น่าจะคล้ายกับตอนเด็กๆ ยิ่งสมัยมัธยมยังจำได้
มีสาวลูกเถ้าแก่จากกรุงเทพ ย้ายตามครอบครัวมาเรียน จังหวัดเรา ดูฐานะแล้ว
ช่างมีอันจะกิน แต่งตัวสะอาดสะอ้าน สมฐานะเลยละ
เดินสวนกันทีไร ต้องเคลิ้มทุกที กลิ่นแป้งร่ำน้ำหอมโชยสะดุด แบบรักครุฑๆ
เลยละที่เขาเรียก ฝันกลางวัน
***รักครุฑ ในความหมายของเราถ้าแสดงออกเมื่อไร หน้าเขาคงเป็นครุฑเลยละ
ก็เลยกลายเป็นต้องเก็บเอาไว้ลึกๆๆๆๆเข้าไปในจาย เหมือนความหล่อลึกๆของเรา
ลึกเข้าไปในป่าดงดิบ"
***คำจริงๆโบราณเขาเรียก " รักคุด" เปรียบได้เหมือนฟันที่จะขึ้นแต่มันคุดคู้ จนดันเหงือก ปวดสุดใจ ต่างกันที่ ตอนนั้นไม่เจ็บปวดเลย "สุขลึกๆ"กระมังน้อ ไอ้คนหล่อลึก 5555
ไอ้เพื่อนเวล บางคนก็เปรียบเปรยซะหงอยเชียว" "ม้ามองเครื่องบิน" คิดว่าภาษาไทยไม่แข็งแรงนะ ม้ามองหรืออะไรมองนี่แหละ...วิชาภาษาไทยอ๊อนอ่อน!
ใครห้ามก็ไม่เจียม หูตื้อทวนลม นี่แหละเขาเรียก"ฟาร์มสุขที่ปลูกสดชื่นในใจ"🥰
ของเราแบบไม่เบียดเบียนใคร เป็นพลังแรงขับให้เดินแรงมาถึงวันนี้
กลับมาพูดถึงกลิ่น เต๊อะ : จำได้แม่นว่าเธอชอบรองเท้ากลิ่นหมากฝรั่ง
อยากเคี้ยวอ่ะ รองเท้าหอม ตรงรสนิยมป๋มที่สุดเล้ย แต่ต่างกันที่...อึ่ม
ต่างกันที่ป๋ม.... ป๋มชอบหมากฝรั่งกลิ่นรองเท้า😍
คือร้านตาแป๊ะปากซอย เก็บค้างสต๊อกไว้นาน คงหืนๆอึนๆ
ไอ้ที่ว่ากลิ่นมะกรูด ก็คงเหมือน แป้งกลิ่นร่ำที่เธอชอบใช้หอมกรุ่น ส่วนป๋ม
แป้งมองเล่ย์ของยายกลิ่นวาสลีนเก่าๆ น่าเข้ากั๊นเข้ากัน
พอ จบ ม.ปลาย เพื่อนๆก็ซื้อแห้วลูกโต มาให้กินอร่อยมากๆเลย
มันไม่รู้ดอกว่า ป๋มทำฟาร์ม สวนแห้ว ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว
โถ่เอ๊ย ไอ้เพื่อนส่งเสริม!
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
