นิทานธรรมเรื่อง “กุหลาบกับบานไม่รู้โรย”
เช้าวันที่อากาศสดใส ดอกไม้นานาชนิดในสวนของบ้านหลังหนึ่งกำลังออกดอกบานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมไปทั่วสวน โดยเฉพาะดอกกุหลาบหลากสีทั้ง ขาว แดง ชมพู ดูสวยสดงดงาม สาวน้อยเจ้าของบ้านถือตะกร้าเดินตรงมาที่ต้นกุหลาบ เธอก้มลงสูดดมความหอมของราชินีแห่งดอกไม้อย่างเบิกบาน แล้วบรรจงตัดดอกกุหลาบดอกโตๆใส่ตะกร้า เพื่อนำไปปักแจกัน หลังจากที่สาวน้อยได้ดอกกุหลาบเต็มตะกร้าแล้ว เธอก็กลับเข้าไปในบ้าน
ดอกบานไม่รู้โรยที่อยู่ใกล้ๆกันเห็นดังนั้น ก็เอ่ยขึ้นกับดอกกุหลาบว่า
“โอ...แม่ดอกกุหลาบเพื่อนรัก ฉันรู้สึกอิจฉาเธอจริงๆนะ เธอโชคดีที่เกิดมามีรูปร่างหน้าตาสวยสดงดงาม แถมกลิ่นของเธอก็ยังหอม จนมนุษย์และแมลงต่างๆพากันหลงใหลมาก
ฉันไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมเธอจึงเป็นที่ชื่นชอบของคนทั่วโลก ส่วนฉันซิ รูปร่างหน้าตาก็ธรรมดาๆ ไม่สวยงามเหมือนเธอ และกลิ่นก็ยังไม่หอมด้วย เลยไม่ค่อยมีใครชอบฉันเท่าไหร่ สมแล้วที่เธอได้ชื่อว่าเป็นราชินีของดอกไม้ นึกๆแล้วฉันก็อยากเกิดมาเป็นดอกกุหลาบบ้างจังเลย”
กุหลาบได้ฟังบานไม่รู้โรยเพื่อนรักพูดดังนั้น แทนที่จะรู้สึกดีใจ เธอกลับเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยว่า
“รู้มั้ย...แม่บานไม่รู้โรย ถึงฉันจะสวยงาม และส่งกลิ่นหอมเพียงใด แต่ฉันก็มีชีวิตอยู่กับต้นได้ไม่นาน เพราะมนุษย์ก็จะมาตัดฉันไปปักแจกัน และแม้ว่าจะอยู่ที่ต้น ไม่ช้ากลีบอันบอบบางของฉันก็จะเหี่ยวเฉา ร่วงโรยไป ความสวยงามจะมีประโยชน์อันใด
ฉันคิดว่าเธอต่างหากที่โชคดี เพราะเธอมีชีวิตยืนยาวกว่าฉัน กลีบดอกของเธอคงทน บานแล้วไม่ร่วงโรยเหี่ยวเฉาเลย เธอถึงได้ชื่อว่าบานไม่รู้โรยไงล่ะ”
ในโลกนี้ไม่มีใครเกิดมาพร้อมสมบูรณ์แบบ ทุกคนต่างมีจุดดีจุดด้อยแตกต่างกันไป จงพยายามค้นหาส่วนดีในตัวเอง แล้วส่งเสริมให้ดียิ่งขึ้น และปรับปรุงสิ่งไม่ดีที่มีอยู่ในตนให้ลดน้อยลง จนหมดไปในที่สุด
#เพื่อนกัลยาณธรรม
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
