เรื่อง...ฉันไม่อยากจะเชื่อ
ตอน....ผีไม่ชอบการโกหก
หลวงตาไหว ท่านได้เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับผีหลอกให้สามเณรที่วัดฟัง
เมื่อครั้งที่ท่านได้ไปธุดงค์ปักกลดอยู่หน้าปราสาทเก่าแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ห่างออกไปจากวัดท่านประมาณห้ากิโล
ในช่วงนั้นเป็นช่วงฤดูหน้าเก็บเกี่ยว ชาวนาที่มีนาอยู่ห่างจากหมู่บ้านก็พากันไปนอนอยู่นา นาใครนามัน การนอนนา
กว่าจะสิ้นฤดูเก็บเกี่ยวบางทีนานถึงสองเดือนกว่าจะได้นำข้าวเปลือกไปใส่ยุ้งใส่ฉาง
ในช่วงนี้มักจะมีพระธุดงค์อาศัยสถานที่วิเวกบำเพ็ญกิจภาวนาหาความสงบและได้อาศัยการบิณฑบาตรจากโยมที่นอนนา หลวงตาก็ได้กระทำเช่นนั้น
มีอยู่วันหนึ่งหลวงตาได้ไปปักกลดอยู่ที่ป่าไผ่หน้าปราสาทเก่าแห่งหนึ่ง ในระหว่างกึ่งกลางปราสาทกับป่าไผ่ได้มีสระเก่าแก่กว้างประมาณห้าสิบตารางวา แต่ว่าน้ำแห้งขอดมองเห็นแต่วัชพืชปกคลุมก้นสระเป็นแพ
หลวงตาตัดสินใจแน่วแน่ คืนนี้จะต้องปักกลด ณ ป่าไผ่ซึ่งมีใบดกร่มรื่นเย็นสบายและก็อยู่ไม่ห่างจากปราสาทเท่าใดนัก
ในช่วงพระอาทิตย์จะอัสดงอากาศก็เริ่มเย็นลง แสงแห่งพระอาทิตย์ก็เริ่มเคลื่อนคล้อยลอยลับแมกไม้และทิวป่า หลวงตาก็ได้จัดเตรียมที่นอนที่นั่งกัมมัฏฐานภาวนา สักครู่หนึ่งก็ได้มีเด็กหนุ่มลูกเต้าของชาวนาแกวนั้นได้เดินเข้ามาหา
เมื่อมาถึงก็พากันนั่งคุกเข่ากราบลง และสนทนาธรรมกับหลวงตา จนใกล้จะถึงสามทุ่มจึงลากลับ
ขณะที่กำลังจะกลับก็มีคนหนึ่งยกไหว้ขอคาถาหลวงตา
หลวงตาครับ...ผมขอคาถาปราบผีปีศาจ และป้องกันอสรพิษ ได้ไหมครับ พวกผมอยู่ไร่อยู่นามีคาถาป้องกันตัวมีความรู้สึกอุ่นใจนะครับ
หลวงตานั่งนิ่งสักพัก แล้วก็พูดขึ้นว่า คาถาปราบผีปีศาจ หลวงตาไม่มีหรอก ขอให้พวกเธอจะไปไหนมาไหน หรือจะหลับจะนอน ให้ระลึกนึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์เท่านั้นก็พอ
หลังจากพวกชายหนุ่มกลับไปไม่นาน หลวงตาเตรียมจะนั่งกรรมฐาน อยู่ ๆ ก็รู้สึกว่ามีพื้นดินสะเทือนและเสียงดังคล้ายมีคนเดินกระทืบดินดัง
ตึบ ๆ ๆ ใกล้เข้ามาทุกขณะ
ในเวลานั้น ก็ได้มีมดคันไฟมาเป็นฝูงใหญ่ล้อมรอบกลด
หลวงตาตบพื้นไล่ มันก็ไม่ไป
ขณะที่หลวงตากำลังปัดซ้ายปัดขวา เสียงประหลาดนั้นก็ดังแรงขึ้น ก้าวย่างกระทืบพื้นดินมาใกล้เห็นรูปร่างใหญ่เหมือนอย่างกะยักษ์ เสียงมันหายใจดังฟืด ๆ ๆ และก็มาหยุดอยู่ใกล้กลด เสียง มันถอนหายใจดัง ฮือ....และแล้วก็ทิ้งตัวลง จนกิ่งไม้ ใบไผ่ปลิวว่อน
ในขณะที่เหตุการณ์กำลังเกิดขึ้น หลวงตาก็ได้คว้ากาน้ำมากรวดสวดมนต์อุทิศให้ ทั้งเจ็ดตำนานสิบสองตำนานที่จำได้ บทไหนก่อนหลังไม่รู้ แล้วแต่จะนึกขึ้นได้ นานเท่าใดก็ไม่ได้กะเวลา รู้แต่ว่าขอให้มันไปให้พ้น พอลืมตาขึ้นน้ำหมดกาตั้งแต่เมื่อไหร่และไอ้เจ้าปีศาจร้ายมันหายไปตอนไหนก็ไม่รู้อีกนั้นแหละ สำรวจตรวจดูตัวเองปรากฏว่าจีวรเปียกชุ่มไปด้วยเหื่อ มองหามดคันไฟก็ไม่มีแม้แต่ตัวเดียว มันไปไหนกันหมด คืนนั้นหลวงตาไม่ได้จำวัตรทั้งคืน
พอรุ่งเช้าก็รีบเก็บกลดเก็บอัฏฐบริขารยัดใส่ย่ามสะพายบาตรแบกกลดกลับวัดทันที
เมื่อมาถึงวัดก็มานั่งคิดนอนคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นว่า
มันเพราะอะไร คิดไปคิดมาก็มีอยู่เรื่องเดียว คือบอกเด็กว่า ไม่มีคาถาปราบภูตผีปีศาจ แค่นั้นเอง หรือว่า.... ผี....มันไม่ชอบความโกหก.
เรื่องเล่า
จาก...ผู้เฒ่า นิรนาม
๖ เมษายน ๒๕๖๖
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
