เรื่องของการที่บรรลุธรรม เราดูรอยองค์พระสิทธัตถะ ดูรอยพระสาวก ท่านไม่ได้ มานั่งอ่านหนังสือ ค้นคว้า ตำรับตำรา นั่งอยู่ในเวียงวัง แล้วสำเร็จ ..มีแต่ทิ้งทรัพย์สมบัติ ทิ้งบ้านช่อง ทิ้งบุตรธิดา เข้าป่า.. เป็นเพราะอะไร
นั่นเพราะ บุญกุศลบารมี ที่ท่านสะสมมา ท่านจึงสละรวบรวมทรัพย์สมบัติ ..อะไรทั้งหมด ทิ้งไปได้ ..ไม่กลับเอามาใช้อีก เมื่อเรายังตัดไม่ได้ ยังเป็นผู้ที่ต้องใช้ ..เสาะแสวงหาบ้าน ทรัพย์สินเงินทอง …อะไรต่างๆมากมาย มันก็ต้องมีอารมณ์ ..ต้องใช้อารมณ์โลภโกรธหลง มีความห่วงใย ยังหยุดใช้อารมณ์มันไม่ได้ ..มีความผูกพัน เป็นบ่วงรัดจิตของตัวเองพันธการจิตให้จมอยู่กับความโลภโกรธหลง
พระที่ท่านสำเร็จบรรลุธรรม ตามคำสอนขององค์พระสัมมสัมพุทธเจ้า ท่านก็อาศัยรอยทั้งสี่ขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ไปประพฤติปฏิบัติธรรม อยู่ในป่ากันทั้งนั่น ท่านไปไม่..นั่งอยู่ในเวียงวัง ..หรือ ในคฤหาสน์ นั่นก็ล้วนเป็นเรื่องของบุญบารมีที่ท่านสะสมมา จึงสามารถ ทิ้งทรัพย์สมบัติเงินทองที่ท่านมีมากมาย
เหมือนรวบรวมบุญที่ทำไว้ บุญที่ทำให้มีทรัพย์สินเงินทอง ยิ่งสร้างบุญกุศลไว้ เมื่อเกิดมาก็ยิ่งร่ำรวย จนจิตของท่าน เบื่อหน่ายในการเกิด เบื่อหน่ายในทรัพย์สมบัติ ข้าทาสบริวาร จึงหนี ..ไปอยู่ป่า ชำระสะสางจิตให้สะอาดสะอ้านได้สำเร็จ นั่นเป็นเพราะการสะสมบุญกุศลมากับจิตของท่าน สะสมปัญญาธรรม ในเห็นวัตถุสิ่งของ ของๆโลกที่ซ่อนเร้น ด้วยความโลภโกรธหลง ที่เราใช้กายไปเสาะแสวงหามา ..มันมีความโลภโกรธหลงอยู่ในวัตถุสิ่งของเหล่านั้น
เรื่องของคนที่ไปปฏิบัติธรรม มันก็มี..คนที่ไปปฏิบัติธรรม แล้วเกิดวิปลาสเกิดขึ้น ..นั่นเป็นเพราะอะไร มีประมาณสิบปีที่แล้วก็มีน้องคนหนึ่งไปบวช แล้วปฏิบัติธรรม ..ปฏิบัติธรรม ก็เอาหนังสือหนังหามาอ่าน ว่าเป็นหนังสือธัมมะ จนเกิดความผิดปกติ ไม่พูดจากับใคร เบลอ.เหมือนคนเมาเหล้า ..เค้าเรียกว่า ตัวหลงมันลง .เกิดจากการที่จิต..นั้นมุ่งมั่นอยากรู้อยากทำให้ได้ ทะเยอทะยาน มันเป็นอารมณ์อยาก เป็นตัณหา ไปเสียทั้งหมด
จิตมันก็เหมือนเข้าไปผิดที่ ..จิตมันก็ไปถูกกักขังยึดด้วยอารมณ์กรรมของตัวเอง เค้าบอกว่า ให้ปฏิบัติธรรม ให้ปล่อยวาง ..ยืนเดินนั่ง..ทำจิตเฉยๆ ไม่ต้องคิดนึกอะไร ..ปล่อยวางไปชั่วขณะหนึ่ง ..แต่นี่กลับหยิบหนังสือมาอ่านๆ ปฏิบัติธรรมไปอ่านไป ..จิตมันปล่อยวางตรงไหน ..มันเป็นการทำตรงกันข้ามที่เค้าบอกให้ปล่อยวาง เอาอารมณ์นึกคิด .กดทับจิตเข้าไปๆ มันก็เบลอ..หนักอยู่กับอารมณ์ความนึกคิด .เอามาทับจิตของตนเอง..มันก็เมาอารมณ์นึกคิด..
เรื่องของการจะไปบรรลุธรรม เราไม่มีความคิดนี้เลย ..เพราะจิตไม่มีปัญญาถึงขนาดนั่นได้ เราก็ทำบุญทำทานไปเรื่อยๆ สะสมของเราไปเรื่อยๆ ให้กายเรามีบุญ กายที่พ่อแม่ให้มา เราทำกายนี้ให้ เป็นกายของผู้ที่รู้จักพระคุณบิดามารดา เรื่องของคำว่าพระคุณพ่อแม่ เราก็อ่านชาดก เรื่องนกแขกเต้า แม้แต่เกิดเป็นนก พ่อแม่แก่เฒ่าชรา ท่านก็ยังหาอาหารมาดูแลพ่อแม่ ..นั้นล้วนเป็นรากฐานของจิต ที่สะสมบุญกุศลบารมีมาดี
เมื่อยังต้องกินยาอยู่ ก็ทำบุญใส่บาตรไปเรื่อย สร้างบุญกุศลไปก่อน ไปปฏิบัติธรรมควไม่ได้ สติสัมปชัญญะไม่พร้อมไม่แข็งแรง สติไม่แข็งแรง . ทำบุญทำทานไปเรื่อยก่อน .
เรื่องพระครองเครื่องหมายธรรม เดินบิณฑบาต ท่านก็เดินถือบาตรเฉย ท่านไม่ได้ ไปขอ..ไม่ได้ไปเคาะประตู เรียกร้องขอ อย่างนั้น เรียกว่า..ขอ แต่นี่ใครจะทำจะใส่ คนที่เค้ารู้จัก ..เค้าก็มาใส่ ใส่เพราะตัวเองอยากจะได้บุญ พระท่านไม่ได้ขอ ..ไม่เดินประกาศ เรียกให้คนมาใส่บาตรท่าน อย่างนั้นเรียกว่า..ขอ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
