พระเอ็ดยง วรรณกรรมคำผวน 18+ ที่อ่านแค่ชื่อตัวละครก็ฮา..ี้.แตก..ี้.แตนแล้ว
..
เมื่อวานผมมีโอกาส พอมีเวลาได้อ่านอะไรเล่นเรื่อยเปื่อย จนไปพบเข้ากับข้อเขียนเรื่องหนึ่งที่สะดุดตายิ่งนัก อยู่ในเว็บไซด์ศิลปวัฒนธรรมออนไลน์ของเครือมติชน
เรื่องที่ว่าสะดุดตา เริ่มสะดุดตาผมตั้งแต่หัวข้อเรื่อง ที่มีการพูดถึงวรรณกรรมโบราณชิ้นหนึ่งที่ชื่อว่า "พระเอ็ดยง หัสเดียมคดี"
พอเอ่ยแบบนี้ เชื่อว่านักอ่านน้อยคนนัก ที่จะเคยได้ยินชื่อเรื่องแปลก ๆ อย่างพระเอ็ดยง หัสเดียมคดี
ตามคำอธิบายในข้อเขียน
พระเอ็ดยงเป็นงานวรรณกรรมของกวีสกุลบางช้างในสมัยรัชกาลที่ 3 ต่อเนื่องรัชกาลที่ 4 นามว่า "คุณสุวรรณ"
ซึ่งคุณสุวรรณท่านเป็นกวีสตรีคนเดียวกันกับผู้แต่งวรรณกรรมอีกเรื่องที่ชื่อน่าจะคุ้นหูนักอ่านมากกว่า อย่าง "พระมะเหลเถไถ อนุรุทร้อยเรื่อง"
จากคำอธิบายของผู้เขียนงานเขียนในศิลปวัฒนธรรมออนไลน์ ท่านบอกไว้ว่า ..
การที่วรรณกรรมพระเอ็ดยง ไม่ถูกพูดถึงและไม่เป็นที่รู้จักในวงกว้าง
ก็ด้วยความพิศดารของเนื้อเรื่องและวิธีการประพันธ์ ที่ออกไปในแนวเรื่องใต้สะดือเสียเป็นส่วนใหญ่
การใช้คำก็ออกจะตรงไปตรงมาชวนหวาดเสียว แม้ว่ากวีผู้ประพันธ์จะแต่งด้วยการใช้คำผวนแล้วก็ตาม
ซึ่งหลังจากผมอ่านจบ ผมอยากจะบอกว่า ส่วนของเนื้อเรื่องเราไม่ต้องสนใจมากนักก็ได้
แต่ผมอยากให้คุณผู้อ่านลองอ่านชื่อตัวละครแต่ละตัวดู รับรองว่าฮาจริง ๆ😆
เราลองมาว่ากันที่เรื่องย่อของ พระเอ็ดยง หัสเดียมคดี กันเลยดีกว่า...
วรรณกรรมเรื่องพระเอ็ดยงมีว่า...
พระเอ็ดยงตัวเอกของเรื่องเป็นเจ้าผู้ครองนคร 'คีหันบุรี'
มีพระมเหสีข้างกายสองพระองค์
นามว่า 'พระนางแตงแว่ด' และ 'พระนางแหงดี'
ต่อมาพระเอ็ดยงเสด็จตรวจราชการไปตามที่ต่าง ๆ ในขอบเขตแว้นแคว้นแดนประเทศของพระองค์
จนไปพบเข้ากับสาวงามนามว่า'นางโหตี' ก็ทรงเกิดความพอพระทัย
จึงได้รับนางเข้ามาเป็นมเหสีอีกหนึ่งคน
แต่ด้วยความที่นางโหตีเป็นหญิงที่ 'โลตึง' ผู้ซึ่งมีอำนาจอีกคนหนึ่งของเมืองเฝ้าหมายปองอยู่
การที่พระเอ็ดยงนำตัวนางโหตีไป
จึงสร้างความคับแค้นใจให้กับโลตึงเป็นยิ่งนัก
โลตึงจึงรวบรวมผู้คนเข้าต่อสู้และขับไล่พระเอ็ดยงและพระมเหสีทั้งสามคน ออกจากเมืองไป
พระเอ็ดยงและพระมเหสีต่างต้องรอนแรมนอนกลางดิน กินกลางทรายในป่าเขาลำเนาไพร จนในที่สุดได้มาพบกับโจรป่าที่มีสมุนมากถึงห้าร้อยคนนามว่า 'เจ็ดโยน'
จะด้วยบุญพาวาสนาส่งหรืออย่างไรไม่ทราบ เจ็ดโยนถูกใจในพระท่าทางของพระเอ็ดยงยิ่งนัก จึงยินยอมพร้อมใจสวามิภักดิ์รับใช้พระเอ็ดยง อย่างไม่คิดชีวิตนับแต่นั้นมา
เมื่อพระเอ็ดยงได้ลูกน้องเป็นโจรห้าร้อยคนของเจ็ดโยน
ก็ถือโอกาสนี้ ยกทัพกลับไปตีเมืองคีหันบุรีคืนมาจากโลตึงสำเร็จได้ในที่สุด...
เรื่องราวของพระเอ็ดยง หัสเดียมคดี ก็มีอันจบลงแต่เพียงเท่านี้...
แม้วรรณกรรมชิ้นนี้ จะเป็นวรรณกรรมที่ค่อนข้างจะถูกด้อยค่าว่าเป็นวรรณกรรมของผู้เสียสติ
เพราะตามบันทึกระบุว่า คุณสุวรรณผู้ประพันธ์วรรณกรรมชิ้นนี้นั้น ในบั้นปลายชีวิต ท่านได้กลายเป็นคนวิกลจริต
แต่เมื่อใครที่ได้อ่านต้นฉบับ ซึ่งถูกแต่งเป็นบทร้อยกรองได้อย่างสละสลวย
แสดงถึงความสามารถอันลึกซึ้งของกวีผู้ประพันธ์
ต่างก็ทึ่งในความเป็นอัจฉริยะของคุณสุวรรณกันแทบทั้งสิ้น
ดังตัวอย่างตอนหนึ่งที่ว่า....
นายรักหัวบานรำคาญใจ เคยสนิทชิดไชมาหนักหนา
.
สี่คนก่นกินแต่น้ำตา ก็กีเหาเข้าป่าพนาลี
.
มาถึงคูครอบขอบเมือง ชำเลืองเหลียวดูประสาทศรี
.
เคยอยู่เกศเนตรยังทั้งตาปี ได้ดีหมสมศรีด้วยนางใน
.
ครั้งนี้มีกรรมจะจำจาก จำลำบากยากเด็ดเป็นไฉน
.
ระหกระเหินเดินป่าพนาไล จะตากแดดแอดไตทุกเวลา
.
ส่วนใครที่อยากหาอ่านต้นฉบับบันทึกเรื่องพระเอ็ดยง ไปหาอ่านได้ที่หอสมุดแห่งชาติ
หนังสือสมุดไทยเล่มที่ 1 มัดที่ 42 หมวดกลอนบทละคร
References;
ติดตามอ่านบทความได้ที่
- 47
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
