อ่านทุกความคิดเห็นที่ดีและอ่านความเห็นของเจ้าของกระทู้ที่เกี่ยวกับ
เรื่องราวในอดีตที่บั่นทอน โจมตีจนถึงปุจจุบัน เสียงที่ก้องอยู่ในหัว เสียงก้อง
ดังซ้ำ อยู่ซ้ำๆตามติดพันธนาการความรู้สึกที่ว่า" ดำดิ่งสู่น้อยเนื้อต่ำใจ"
น้อยใจ เสียกำลังใจ หดหู่ เสียความรู้สึก ติดอยู่ในใจซ้ำๆจนกลายเป็น
ขาดความภาคภูมิใจในบุพการี
แม้ในใจอันยิ่งใหญ่ จะเข้มแข็ง ต่อสู้ เพียรฝ่าฟัน อุปสรรคอย่างไม่เคยย้อท้อเท่าใด
ก็ไม่เคยก้าวข้ามความท้อแท้ อ่อนแอ อ่อนล้า ท้อใจที่ถูกบุพการีกล่าวร้าย
ติดอยู่ในความหมายของ
ความสัมพันธ์ระหว่างผู้ให้กำเนิด(คนให้ชีวิต) กับผู้มีโอกาสเกิด
แม้ว่าวันนี้จะพาตนเติบโตยืนหยัดสู้ เข้าสู่สถานะความเป็นคนที่ถูกเรียก"แม่"
เช่นกันก็ตาม
เชื่อว่าในใจที่ถูกตีตรา ตอกย้ำ พร่ำคิด ลึกดิ่งลงไปทุกครั้งก็คือความหมาย
ของความต้องการของลูกคนหนึ่งที่อยากลบตรา" ไม่ใชบาป "แต่เป็นตราจำนนเพราะกตัญญูกตเวที
มีแต่จิตใจสนับสนุน ดูแลบุพการีไม่ตกหล่นแต่ไม่ได้คุณค่า ท่ามกลางปัญหา
และอุปสรรคมากมายแสนรำเค็ญ ทำให้อยากเขียนประโยคที่ว่า
"หนูเหนื่อยมากกับสภาพความท้อแท้ สภาพความกดดัน ซ่อนเร้นหรือตรงหน้า
ที่ไม่อยากคิดว่า คนพูดไม่จริงใจ หรือไม่รักไม่เคยเข้าใจความรู้สึกแบบนี้
หนูอยาก และอยากทุกครั้งที่อยากกอดขอกำลังใจ กอดขอความเข้าใจ
อยากให้มีคนกอดเวลาที่หนูเสียใจ ร้องไห้ หมดกำลังใจ
หนูอยากและอยากทุกครั้งที่จะมีคนไม่ทิ้งหนูให้อยู่กับความรู้สึกหดหู่ และ
หนูอยากให้มีคนกอดปลอบใจหนู ในยามที่หัวใจหมดเรี่ยวแรงเสมอ
และถ้าไม่มีใครเลย? พ่อแม่ทำให้หนูสักครั้งได้ไม๊
ขอสักครั้ง ขอสักครั้งอยากให้พ่อแม่รับรู้ เข้าใจ ภาคภูิใจในตัวหนู ขอสักครั้งเถอะ
แม้มันจะเป็นเพียงครั้งเดียว มันก็จะเป็นพลังให้ชีวิตก้าวเดินอย่างมีความสุขไปยาวนานได้
และนั่นก็จะเป็นความภาคภูมิใจของพ่อแม่ที่ทำให้หนู แม้เพียงครั้งเดียวก็เกินพอ"
ไม่แน่ใจนะว่าจะรู้สึกแบบนั้นหรือไม่? เพียงใด? แต่ยังไงก็ยังคง
เชื่อมั่นในความคิดดี ความตั้งใจดี ความนิ่งเฉยที่วันนึง เสียงความนิ่งเฉยปล่อยวางอาจเป็นพลังย้อนกลับไปให้ ความดีเอาชนะทุกสิ่งแบบ อหิงสา เป็นกำลังใจให้ครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
