The Summer Life Story William V. Winner
ความคิดถึง
ผมคิดถึงพวกเขาทุกคน ช่วงเวลาที่เราได้ใช้ชีวิตด้วยกัน ผมเรียนรู้วิธีการเอาตัวรอดตามแบบฉบับลูกอีสานแม้ว่าผมจะทำได้ไม่ดีนัก แต่ผมก็มีส่วนร่วม ได้รู้ได้เห็นและอยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย เป็นประสบการณ์ชีวิตของผม เป็นจิ๊กซอว์ชิ้นสำคัญที่ทำให้ผมมีกำลังใจ
ผมได้รับความรักมากมายจากครอบครัวใหญ่ของผม ความเมตตาที่คุณตา คุณยาย ป้ายา ป้านาและญาติ ๆ คนอื่น ๆ รวมถึงเพื่อนบ้านที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน สายใยรักจากลูกพี่ลูกน้องของพวกเรา ทั้งยังมีมิตรภาพจากเพื่อนใหม่อีกหลายคน
แม้แต่คนที่เคยเกเรใส่กันก็ยังมีวันได้ปรับความเข้าใจและเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ เช่นกลุ่มของเก่งกับเพื่อน ๆ ของเขาที่เคยเข้ามารังแกผมในครั้งนั้น
พอวันหนึ่งที่เราได้มาเตะฟุตบอลกระชับมิตรเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างเยาวชนหมู่บ้านด้วยกัน วันนั้นที่สนามฟุตบอลพวกเราอยู่ทีมเดียวกันและช่วยกันเล่นจนได้เป็นทีมที่ชนะการแข่งขัน
เรื่องนี้พวกเราต้องขอบคุณลุงเข้ม คุณพ่อของพี่ฟอนต์ที่จัดให้ผมได้เข้าไปเป็นหนึ่งในทีมฟุตบอล ซึ่งฟุตบอลเป็นกีฬาที่ผมชอบและถนัดที่สุดอยู่แล้ว
คุณพ่อกับคุณแม่ก็มาดูการแข่งขันด้วย ผมมีความสุขมาก เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่ผมได้แสดงให้ทุกคนเห็นว่าเด็กในเมืองกรุงอย่างผมก็พอมีดีกับเขาเหมือนกัน และแข็งแรงพอที่จะเล่นกีฬาได้ ก็ผมเป็นนักกีฬาของโรงเรียนนี่ครับ
ช่วงเวลาหนึ่งเดือนที่ผมกับแวนด้าได้ใช้ชีวิตโดยไม่มีคุณพ่อคุณแม่คอยดูแล ทำให้ผมกับน้องได้เรียนรู้เรื่องราวต่าง ๆ วิถีชีวิต ความเป็นอยู่ของผู้คน วัฒนธรรม และประเพณีต่าง ๆ พวกเราเรียนรู้ที่จะดูแลกันและกันได้ดีขึ้น
คุณพ่อมักจะบอกกับผมเสมอว่า
"เราไม่จำเป็นต้องเก่งเหมือนคนอื่น แต่เราก็ต้องมีดีและเก่งในทางของเรา"
เหมือนที่คุณตาเคยเปรียบเทียบเรื่องของการมีค่าของเพชรกับถ่านให้พวกเราฟังในคืนเรื่องเล่ารอบกองไฟคืนหนึ่งไว้ว่า
"อย่าเอาถ่านไปเปรียบกับเพชร อย่าเอาเพชรมาเปรียบกับถ่าน เพราะทุกสิ่งล้วนมีข้อดี ข้อเด่น ข้อด้อยในตัว อยู่ที่ใครจะมองเห็น ใครจะรู้จักวิธีนำไปใช้ต่างหาก
ถ้าเราอยากได้ไฟไว้สำหรับหุงต้ม ให้ความร้อน เพชรจะเป็นสิ่งไร้ค่า แต่ถ้าเราใส่เพชรเป็นเครื่องประดับและอยู่ในวงสังคมหรูหรา เพชรจะมีค่าขึ้นมาทันที
ในทางเดียวกันเราจะเอาถ่านไปประดับบนยอดมงกุฎก็ไม่ได้ มันไม่งาม เพราะไม่ใช่ที่ของมัน หน้าที่ของถ่านคือใช้เป็นเชื้อเพลิงในการก่อไฟ ให้พลังงานความร้อน เมื่อคนนำไปใช้เป็น ประโยชน์ก็มีมาก ไม่ใช่สิ่งไร้ค่าแต่อย่างใด"
พวกผมนั่งฟังคุณตาเล่าไปเงียบ ๆ ถึงแม้ในตอนนั้นมือของผมกำลังใช้กิ่งไม้เขี่ยกองไฟอยู่ แต่ผมก็เห็นว่าแววตาของคุณตาที่มองมาที่เปลวไฟตรงหน้านั้นสงบ นิ่ง คุณตาจึงสอนให้พวกเรานั่งมองเปลวเพลิงตรงหน้าอยู่นิ่ง ๆ เงียบ ๆ ในระหว่างที่คุณตาเล่าเรื่องราวต่าง ๆ บางคืนก็เป็นนิทานพื้นบ้านที่ผมไม่เคยได้ยินได้ฟังมาก่อน
