ฝนฟ้าและหน้าที่ของฉัน
บ้านฉันอยู่ไกลจากโรงเรียนราว 7 กิโลเมตร ดินทางผ่านวัดมาสามวัด ผ่านท้องนากว้างมาโรงเรียนด้วยรถจักรยานผู้ชายเก่า ๆ ที่มีคานตรงกลางของพ่อ ดุมล้อใหญ่ดังเอี๊ยด ๆ ถ้าเม็ดดินทรายเข้าไปติด ฉันต้องหมั่นหยอดน้ำมันเครื่องสีดำ ๆ
กระเป๋านักเรียนฉันใบใหญ่ แม่บอกว่าเปิดเทอมขึ้น ป.6 กระเป๋าใบจะใหญ่กว่าเดิมอีกเท่าตัวหนึ่ง ฉันไม่อยากเชื่อ แต่พอมองเห็นน้องฉันที่อยู่ ป.3 ตัวแทบจะเท่ากระเป๋าของเขาอยู่แล้ว ฉันก็นึกหวั่นใจอยู่ น้องชายนั่งซ้อนท้ายกอดเอวฉันแน่นไปโรงเรียนทุกวัน ตูดน้องที่ติดอานหลังมีเนื้อที่ไม่มาก เพราะเราวางกระเป๋านักเรียนไว้สองใบแล้ว ดูเผิน ๆ เหมือนฉันมาพร้อมกระเป๋านักเรียนสามใบมากกว่าซ้อนน้องชายมาโรงเรียน
ทางลูกรังแถวบ้าน ชาวบ้านชอบเรียกว่าทางเกวียนเวลามีรถใหญ่วิ่งผ่าน ฝุ่นจะฟุ้งตลบเหมือนหมอกยามเช้า แม่บอกว่าถ้าฝนตกลงมาฝุ่นจะหายไปบ้านเราจะเริ่มปลูกข้าวกันได้
เมื่อวานวิทยุถ่ายทอดเสียง ในหลวงเสด็จทำพระราชพิธีแรกนาขวัญ ในวันพืชมงคลฉันเห็นพ่อกับแม่นั่งฟังอยู่ด้วยกัน พ่อยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัวพร้อมกับหันไปมองภาพในหลวงและพระราชินีที่ใส่กรอบสีเงินสวยติดอยู่ข้างฝาบ้าน
แม่บอกว่าเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน ยังปลูกข้าวเป็นอาณัติสัญญาณแห่งการเริ่มชีวิต เพื่อความเป็นสิริมงคลแก่ชาวนาอย่างพวกเรา ไม่มีพระราชาองค์ไหนในโลกทำอย่างนี้กับชาวนาในประเทศของเขา ชาวนารอพิธีนี้และฝนแรกเพื่อเริ่มปลูกข้าวกันทุกคน แม่เล่าไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือตื้นตันลงท้ายก่อนไล่สองพี่น้องช่างซักช่างถามเข้ามุ้งนอนว่า พวกเอ็งสองคนนะมีบุญได้เป็นลูกพ่อกับแม่ที่เป็นชาวนาให้ตั้งใจเรียนให้เก่ง
น้องบอกว่าเรียนเก่ง ๆ จะไม่ต้องทำนาใช่ใหม แม่ไม่ได้บอกว่าอะไรแต่พ่อตะโกนบอกมาก่อนจะดับตะเกียงว่า เป็นอะไรก็ได้ตามใจพวกเอ็ง ขอเป็นคนเก่งเป็นคนดี ฝนมาก็เป็นสัญญาณให้พวกเอ็งไปโรงเรียนยังไงล่ะ ตั้งใจเรียนอย่างที่แม่ว่าก็แล้วกัน
ฉันนอนหลับตา ได้ยินเสียงฟ้าร้องครืนมาแต่ไกล ฉันคิดว่าถ้าฝนตกลงมามากในตอนเช้าวันไปโรงเรียน น้องชายและฉันไม่อยากไปโรงเรียนเลย เพราะพวกเราไม่สามารถปั่นทำความเร็วรถได้ หนำซ้ำพื้นลูกรังเจิ่งน้ำก็กลายเป็นเลนเหนียวแฉะไม่เหมาะกับการเอียงรถเบรก เนื่องจากขาฉันสั้นเกินไปที่จะหยั่งถึงพื้นได้รวมถึงคานรถจักรยานนั่นด้วยที่ทำให้ฉันจุกมานับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่เริ่มหัดจักรยาน
ปีที่แล้วรองเท้านักเรียนคู่ใหม่ของฉันจมหายไปในกองดินข้างทางยามใช้มันเบรกไถลบนถนนที่ลื่นเพราะฝน กระเป๋าและปิ่นโต 1 เถา ปลอดภัยดีแต่น้องชายกลิ้งตกลงบนพื้น เขาดูเหมือนขนมปังปอนชุบชาเย็นที่ขายข้างโรงเรียนมากกว่าลูกเสือสำรองตัวผอม ๆ เพื่อนนักเรียนพากันหัวเราะขบขันเมื่อเราไปถึงโรงเรียน น้องชายไม่พูดกับพี่ชายไปเลย 1 วันยันค่ำมืด
น้องฉันหายจากอาการใบ้ หลังครอบครัวเราล้อมวงกินข้าวเย็นกันในวันนั้น พ่อบอกว่าความผิดพลาดไม่ใช่เรื่องที่น่าอาย ขอเพียงเราได้เรียนรู้จากมันพ่อกลับบอกว่า ฉันทำดีที่สุดแล้วในการรักษากระเป๋านักเรียนและอาหารกลางวัน ด้วยการแลกกับรองเท้าผ้าใบสีน้ำตาลคู่ใหม่เอี่ยมที่ต้องเลอะเทอะไป อย่าไปโทษฝนโทษฟ้า โทษธรรมชาติ พ่อบอกแค่นั้นแล้วพ่อลงไปซ่อมสายเบรกให้ ฉันไม่ต้องใช้เท้าแทนเบรกอีกแล้วนับแต่วันนั้น
เช้าวันแรกของการไปโรงเรียน ฉันและน้องตื่นแต่เช้า อาบน้ำ แต่งตัว กินข้าว เพิ่งรู้ว่าเมื่อคืนพ่อเพิ่มตะแกรงเหล็กติดหน้าจักรยานให้เรา ฉันดีใจ กระเป๋าฉันยังไม่ใหญ่เหมือนแม่เคยขู่ เพราะคงจะไปได้จัดตารางสอนเอาวันนี้ พ่อกับแม่ออกไปยืนดูท้องฟ้ายามเช้า ในขณะฉันกับน้องซ้อนท้ายจักรยานถีบมุ่งหน้าไปโรงเรียน
พอจับแฮนด์ได้มั่นฉันก็เงยหน้ามองท้องฟ้า อยากให้ฝนตกจังเลยวันนี้ ไม่ใช่เพราะรถมีเบรก ไม่ใช่เพราะน้องได้นั่งเต็มตูด ไม่ใช่เพราะมีตะกร้าใส่ปิ่นโตพร้อมกระเป๋าน้องชายข้างหน้าพร้อมแล้วเท่านั้น แต่ฉันอยากให้ฝนตกมาให้ต้นกล้าที่พวกเราช่วยกันหว่านได้พบเจอฝน ให้ฝนพารอยยิ้มของพ่อและแม่กลับมาเสียที
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
