(1)
บ้านไม้ 2 ชั้นครึ่งปูนครึ่งไม้ ผนังบ้านปูนทาสีขาวๆ ดูหม่นๆ มีรอยเปื้อนด้วยคราบสีแดง ๆ บ้างมีรอยนิ้ว ทาบทาไปทั่วผนังบ้าน ส่วนพื้นที่ตอนบนของบ้าน สภาพไม้โทรม ๆ ปลวกเจาะไม้เพพัง ไปเป็นแถบ
ด้านหน้าบ้านมีลานเล็กๆ ข้าวของวางระเกะระกะ หม้อหุงข้าวเขม่าดำๆ ครุถัง กระทะ จานชามแช่น้ำบนถังสีดำ มีคราบอาหารจับ เกรอะกรัง ราวกับไม้ได้ล้างมานับสัปดาห์
ถัดไปเป็นแคร่ไม้ไผ่เก่าๆ ผุๆ เอียงกะเท่เร่ หญิงวัยกลางคนนนอนคลุมผ้าห่มไหมพรมลายสก๊อต มองดูสีหน้าอิดโรย อ่อนล้า
“ เป็นไงบ้าง “ ผมเอ่ยปากถาม
“อาการไม่ค่อยดี เท่าไหร่ กินอะไรลงไป ก็ปวดท้อง คล้ายอาหาร ไม่ย่อย “
ทำไมเดี่ยวนี้ ไม่กลับบ้านเลย เธอสบตาแล้วเอ่ย ปากถาม
ผมหันข้างให้ เบือนหน้าหนี ขยับเท้าถอย บอกไปโดยที่ไม่กล้า สบตาเธอ น้ำเสียงสั่นเครือ
“ช่วงนี้ งานผมยุ่ง “
ภาพความเก่าความหลัง ผุดพรายขึ้นมา ในสมอง ผมค่อยๆ ระลึก รวบรวมเรียงภาพ ทีละฉาย ๆ แม้กาลเวลา ผ่านไป นานแค่ไหน แต่ภาพจำมิเคยจางเลือนไป ยังคงแจ่มชัด อยู่เสมอ
แคร่ ไม้ไผ่ เก่า ๆ เอียง กะเท่เร่ตัวนี้ เอง ที่พ่อกับแม่เคยใช้ร่วมกัน นั่งเล่น หยอกล้อ กินข้าว เราตั้งวง กันที่นี่ ภาพชีวิตของบุพาการีที่เรารัก แง่นมาย้ำเตือน กระตุ้นต่อมความทรงจำอีกครั้ง ทำให้ผมเศร้าสร้อย อย่างบอกไม่ถูก
หมอบแกว่า สมองพ่อได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก สมองส่วนหน้าถูกกระแทกกระทั้น หนักหน่วงเกินกว่าจะรับไหว คงยากนัก ที่จะฟื้นฟูให้กลับมาดังเดิมได้ พวกเราสี่พี่น้องปรึกษาหารือกันอย่างเร่งด่วน ก่อนตัดสินใจพาพ่อกลับบ้าน
พ่อนอนบนแคร่ไม้ไผ่ เก่า ๆ ที่ผุพัง พ่อห่มผ้าห่มไหมพรม ลายสก๊อต นอนหายใจรวยริน ญาติพี่น้องสายตระกูลของเรา นั่งล้อมวง ผมเปิดยูทูปผ่านโทรศัพท์มือถือ ให้พ่อฟังบทสวดมนต์ คาถาชินณบัญชร วนๆ ซ้ำ ๆ รอบแล้วรอบเล่า พ่อต่อสู่กับบาดแผล แบะความเจ็บปวดไม่ไหว จึงโบกมือลาโลกใบนี้ ไป อย่างสงบ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
