บทที่ 12 ตั้งแต่วันนี้ฉันคือพริมมา I
หญิงสาวหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาเปิดอ่าน จะว่าเข้าใจก็เข้าใจ จะว่ามีส่วนที่ไม่เข้าใจก็มีอยู่
‘เธอจะนั่งทำอะไร !’ เสียงคุ้นหูดังขึ้นทำให้จรีภรณ์นิ่งแข็งเป็นหินไม่กล้าขยับตัว
พริมมาตามเธอมาด้วย ! อยากจะร้องไห้วิ่งหนีเลยในตอนนี้
‘เปิดอ่านเอกสารเก่ามาอ่านก่อนสิ’
“อะ…อืม !” จรีภรณ์รีบทำตามทันที ทว่าจะให้เซ็นได้อย่างไร ลายเซ็นของพริมมาไม่ใช่ลายเซ็นของเธอ “จะให้ฉันเซ็นยังไง...”
จรีภรณ์หันไปพูดกับอีกฝ่ายอย่างลืมตัว สีหน้าของวิญญาณสาวดู ซีดขาวน่าตกใจ แต่ก็ยังดูสยองอยู่ดีถึงแม้ว่าจะไม่มีรอยเลือดหรือแผลที่น่ากลัว
“ฉัน…”
‘เปิดหาในเอกสารดูลายเซ็นเก่าๆ ที่ฉันเคยเซ็นไว้’ น้ำเสียงพริมมาดูเปลี่ยนไปจากเดิมเล็กน้อย ทำให้จรีภรณ์ดูสงบสติลง
“หมาย...หมายถึงจะให้ฉันเซ็นแทนเหรอ ?”
‘เธออยู่ในร่างฉันนะ จะให้ใครที่ไหนเซ็นอีกละ’ เสียงของพริมมาดังก้องไปทั่ว จรีภรณ์ไม่รอช้าที่จะเดินไปตู้เอกสารเพื่อค้นหาดูลายเซ็นเก่าๆของพริมมาทันที มือไม้สั่นแทบควบคุมไม่อยู่ เมื่อพริมมาปรากฏร่างตอนกลางวันให้เห็นที่ไม่ใช่ในบ้าน
“จะ…เจอเเล้ว !” ร้องอุทานออกมาด้วยความดีใจ จรีภรณ์หยิบแฟ้มเดินกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานโดยมีวิญญาณของพริมมายืนอยู่ข้างๆ
จรีภรณ์พยายามตั้งสติข่มความกลัวเอาไว้ในใจ ทั้งที่อาการเเสดงออกมาทางร่างกายจนเห็นได้ชัด มือไม้สั่นจนหยิบจับอะไรไม่ถูก หญิงสาวเปิดหาหน้าเอกสารดูลายเซ็นของพริมมาเเล้วก็ต้องอึ้ง
‘นั่นแหละลายเซ็นของฉัน เซ็นเอกสารซะ...’
พูดน่ะมันง่าย เเต่จะให้ทำน่ะยาก !
เธอเอื้อมมือหยิบปากกาขึ้นมาเเต่มือสั่นจนเกินกว่าจะทำอะไรได้ เเค่จับปากกาด้ามนี้ยังจะไม่แน่นเลยนับประสาอะไรกับเซ็นลายเซ็นของพริมมา
“ฉันทำไม่ได้…จะให้ฉันเซ็นยังไง” หญิงสาวปฏิเสธเสียงสั่น ทว่าต้องหยุดชะงักลงเพราะรับรู้รังสีความขุ่นเคืองของพริมมาจากทางด้านหลัง
“ฉะ…ฉันจะลองดู !” พูดเหมือนฝืนการกระทำ เเต่ว่าจะทำอย่างไรได้ตอนนี้เธออยู่ในร่างของพริมมา เเละเจ้าตัวเองคงไม่อยากจะให้งานเสียเพราะคนที่ไม่รู้งานเช่นเธอ
จรีภรณ์นั่งตัวสั่นเกร็งไปทั่วร่างพยายามลอกแบบลายเซ็นของพริมมาให้เหมือนมากที่สุด ทว่าไม่ว่าจะทำอย่างไรลายเส้นก็ไม่มีทางเหมือนกันได้ ทั้งน้ำหนักมือหรือขนาดของตัวหนังสือ ยิ่งมารู้ว่าเจ้าตัวยังยืนจ้องอยู่ข้างหลังไม่ไปไหนแล้วก็ยิ่งหวาดระแวงมากเข้าไปอีก
เวลาผ่านไปนานพอสมควรจนร่างกายเริ่มเมื่อยล้าเพราะว่านั่งไม่ขยับ
ไปไหน จรีภรณ์ขยับตัวบิดกายและรับรู้ได้ว่าตอนนี้พริมมาไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว
ตอนนี้ลายเซ็นก็ฝึกจนเกือบคล้ายของพริมมาแล้ว ต่างกันเพียงเล็กน้อยที่แทบมองไม่ออก รวมถึงลายมือเขียนของพริมมาในเอกสารด้วย โชคดีที่ลายมือของพริมมานั้นต่างจากที่เธอเขียนไม่มากนักจึงไม่ยากที่จะปรับเปลี่ยน
เฮ้อ...ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนขยับตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินคลายเส้นในห้อง เวลาผ่านไปเกือบครึ่งวันแทบไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย จรีภรณ์คาดโทษตัวเองที่ไม่ได้เรื่องถึงขนาดนี้
เดินกลับมาที่โต๊ะทำงานอ่านเอกสารทั้งหมดที่วางอยู่ด้วยความเข้าใจ และมันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอเลยสักนิดที่จะเริ่มตั้งสติและอ่านเอกสารทั้งหมดด้วยตัวเองอีกครั้งหนึ่ง
จนกระทั่งเสียงท้องเริ่มประท้วง จรีภรณ์จึงวางเอกสารลงพลางยกมือขึ้นลูบหน้าท้องด้วยความหิว อาหารมื้อเช้าก็กินเพียงน้อยนิดเท่านั้น เธอหันมองนาฬิกาที่โต๊ะทำงาน เที่ยงกว่าแล้วหรือนี่…?! หญิงสาวรีบจัดเก็บเอกสารที่กระจัดกระจายให้เรียบร้อย ก่อนจะหยิบกระเป๋าเดินออกจากห้องทำงานทันที
กันตภณเดินออกจากห้องทำงานมาเจอน้องสะใภ้ที่รอลิฟต์อยู่ จึงไม่รอช้าที่จะสาวเท้าเข้าไปหา
“เป็นยังไงบ้าง ?”
