ้าพ่อ เฮี้ยน
เรื่องที่ นายไชย ไข่หำโต
เพราะไปลบหลู่ศาลเจ้า ได้แพร่กระจายให้ชาวบ้านได้รู้ไปทั่ว
จนชาวบ้านเรียกชื่อติดปากว่า
"ไอ้ไชยไข่บวม"
มีหมู่บ้านหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านของนายไชยเท่าใดนัก มีคนมาเล่าให้ฟังว่า มีชายสองคนเป็นพี่น้องกัน คนหนึ่งชื่อแขก อีกคนชื่อ โขด พี่น้องสองคนนี้มีนิสัยขี้ลักขี่ขโมย หมู
เห็ดเป็ดไก่ของชาวบ้านหายประจำ มันลักมันขโมยไม่เลือกหน้า แม้แต่บาตรพระมันก็ยังขโมยมาแล้ว
ข่าวว่าไอ้พี่น้องสองคนนี้แหละที่ลักควายนายไชย เพราะเจ้าตัวมันบอกเอง มันได้เล่าให้ชาวบ้านฟัง ว่า
ขณะที่มันจูงควายเข้าป่าซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านเท่าใดนัก
ในขณะนั้นเอง ได้มีชายชราคนหนึ่งมายืนขวางหน้า รูปร่างท้วมผิวขาว ผมหงอก หนวดเคราหงอกขาวยาวถึงหน้าอก ปากคาบไปป์ มือขวาถือไม้เท้า ตาดุ
จ้องมองแบบไม่กระพิบตา ในดวงตามีแสงแดงพุ่งออกมา
สองพี่น้องกลัวจนตัวสั่น รีบสลัดเชือกควายออกจากมือ วิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิต ถึงบ้านพากันนอนจับไข้หัวโกร๋น
ชาวบ้านต่างพากันพูดว่าป่าอาถรรพ์ผีดุ บางคนก็พูดว่าเจ้าป่ามาปกป้องทรัพย์สินของชาวบ้านแล้วแต่จะพูดกันไปต่าง ๆ นาๆ
ในเวลาพลบค่ำของวันหนึ่ง
ทิดเม่น ได้ออกไปทำธุระนอกบ้านได้เดินผ่านศาลเจ้า ตามองไปเห็นชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่ที่หน้าศาล จึงเดินเข้าไปดู แล้วถามขึ้นว่า ลุง..มานั่งทำอะไร?
ที่นี่ นี้มันจะมืดจะค่ำแล้ว ชายชราคนนั้นก็ไม่ได้หันหน้ามาพูดมาคุยด้วยแต่อย่างใด ทิดเม่นจึงเดินเข้าไปให้ใกล้อีก เห็นรูปร่างของชายชราคนนั้นผอมแห้ง ซี่โครงโผล่แทบจะนับได้ ผมหงอกขาวหมดหัว นุ่งกางเกงเอวรูดขาสั้น เสื้อไม่ใส่ มองเห็นผิวคล้ำทั้งตัว นั่งยอง ๆ หันหลังให้ ถามยังไงก็ไม่พูดด้วย
ทิดเม่น จึงพูดไปอีกว่า ลุงรีบกลับบ้านกลับช่องเร็ว ๆ นะ
ดูเมฆฝนกำลังจะมาแล้ว
เออ...ลุง อย่าไปทำอะไรพิเรนๆ เหมือนอย่างไอ้ไชยเชียวนาเดี๋ยวมีปัญหากับหำจะยุ่งกันใหญ่ ขอบอกไว้ก่อน ทิดเม่นพูดไปก็ขำไป ขณะที่ทิดเม่นพูดจบ ชายชราคนนั้นก็ค่อย ๆ หันหน้ามา ใบหน้าผอมแห้งหนังติดกระดูก แก้มตอบ ตาโต จมูกย่น ผมยาวกระเซิงประบ่า
สักครู่ก็มีกลิ่นโชยมาเหม็นเน่าเหมือนกะซากศพ ทิดเม่นพยายามจ้องมองหาสิ่งนั้นก็ไม่เห็นมีอะไร จึงพูดขึ้นอีกว่า
ลุง....ฝนจะลงเม็ดแล้วนา...
รีบกลับบ้านได้แล้ว เสียงชายชราพูดตอบมาอย่างแผ่วเบา
และแหบเครือว่า
เอ็ง.....กลับบ้านเอ็ง...
ไปเหอะ....บ้านข้า...อยู่นี้แหละ
พูดแล้วก็หัวเราะลงคอ หึ ๆ ๆ
ในขณะที่พูดอ้าปากกว้างเห็นฟันเกรอะกรังมีแต่คราบหินปูน
เกาะจนเห็นเป็นแดงดำทุกซี่
เอ็ง....ไม่ต้องห่วงข้าหรอก
ข้าอยู่กับเจ้านายข้า...สบายดี
เฮอะ ๆ ๆ
ทิดเม่นเห็นเช่นนั้นก็กลัวจนฉี่ราดรดกางเกงแล้วก็วิ่งหนีแทบจะช็อกตาย
เรื่องนี้รู้ไปถึงหูชาวบ้านต่างพากันโจทก์ขานกันต่าง ๆ นา ๆ
คนส่วนมากเชื่อว่าศาลเจ้าเฮี้ยนมาก จึงพากันเรียกว่า
"ศาลเจ้าพ่อเฮี้ยน".
เรื่องเล่า
จาก....ผู้เฒ่า นิรนาม
๕ เมษายน ๒๕๖๖
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