บางคืนก็เป็นเรื่องเล่าประสบการณ์ชีวิต และยังมีข้อคิดคติเตือนใจสอนพวกเราเหมือนในนิทานอีสปด้วย
ผมจำสิ่งที่คุณตาเล่าให้ฟังและเก็บมาคิดทบทวนในระหว่างที่ผมใช้ชีวิตอยู่ที่อังกฤษและเริ่มจดบันทึกเรื่องราวของตัวเองเอาไว้เช่นกัน ผมอยากให้ถึงวันนั้นเร็ว ๆ วันที่พวกเราได้นั่งล้อมวงรอบกองไฟ ผมจะอ่านบันทึกนี้ให้ทุกคนฟัง
รวมถึงเธอคนนั้น คนที่ผมยังคงคิดถึงและหวังว่าจะได้เจอกันอีกครั้ง
เธอชื่อเจนนิเฟอร์ เป็นลูกครึ่งเหมือนผม คุณแม่ไทยอีสานบ้านเดียวกับคุณแม่ของผม ส่วนคุณพ่อของเธอนั้นมาจากประเทศอเมริกา
ครอบครัวของเจนนิเฟอร์ใช้ชีวิตอยู่ที่หมู่บ้านใกล้ ๆ กัน เราเจอกันในวันที่ทางวัดจัดงานก่อเจดีย์ทราย
วันนั้นเธอและเพื่อน ๆ เข้ามาขอปะแป้งให้ผม เธอยืนตัวแข็งทื่อไม่กล้าเข้ามาปะแป้งให้ผม จนถูกเพื่อน ๆ ล้อกันใหญ่ว่าเธอน่าจะแอบชอบผมเข้าแล้ว ทำให้ผมรู้สึกเห็นใจ จึงเข้าไปปะแป้งที่แก้มของเธอแทน แล้วเจนนิเฟอร์ก็ร้องไห้วิ่งออกไปจากบริเวณที่กำลังมีการก่อเจดีย์ทรายนั้นทันที
ผมอาจทำอะไรผิดโดยที่ผมเองก็ไม่แน่ใจ
ตอนค่ำของคืนนั้นมีหนังกลางแปลงมาฉายและมีร้านค้ารวมทั้งร้านขายของเล่นมาตั้งร้านกันเยอะมาก เสียงเพลงของแต่ละร้านก็ดังแข่งกันจนฟังไม่รู้เรื่อง
ผมกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำกับพี่ฟอนต์ แล้วเราก็สวนทางกับเจนนิเฟอร์ ครั้งนี้เธอยิ้มให้ผม แต่เธอเดินมากับคุณแม่ของเธอ ก่อนที่เราจะเดินผ่านกันไปคุณแม่ของเจนนิเฟอร์ก็เรียกผมไว้
"เดี๋ยวก่อน" เมื่อผมกับพี่ฟอนต์หันหลังไปตามเสียงเรียกนั้น
"คนนี้ใช่ไหมที่จับแก้มเจนนี่"
เธอกระตุกมือของคุณแม่และส่ายหน้า แต่…
"มานี่สิ"
"แม่ ไม่เอาคะ" แต่คุณแม่ของเธอทำเหมือนไม่ได้ยิน พี่ฟอนต์กับผมก็เริ่มกังวลใจ ไม่รู้ว่าจะถูกดุหรือยังไงกัน เพราะเสียงของคุณแม่ดุมาก
" ครับ"
"มารู้จักกันไว้สิ นี่เจนนิเฟอร์ แล้วเราละชื่ออะไร"
"ครับ วิลเลียมครับ สวัสดีครับคุณน้า ยินดีที่ได้รู้จักครับ" ผมพูดตะกุกตะกักออกไป ส่วนพี่ฟอนต์ถอนหายใจโล่งอกที่พวกเราไม่โดนดุ
"แม่พอแล้ว หนูอายเขา"
เธอยิ้มให้ผมจนแก้มทั้งสองข้างขึ้นสีแดง แม้จะเป็นตอนกลางคืน แต่แสงจากหลอดไฟหน้าห้องน้ำก็สว่างจ้าจนสังเกตเห็นความเปลี่ยนไปของพวงแก้มของเธอ
ผมไม่แน่ใจว่าเจนนิเฟอร์อายหรือยังไงจนเธอต้องเอาหน้าไปแอบกับข้างหลังคุณแม่
ในตอนที่ผมหันไปสบตากับเธอ ผมยังจำภาพนั้นได้ติดตา คิดถึงเธอแล้วก็ยิ้มออกมาได้ทุกที ถึงแม้เราจะรู้จักกันแค่ชื่อ และยังไม่ทันได้คุยอะไรกันมากนัก แต่ผมก็ไม่เคยลืมรอยยิ้มของเธอเลย
วินนี่นั่งมองเข็มนาฬิกาที่ได้ชื่อว่าบอกเวลาได้แม่นยำที่สุดในโลกที่ด้านหน้าของหอนาฬิกาบิ๊กเบน (Big Ben) ซึ่งเป็นหอนาฬิกาประจำพระราชวังเวสต์มินสเตอร์ (Palace of Westminster) แล้วก้มหน้าเขียนบันทึกความทรงจำดี ๆ ที่เขามีในตอนต่อไป
… ประเทศอังกฤษ …
ฝากอีบุ๊กเรื่อง The Summer Life Story William V. Winner
ด้วยนะคะทุกคน เป็นอีกหนึ่งเรื่องสั้นในแนววรรณกรรมเยาวชน
กว่าจะแต่งให้จบเรื่องได้ก็ใช้เวลาข้ามปีกันเลยทีเดียว
ขอบคุณค่ะ
- 5
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