จรีภรณ์สะดุ้งขึ้นพลางหันไปหาเจ้าของเสียงก่อนยิ้มตอบรับ
“พี่กลัวว่าพริมยังไม่ชินกับงาน อีกอย่างคุณแม่ก็กำชับเรื่องนี้มาว่าเราเสียความทรงจำ อาจจะมีผลต่องาน...”
“ก็นิดหน่อยค่ะ” จรีภรณ์ยิ้มเจื่อนๆ ตอบไม่ถูกเพราะรู้แก่ใจดีว่ามันเป็นเรื่องเหนือธรรมชาติที่ไม่มีใครจะเชื่อ
“พริมทานข้าวหรือยัง ?”
“ยังค่ะ” หญิงสาวส่ายหน้าตอบ
“งั้นไปกินกับพี่ไหม แต่พี่จะไปรับเมย์ก่อน...”
“ไม่ดีกว่าค่ะ” จรีภรณ์ปฏิเสธทันที เพราะไม่กล้าที่จะรบกวนมากกว่านี้ “คือพริมอยากจะกลับมาทำงานต่อให้เสร็จ...”
“งั้นก็ตามใจนะ”
กันตภณพูดพอดีกับที่ประตูลิฟต์เปิดออก หญิงสาวผ่อนลมหายใจออกมา ก่อนเดินตามเข้าไป ความจริงแล้วเธอยังใหม่กับที่นี่มากและการที่มาอยู่ในร่างของพริมมาจะทำอะไรก็ลำบาก ราวกับว่าไม่เป็นตัวของตัวเองเอาเสียเลย
ตะวันเกือบตกดินแล้ว เอกสารถูกทยอยส่งมาแต่ช่วงบ่าย จนตอนนี้กองที่จัดการเสร็จยังไม่ได้เพิ่มมากขึ้นเลย แต่ก็ได้งานคืบหน้ากว่าตอนเช้าอยู่มากนั่นเพราะว่าไม่มีพริมมาอยู่ข้างๆ จนเกร็งไปทั้งตัว จรีภรณ์ใช้ทักษะ การเรียนรู้จากงานเอกสารเก่าๆ ของพริมมาและคำแนะนำบางส่วนจาก กันตภณทำให้สามารถเข้าใจงานได้ดีขึ้น
นับเป็นเรื่องโชคดีที่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยได้เลือกวิชาเสรีของ คณะบริหารบางตัวเอาไว้ ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะได้นำมาใช้จริงๆ
เสียงเปิดประตูดังขึ้น หญิงสาวจึงละสายตาขึ้นมอง ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความแปลกใจเมื่อมองคนที่กำลังเดินเข้ามา
กตตน์ก้าวเข้ามาในห้องทำงานด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง สายตาไม่แม้แต่อยากจะหันมองภรรยาที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานเลยสักนิด หากไม่เพราะว่าพี่ชายกลับไปก่อนแล้วบอกว่าให้รับพริมมากลับบ้านด้วยแล้วล่ะก็...
“มีอะไรเหรอ ?” หญิงสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงห้วน เมื่อมองสีหน้าของชายหนุ่มที่ไม่เต็มใจเดินเข้ามาในห้องนี้เท่าไหร่
“ผมมารับคุณกลับ” เขาเอ่ยโดยไม่มองหญิงสาว
จรีภรณ์พยักหน้ารับก่อนรีบรวบเก็บแฟ้มเอกสารเป็นกองไว้ไม่ให้รกก่อนลุกขึ้นหยิบกระเป๋าและเอกสารบางส่วนเดินเข้ามาหาชายหนุ่ม กตตน์ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร เมื่อเห็นภรรยาเดินมาแล้วจึงหมุนตัวเดินนำออกจากห้องไป จรีภรณ์ค้อนใส่เขาด้วยความขุ่นเคือง ใจอยากจะชกหน้าหล่อสักหมัดให้หายหมั่นไส้
เดินตามมาจนถึงที่จอดรถ ใช่ว่าปกติแค่เดินจะเหนื่อย แต่ร่างแสนบอบบางของพริมมาทำให้การก้าวเท้าหรือเดินไวไม่ได้ หล่อนจะคุณหนูไปไหน แค่เขาพยายามเดินออกห่างและเธอพยายามที่จะเดินตามให้ทัน มันเหนื่อยมากแล้ว ผู้ชายบ้าอะไรรอหน่อยก็ไม่ได้...!
หากต้องการอ่านต่อเนื่องสามารถโหลดแบบอีบุ๊คมาอ่านก่อนได้นะคะ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
