ทำบุญรวมญาติ ตักบาตรวันวิสาขบูชา
2-3 มิถุนายน 2566 ณ.วัดถ้ากลองเพล
เพื่อรำลึกถึงบูรพาจารย์ ตามปรารภของหลวงพ่ออินทร์ถวาย เจ้าอาวาสวัดป่านาคำน้อย หากแต่ต้องเป็นธุระจัดการดูแลวัดถ้ากลองเพล เดือนกรกฎาคมนี้ ก็จะได้เวลาครบสามปีเต็มพอดี
ท่านเข้ามาดูแลหลังหลวงพ่อบุญเพ็งละสังขาร ท่านเป็นเสมือนศิษย์พี่ศิษย์น้องกัน มีความเคารพต่อครูบาอาจารย์หลวงปู่ขาว อนาลโย
ท่านกล่าวว่า ท่านดำริ อยากให้มีสักวันรำลึกถึงบูรพาจารย์ และเป็นเสมือนวันรวมเหล่าญาติมิตร เหล่าญาติโยมที่เสมือนเป็นดั่งญาติธรรม...
ครูบาอาจารย์ผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ ท่านก็ละธาตุขันธ์เข้าสู่พระนิพพาน ญาติโยมก็มีที่ไปเป็นเทวดาบ้าง พรหมบ้าง แต่ที่ยังมาเป็นคนท่านก็อยากให้มีโอกาสได้ทำบุญร่วมกันรำลึกถึงคุณของบูรพาจารย์
สถานที่แห่งนี้ เป็นสถานที่แห่งความสงบร่มเย็น
รัชกาลที่ 9 ทรงเสด็จมาเพื่อกราบนมัสการหลวงปู่ขาว ตามที่มีบันทึกไว้ คือ 13 ครั้ง
หลวงพ่ออินทร์ถวายท่านจึงให้วันวิสาขบูชา วันเพ็ญเดือนหก อันเป็นวันสำคัญทางพุทธศาสนาให้เป็นวันที่เหล่าลูกหลานมีโอกาสได้ทำบุญร่วมกัน
ส่วนที่วัดป่านาคำน้อยจะใช้วันเพ็ญเดือนสาม
วัดป่าบ้านตาด ทุกวันที่ 30 พ.ค. วันครบรอบสิ้นอายุขัยของโยมมารดาของหลวงตามหาบัวเป็นวันเปิดทำบุญโลกธาตุ
ถือศีล ฟังธรรม ร่วมถวายทาน ตักบาตรพระตอนเช้า มีโรงทาน ฟังธรรม สมาทานศีล...
ด้วยข้อจำกัดทางเวลา มีเพียงวันนี้มีจะไปร่วมงานได้
จึงขออนุญาติท่านครูบาผู้ดูแลประสานงานเรื่องโรงทาน ขอจัดตั้งโรงทานในวันที่ 2 มิ.ย.แทนการจัดในวันที่ 3 มิ.ย. ตามเวลาส่วนใหญ่ของผู้มาจัดโรงทาน
จากเดิมที่ตั้งใจว่า จะทำเพียงคนเดียว ไม่ได้บอกบุญใคร... เกรงใจค่ะ กลัวคนอื่นลำบากใจ และคิดว่าทำเองคนเดียวได้ไม่เหลือบ่ากว่าแรง ทุกอย่าง ประสานงาน จัดของ เตรียมของ ขนของ จัดโรงทาน ยืนเฝ้า ได้หมดค่ะ แต่....
วันนั้นนั่งโทรติดต่อขอโรงทานที่วอร์ด ราวน์เสร็จ เคลียร์คนไข้ กำลังเคลียร์ชาร์ท และเคลียร์โรงทานไปด้วย..
พยาบาลนั่งฟัง... แบบไม่ตั้งใจ พอคุยเสร็จ...
ทำไมหมอคุยกับพระเป็น หมอพูดน่าฟัง หมอจะทำอะไร... พยาบาลถามยิ้มๆ
หมอจะทำโรงทานตอนวันวิสาขะ ที่วัดถ้ากลองเพล ท่านจัดงาน อนุญาตให้คนไปตั้งโรงทานได้ หมออยากทำ เลี้ยงอาหารคนมาทำบุญ มาวัด สนใจไหม ทำบุญด้วยกัน ไม่ต้องมาก ทำตามกำลัง สิบยี่สิบ ร้อยสองร้อยทำมาเลย แต่อย่าให้ตัวเอวเดือดร้อน เดี๋ยวหมอจะเอาไปต่อบุญให้ ช่วยกันคนละนิดคนละหน่อยมันสำเร็จได้เอง ...
เมื่อมีคนสนใจ ก็แจ้งข่าวบุญค่ะ
ทำด้วยหมอ.... หลายคนสนใจค่ะ
สุดท้ายจึงกลายเป็นมีคนมาร่วมบุญ... ทำไปด้วยกัน เราเป็นต้นบุญให้ เป็นแรง เป็นกำลัง เพื่อให้ทุกคนทำบุญนั้นได้สำเร็จร่วมกัน...
