มีไว้ให้คนต้องดิ้นรน และทนทุกข์ เมื่อดิ้นรนและทนทุกข์ไปแล้ว จนความหวังสำเร็จแล้ว ย่อมได้รับความสุขอันยิ่งใหญ่
ผมเคยอ่านเจอพระสูตรนึงในพระสุตตันตปิฎก อังคุตรนิกาย ถ้าจำไม่ผิด อธิบายแบบนี้นะว่า
มีคนอยู่ 3 จำพวก เกี่ยวกับความหวัง คือ 1) คนที่ไร้หวัง 2) คนที่หวังอยู่ 3) คนที่สิ้นหวังแล้ว
คนที่ไร้หวังเปรียบเหมือนขอทานยาจก ที่เมื่อได้ยินข่าวเจ้าชายชื่นนั้น ๆ ได้รับการอภิเษกให้เป็นพระเจ้าแผ่นดิน เขาก็ไม่ทุกข์ไม่ร้อนในเรื่องนี้ เพราะยังไง ๆ เขาก็ไม่มีหวังว่าจะได้เป็นพระเจ้าแผ่นดิน
คนที่หวังอยู่ เปรียบเหมือนลูกเจ้าบางองค์ เมื่อโตขึ้นมาแล้ว ก็ได้ยินข่าวว่าลูกเจ้าองค์นั้น ๆ ในอาณาจักรนั้น ๆ ได้รับการอภิเษกให้เป็นพระเจ้าแผ่นดิน ก็มีความกระวนกระวายทุกข์ร้อน อยากเป็นพระเจ้าแผ่นดิน เพราะมีหวังอยู่ว่าตัวเองจะได้เป็นพระเจ้าแผ่นดิน
ส่วนคนที่สิ้นหวังแล้ว คือคนที่ไม่มีความหวังแล้ว เพราะความหวังสำเร็จไปแล้ว เปรียบเหมือนพระราชาที่ได้รับการตั้งให้เป็นพระราชาเต็มตัวแล้ว เมื่อได้ยินข่าวว่าเจ้าชายองค์นั้น ๆ ได้รับแต่งตั้งให้เป็นพระเจ้าแผ่นดิน ก็ไม่ทุกข์ไม่ร้อนในเรื่องนั้น ไม่มีความหวังในเรื่องนั้น เพราะตัวเองก็ได้เป็นพระราชาอยู่แล้ว จึงไม่เอาเรื่องนั้นมาเป็นความหวัง
โดยนัยนี้ ความหวังจึงดูเป็นสิ่งที่แสดงให้เห็นว่ามนุษย์เราเป็นสิ่งที่ยังบกพร่องอยู่ เราปรารถนาที่จะสมบูรณ์มากขึ้นกว่านี้ เราอยากดีขึ้นกว่านี้ สำหรับผมแล้วมันแสดงให้เห็นด้วยว่า "ความดี" มีอยู่จริง เพราะหากความดีไม่มีอยู่จริงเราคงไม่มีความหวังที่จะไปสู่มัน
ความหวังของมนุษย์เป็นสิ่งที่น่าสรรเสริญ แม้คนที่ทำให้ความหวังไม่มีแล้วจะน่าสรรเสริญมากกว่า แต่การไม่มีความหวังแบบขอทานนั้นไม่ดีเอาเลย ฉะนั้นผมจึงชื่นชมทั้งคนที่มีความหวัง และความหวังของผู้คน แม้มันจะเป็นสิ่งที่มำให้มนุษย์เราเดือดร้อนและดิ้นรนบ้างก็ตาม
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
