เรื่องสั้น ตาหงวน:เฒ่าทรนง ตอนที่ 1
เรื่องที่ 1 ประจำปี 2566
ฤดูร้อนนี้ร้อนแรงจริงๆ ตกกลางคืนมาจะนอนอย่างไร เพราะนอนไม่หลับ เด็กน้อยในวัยซุกซนต่างหยอกเย้าเล่นหัวกัน บ้านของเราตั้งอยู่ตามสวน มีระยะห่างพอสมควร มองไปไกลๆ เห็นแสงจากตะเกียง ก็บ้านชนบทห่างไกลไม่มีไฟฟ้าใช้
บางคืนที่ร้อนแดดเผาจาก ยามกลางวันยังไม่จางลงอากาศร้อนรุ่ม ต้นไม้ไม่ไหวติงบรรยากาศอืมครึม เด็กรุ่นราวคราวเดียวกันกับเราไปนั่งล้อมวงมีตะเกียงอยู่ตรงกลาง เฒ่าหงวน เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ที่ลูกหลานเคารพนับถือ แกเป็นบุคคลสารพัดประโยชน์ เก่งทุกเรื่อง รู้ทุกอย่าง ผมแอบชื่นชมโตขึ้นจะเป็นแบบ เฒ่าหงวน นี่แหละ
เฒ่าหงวน เป็น “ข้าวจ้ำ” ในวิถีวัฒนธรรมชาวกูย ข้าวจ้ำ ทำหน้าที่สื่อสารกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายทั้งภูตผี เทวดา งานพิธีกรรมต่างๆในหมู่บ้านทั้งหมดทั้งมวล เฒ่าหงวงน คนนี้เป็นคนจัดการ ผมจำได้ว่าเมื่อหมู่บ้านเราสิ้น พ่อดันไป ผู้ใหญ่บ้าน ผู้อาวุโสในหมู่บ้านต่างนำธูปเทียนดอกไม้ ขันห้าขันแปด มาหา เฒ่าหงวน ขอให้แก่รับภาระหน้าที่สำคัญต่อจากพ่อดัน ข้าวจ้ำ คนเดิม
เฒ่าหงวนบ่ายเบี่ยงเพราะแกมีภาระหน้าที่เยอะ แกเป็นหมอสมุนไพรรักษาโรคทั้งคนและสัตว์ ชื่อเสียงของแกก็ดังไปทั่วคุ้มบ้านห้าบ้านแปดบ้าน เมื่อทานกระแสเสียงชุมชนไม่ไหว จึงยอมรับเป็น ข้าวจ้ำ บ้านเรากระทั่งปัจจุบัน
คืนอันร้อนรุ่มคืนหนึ่ง ผมและเพื่อนเพื่อนเดินดุ่ม ๆ ไปตามตะเกียง เฒ่าหงวน นั่งเล่าเรื่องของหมู่บ้านอยู่กับกลุ่มญาติ เมื่อเด็กเด็กเข้าไปร่วมด้วยเรื่องเล่าจากปากของเฒ่าหงวน จึงพรั่งพรูออกมา แกเป็นคนที่มีรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว หนวดเครา รกครึ้ม น่าเกรงขาม บุคลิกที่ผู้คนเกรงใจและวางตัวน่าเกรงขาม เป็นผู้มีภูมิความรู้มากมายทั้งการเล่าเรื่องก็สนุกสนาน น่าฟัง น่าติดตาม พวกเราจึงชอบไปบ้านของแกไปทุกครั้งที่มีเรื่องเล่าในวงตะเกียง
วันหยุดเสาร์-อาทิตย์ผมและเพื่อน ๆ เตรียมย่าม น้ำดื่ม หนังสติ๊ก เสียม จอบเครื่องมือทำมาหากิน ออกล่าหาอาหารการกินที่ป่าชุมชน ป่าชุมชนตั้งอยู่ด้านทิศตะวันตกของหมู่บ้านมีพื้นที่มากกว่า 200 ไร่ที่นั่นคือแหล่งอาหารของเราบางคนไปยิงกะปอม กิ้งก่า บางคนไปหาแมลงกินได้ ไข่มดแดง ผักหวาน เห็ดและอาหารอื่นๆอีกมากมาย พวกเราเดินไปเรื่อยๆ ในป่าชุมชนทุกคนชำนาญการกับวิธีแบบนี้ไม่นานนัก เราก็ได้อาหารการกินอย่างเพียงพอโดยไม่ต้องไปใช้เงินแม้แต่เพียงบาทเดียว
“พวกเรา นั่นเฒ่าหงวน ไปหาแกเถอะ” เจ้ายะเพื่อนในกลุ่มร้องบอก พวกเรารีบวิ่งไปหาเฒ่าหงวน ร้องถามไปว่าวันนี้ได้อะไรบ้างครับ
“วันนี้ตามาหาสมุนไพรรักษาโรค” เฒ่าหงวน ตอบด้วยสีหน้าเคร่งขรึม และกล่าวต่อไปว่า
ป่าชุมชนบ้านเรามีของดีมากมายทั้งอาหารการกินและยารักษาโลก แต่น้อยคนนักที่จะรู้จักและเข้าใจ พวกเอ็งมาก็ดีแล้วช่วยกันขุดสมุนไพรหน่อยจะได้รีบ ๆ กลับบ้าน โดยแกเป็นคนชี้บอกถึงสรรพคุณสมุนไพรแต่ละชนิดมีทั้งสมุนไพรที่ใช้ใบ สมุนไพรที่ใช้รากสมุนไพรที่ใช้ลำต้น เด็ก ๆ ลงมือปฏิบัติอย่างแข็งขันแต่คงไม่มีใครจดจำได้ถึงสรรพคุณของสมุนไพรแต่ละชนิดได้
ภารกิจเสร็จสิ้นทุกคนเตรียมเดินทางกลับบ้าน แต่เจ้าโตเพื่อนอีกคน หมอนี่สายตาว่องไว มองไปเห็นรังต่อ ที่ทำรังบนต้นพะยอม สูงจากพื้นดินราว ๆ 20 เมตร ทุกคนต่างปรี่เข้าไปสังเกตหาวิธีการที่จะล่ารังต่อ พี่ตุ๊พี่ใหญ่ในกลุ่มออกไอเดียว่าคืนนี้เจอกันเราจะวางแผนกันล่ารังต่อตัวนี้มาเป็นอาหาร
Cr.ภาพจากอินเตอร์เน็ต
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