จากบุญเล็กๆ ที่ตั้งใจจะทำแค่คนเดียว
กลายเป็นกลุ่มก้อนทั้งญาติ และ เพื่อนร่วมงาน... บอกเท่าที่คิดว่า คนนี้น่าจะสนใจทำ..... ไม่แจ้งคนที่เขาอาจจะอึดอัด
โรงทานของพวกเรา "บัวบูชา" ไม่ได้ใช้ชื่อของตัวเองเพราะคิดว่าทานนี้เป็นของคนหลายๆคนร่วมกันทำมา
เงินที่เหลือจากส่วนที่ทำโรงทานก็ถวายให้ท่านเพื่อประโยชน์แก่สาธารณกุศลต่อไป
เป็นความเบิกบานในกิจกรรมวันนี้ 2 มิ.ย. 2566
อย่างยิ่งค่ะ.... มีความสุข สนุกมาก ที่จริงก็มีเรื่องให้ไม่พอใจ ที่จริงเสียดายโอกาสแทนคนอื่น แต่สุดท้ายก็แค่ช่างมันใจเราก็จบ...
ส่วนคนอื่นเขาจะเรียนรู้ทุกอย่างเอง... ได้เริ่มต้นแบบนี้ก็ดีแล้ว
ข้าวห่อ 250 ห่อ เป็นข้าวเหนียวหมูทอด หมูฝอยหวาน หมูยอ ไส้กรอกหู + พ่อค้าแถมมาอีกสิบกว่าห่อเพื่อร่วมทำบุญ.. ห่อใบตองมา ไม่สวยแต่ก็ดูน่าหยิบจับ
ูลูกชุบ 150 + ขนมหน้านวลและชิฟฟ่อนอีกรวมร้อยกว่าชุด ขนมรวมๆก็อีกสองร้อยกว่า ไม่ต่ำกว่า 250
น้ำปานะ น้ำกระเจี๊ยบ มะตูม ลำไย ที่น้อวๆพยาบาลที่วอร์ดต้มมาให้ และน้ำหล่อฮัวก้วย/กระเจี๊ยบ/สับปะรดที่แม่ต้มมาให้เพิ่ม ราวๆ 250 ขวด
น้ำดื่มอีก 20 โหล
ทุกอย่างจัดเตรียมแบบคร่าวๆ กะๆ ไม่รู้จำนวนคน... กลัวของเหลือ....ถ้าของหมดก่อนเวลาสวดมนต์เราก็จะได้เข้าศาลาได้ไปสวดมนต์และฟังธรรมร่วมกับคนอื่น
วันนี้ 2.มิ.ย. เป็นงานสวดมนต์เย็น แล้วฟังธรรม เราแจ้งครูบาว่า เราจะเอาอาหารรองท้องให้คนที่หิวก่อนเข้าสวดมนต์ รวมไปถึงน้ำปานะสำหรับใครที่ถือศีลแปดหรืออุโบสถศีล.... ที่จริงใจคอกลัวของเหลือ .... แต่ก็หาทางในใจไว้ ถ้าเหบือคงยกให้โรงครัวทางวัดไว้เลย
เราไปถึงเกือบบ่ายสอง... ยังไม่ได้จะจัดของใส่ภาชนะที่เตรียม คนก็ทยอยมารับของที่จัดเตรียมมา เรื่อยๆ ไม่แน่น แต่ไม่ขาดสาย... แม่บอกว่า แม่ขอเทวดาให้พาคนมารับของที แม่กลับของไม่หมด
เราทำหน้าที่หยิบแจก แนะนำของ เชียร์แขก เรียกแขก จนแม่บอกว่า เบาเสียงหน่อยได้ไหม เผื่อหลวงตาได้ยินท่านจะรำคาญ อายท่าน เสียงลั่นวัดอยู่คนเดียว
เราใช้เวลาไม่นาน ของหมดก่อนถึงเวลาเข้าศาลาค่ะ น้องพยาบาลที่มาช่วยติดตามกันเข้าไปสวดมนต์ทำวัตรเย็นและฟังธรรม.... อึ้งตรง อุบาสก อุบาสิกาที่นี่ สวดมนต์ทำวัตรกันปากเปล่า ไม่ได้เปิดหนังสืออ่านแต่ละคนคล่องปากเชียว... เราได้แค่พอกล้อมแกล้มๆ
หลวงพ่ออินทร์ถวายท่านนำสมาทานศีล.... ท่านบอกท่านไม่ได้เป็นคนให้ศีล เอาศีลให้ใครไม่ได้ เราต้องรักษาเอง มีเอง ท่านเป็นเพียงผู้พากล่าว พาบอกว่ามีอะไรบ้างที่เราต้องรักษาให้มีอยู่กับตัว....
