เรื่องที่เราได้กายมนุษย์ ถือว่าโชคดีทีมีบุญ..มีพ่อแม่เป็นมนุษย์ ครบอาการสามสิบสอง แม่อุตส่าห์อุ้มท้องเลี้ยงเรามาจนโต มีความถนุถนอมเรามา เลี้ยงดูเรามา ด้วยความเหนื่อยยากลำบาก เรามาอาศัยกายมนุษย์ ชั่วขณะหนึ่ง กายนี้เมื่อถึงเวลา เค้าก็แก่เจ็บตาย ไม่มีกายไหนอยู่ยั่งยืนไปอมตะ
เรื่อพ่อแม่ ..สัตว์เข้าก็ต้องอาศัยกายพ่อแม่เหมือนกัน เป็นหมูหมาเป็ดไก่ ..เค้าเรียกว่ารูปที่อาศัย รูปมนุษย์รูปสัตว์ เมื่อจิตไปอยู่ในรูปไหน ก็ต้องรับสภาพ มีสัญชาตญาณ เสาแสวงหากิรไปตามรูปพ่อแม่ที่ให้สังขารนั้นไปอาศัยอยู่ ไม่ว่ารูปมนุษย์รูปสัตว์ ถึงเวลาก็ต้องหมดลมหายใจเหมือนกัน สัตว์ก็หายใจ คนก็หายใจ แต่รูปคนนั้น เค้าก็ให้สติปัญญา ที่แตกต่างจากสัตว์ ..คิดตรึกตรอง เหตุผล อะไรดีๆได้ จดจำสิ่งนั้นสิ่งนี้ได้
แล้วก็มีแต่สังขารมนุษย์เท่านั้น ที่จะใช้สังขารนี้กระทำเรื่องราวดีที่เป็นคุณแก่จิต เช่น เรื่องความกตัญญูรู้คุณ จิตที่อยู่ในสังขารมนุษย์ สามารถนำมากระทำ ในสิ่งที่เรื่อกว่า ความกตัญญูรู้คุณพ่อแม่ได้ ส่วนสัตว์นั้น พอโตขึ้นมันก็แยกย้ายจากพ่อแม่ไป แล้วก็ไม่รู้จักพ่อแม่มัน เราก็ดูหมา.ที่เค้าเลี้ยงกัน พอมันโตหน่อยมันก็หวงข้าวในกะละมัง .แย่งข้าวกิน ..ทั้งยังกัดแม่ของมันอีก นั่นก็คือ จิตที่ไปอาศัยอยู่ในสังขารของผู้ที่ไม่รู้จักดีชั่วอะไร ทำไปตามสัญชาตญาณอย่างเดียว
ส่วนเราเป็นอาศัยสังขารมนุษย์ เราก็น่าดีใจ มีอาการครบสามสิบสอง นำมาสร้างเรื่องราวดีๆได้ สร้างอะไรได้มากมายที่เราเห็นด้วยสายตา นั้นก็เป็นเรื่องที่อยู่กับโลก อาศัยโลกอยู่ สร้างแล้วก็จากลาโลก เพราะเป็นวัตถุสิ่งของในโลก ของๆโลกก็อยู่กับโลก แต่เมื่อมีชีวิตมีความจำเป็นต้องใช้ วัตถุสิ่งของปัจจัยเงินทอง หามาหล่อเลี้ยงสังขารให้อยู่ได้
แล้วสิ่งที่เรากระทำตาเราเห็นหูเราได้ยิน ก็มีการบันทึกจดจำไปกับธาตุทั้งสี่ ที่จะไปประกอบเป็นที่อาศัยของเราในวันข้างหน้าชาติหน้า เราก็ทำเรื่องราวดี..สะสมให้แก่จิต เราช่วยเหลือพ่อแม่ เราก็ได้กุศลแล้ว
เราหาปัจจัยมาได้เราก็แบ่งปัน แปรสภาพเป็นทานเป็นบุญเล็กๆน้อยๆ สะสมไป จิตเราก็ขยับขยายขึ้นมา จิตใจไม่คับแคบไม่เห็นแก่ได้เห็นแก่ตัว .ด้วยบุญกุศลที่กระทำ แล้วบุญกุศลที่เรากระทำ ก็จะกลับมาหล่อเลี้ยงกายหล่อเลี้ยงจิต ให้ผ่อนคลายทุกข์ ผ่อนคลายความโศกความเศร้าความเครียดอะไรต่างๆ ที่ล้วนแล้วเป็นอารมณ์ เป็นกรรมที่เรายึดถือ เราก็สร้างบุญกุศลปลดปล่อยอารมณ์กรรมนั้นไป สะสมไปกับจิต
เมื่อถึงเวลาหมดการมีกาย..ของเค้าเอง จิตก็มีเสบียงอาหารคือบุญกุศลบารมีไปกับจิตของเรา คือตัวเรานั่นแหละ ..ที่เป็นนามธรรม เคลื่อนที่ย้ายออกจากกาย ..ไปสู่สถานที่ดีๆมีความสุขที่บุญกุศลหนุนนำให้แก่จิตของเราเอง. .จะไปได้กายเป็นอะไรต่อไป ไปมีพ่อแม่เป็นสังขารอะไรต่อ..ไป
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