เราสมาทาน ศีลมีไม่มีเกิดไม่เกิดอยู่ที่เรา และถ้าไม่มีพระ ไม่ได้ไปวัด หรืออยู่ต่างประเทศ เราตั้งจิตสมาทานเองได้... ศีลอยู่ที่ไหนก็มีได้ รักษาได้...
เมื่อตั้งใจรักษาศีลก็จะมี
เป็นอีกครั้งที่ตัวเองตั้งใจในการสมาทาน ย้ำเตือนศีลทั้งห้าเข้าสู่ใจตน ต่อหน้าพระผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ ราวกับสัญญากับตัวเองต่อหน้าท่านว่า เราจะรักษาสิ่งนี้ไว้ ทั้งในยามที่ยัวมีลมหายใจ และไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ก็จะยังรักษาไว้ในใจเสมอ... และระลึกถึงคุณแห่งศีลตั้งแต่คุณเบื้องต้น จนถึงที่สุด
จากนั้นก็ได้ฟังธรรม ท่านเอ่ยถึงที่ไปที่มาของถ้ำกลองเพล และที่มาที่ไปของท่านที่ต้องมาดูแล ปณิธานการจัดตั้งมูลนิธิหลวงปู่ขาว
และท่านปรารภธรรมอีกไม่ยาวนัก ท่านชี้ให้เห็นถึงการเกิด การแก่ การเจ็บ การตายเป็นเรื่องที่ใครก็หนีไม่ได้ ท่านชี้ให้เห็นข้อธรรมที่สมเด็จพระญาณสังวรเคยปรารภไว้ว่าชีวิตนี้สั้นนัก สั้นจนเราไม่อาจจะประมาทได้ จะมัวทำแต่สิ่งไม่ดีอยู่ไม่ได้ ให้เร่งทำความดี ถือศีล ฟังธรรม ภาวนา....
จากนั้นท่านก็ให้พร ก่อนท่านจะละไปพักผ่อน ให้ครูบาท่านอื่นๆ แสดงธรรมกันต่อไป
ถ่ายทอดธรรม ถอดจากความทรงจำที่ยังคงหลงเหลือและเป็นความเข้าใจจากการฟังและการตีความของผู้เขียน มิใช่จากการเขียนแบบจดบันทึกขณะนั่งฟัง หรือบันทึกผ่านการบันทึกอื่นใด อาจผิดพลาดคลาดเคลื่อน
รายละเอียดปลีกย่อยอาจไม่กล่าวถึง บอกเล่าเพียงใจความสำคัญที่ระลึกได้ ข้ามเรื่องปลีกย่อยบางประการ และจดจำได้เพียงบางส่วน
เกิดเรื่องอัศจรรย์สำหรับตัวเองขณะทำวัตรเย็นคือ
เมื่อริ่มสวดมนตร์ไปบทสองบท เริ่มเข้าสู่บทพุทธคุณ จู่ๆฝนก็ตกเฉพาะที่บริเวณศาลา ฟ้ารอบๆใสไร้เมฆ ฝนมาแบบไม่มีเค้าฝน ไม่มีวี่แวว ตกแบบตกให้รู้ว่าตก แต่ฟ้าใส ไร้ฟ้าร้อง ตกเฉพาะบริเวณแคบๆเฉพาะศาลาอันเป็นโถงถ้ำ และที่ใกล้เคียงขอบๆศาลา...
นั่งงงกลางฝนที่ตกกระทบหลังคา... ฝนอะไรตกอยู่หย่อมเดียว
ตกอยู่ไม่นานนักก็สงบลง...
วันนี้ทั้งวันไร้วี่แววฝน
การให้ทานจะให้กับใครก็ได้ค่ะ...
คนก็ได้ สัตว์ก็ได้
ให้ในข่ายพระพุทธศานา หรือนอกข่ายพระพุทธศาสนาก็ได้
ให้พ่อแม่ ให็ญาติ หรือคนที่ไม่ใช่พ่อแม่ ไม่ใช่ญาติ
ให้ผู้มีศีลครบ หรือศีลไม่ครบก็ได้
ให้ผู้ที่ภาวนา หรือไม่ภาวนา
ให้คนมีกิเลส หรือไม่มีกิเลส
ได้หมดค่ะ ถือว่าเป็นการทำทานทั้งนั้น
แต่อานิสสงส์แห่งทาน ขึ้นกับ
ผู้ให้เจตนาที่จะให้ จิตใจขณะให้
ผู้รับความบริสุทธิ์แห่งใจของผู้รับ
เป็นผู้ไม่ก่อโทษแก่ผู้อื่น
ของที่จะให้ได้มาโดยสุจริต
อานิสงส์แห่งทานที่แท้จริงคือการละ เป็นบุญที่ยิ่งใหญ่กว่าอานิสงส์ที่เขาบอกว่าผลของทานคือร่ำรวย
และอานิสงส์แห่งศีลที่แท้จริงคือการรักษาจิตใจให้ปกติ.... ศีลคือปกติ ปกติคือศีล....
#สุขสันต์วันวิสาขะค่ะ 😊....
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
